Αδελφοί μου, ενορίτες μου,
Με πολύ προβληματισμό σας απευθύνω αυτές τις σκέψεις. Ζούμε σε εποχές πολύ δύσκολες, οικονομικά, ψυχολογικά, ανθρωπολογικά, κοινωνικά. Οι εποχές μας, θυμίζουν εποχές αποστασίας, εποχές που πολλά γύρω μας απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τον Θεό. Πώς θα μείνουμε στον Θεό, στο θέλημα Του, πώς θα βιώσουμε την αγάπη του στην ζωή μας, αλλά και πώς θα αγαπήσουμε τον Θεό μέσα από τον διπλανό μας;
Ο Χριστός, αν αναζητήσετε ολόκληρο το ευαγγέλιο, κηρύττει συνεχώς για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Διερωτάται ο απόστολος Παύλος: ”Εάν πει κανείς, ”Αγαπώ τον Θεό”, αλλά μισεί τους αδελφούς του, αυτός είναι ψεύτης, διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του, τον οποίο έχει δει, πώς είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεό τον οποίο δεν έχει δει;” (Α’ Ιω. 4,20). Κάβε βήμα του χριστιανού συναντά τα βήματα των άλλων, των ξένων, των μοναχικών, των απελπισμένων, των πτωχών. Είναι βήματα που συναντιούνται στο διάβα της ζωής, αλλά και βήματα που συναντούν την κίνηση του Θεού!
Τα Χριστούγεννα δεν είναι όλα αυτά στα οποία επιμένουμε με κοσμικό πνεύμα. Το λέει και η ίδια η λέξη. Γιορτάζουμε ένα συγκεκριμένο γεγονός. Αυτό το γεγονός είναι σημάδι άπειρης και ακατανόητης φιλανθρωπίας από τον Θεό. Κι όμως, ο Θεός γεννιέται. Δεν γεννιέται για συγκεκριμένους ανθρώπους, για ειδικές κατηγορίες ανθρώπων. Γεννιέται για όλους, αλλά έρχεται ταπεινά και συναντά όλους όσους εμείς σήμερα ξεχνάμε ή αδιαφορούμε. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ποτέ δεν άπλωσαν το χέρι. Δεν θα τους βρείτε σε γέφυρες, σε πλατείες ή να τρέχουν από πίσω σας, ζητώντας να τους δώσετε χρήματα. Είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Άνθρωποι που δεν γνωρίζετε τις δυσκολίες τους γιατί έκρυψαν την δύσκολη οικονομική τους κατάσταση. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μένουν ακόμη και δίπλα μας.
Απευθύνομαι σ’ εσάς, με την ελπίδα να ενεργήσουμε σύμφωνα με το ευαγγέλιο. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα και μετά οι δυνατές σιωπές τους να σβήσουν σαν τα γιορτινά φώτα. Κάθε ημέρα, κάθε φορά, κάθε στιγμή που έχουν ανάγκη. Ειδικά, τώρα αυτές τις μέρες. Εμείς πρώτοι να τρέξουμε να βγάλουμε το χέρι τους από την τσέπη και να τους δώσουμε ό,τι μπορούμε. Ίσως να μην απαλύνουμε τον πόνο τους, ίσως να μην τους προσφέρουμε πολλά, όμως οι λίγοι χριστιανοί μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, μέσα στην ενορία της Διάβας που αποτελεί το κέντρο της ζωής του χωριού, μπορούμε να ενώσουμε την φιλανθρωπία μας και να γίνουμε πολλοί.
Κανείς να μην αγοράσει δώρα, όταν ο διπλανός του κρυώνει. Κανείς να μην στολίσει γιορτινά το σπίτι, όταν οι συνάνθρωποι μας δεν στρώνουν γιορτινό τραπέζι. Κανείς να μην ξοδέψει τα χρήματα σε υπερβολικές αγορές, όταν υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν να προσφέρουν ένα δώρο αυτές τις μέρες στα παιδιά τους. Ελάτε να ενωθούμε όλοι μαζί. Οι καρδιές μας να ζεσταθούν από την αγάπη του Θεού. Ελάτε να γιορτάσουμε την φιλανθρωπία ως γεγονός εκκλησιαστικό, στο πρόσωπο του Χριστού. Ελάτε να ασκηθούμε στην ελεημοσύνη, ως πνευματικό γύμνασμα και να ενισχύσουμε όσους έχουν ανάγκη από οικονομική και υλική βοήθεια. Εκείνοι ποτέ δεν θα μας πουν πως δυσκολεύονται. Η καρδιά μας θα αναζητήσει το δικό τους σπήλαιο και θα το επισκεφτεί. Ταπεινά, φιλάνθρωπα, χαρούμενα. Έτσι, όπως γεννήθηκε ο Χριστός..
Στηρίζω το φιλόπτωχο της ενορίας μου..
Ο εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Διάβας Πρεσβύτερος Ηρακλής Φίλιος και τα Μέλη του Φιλοπτώχου Ταμείου