Τις παλαιότερες εποχές, το «ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ», θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια στερεότυπη φράση· ήταν το ψωμοτύρι πολλών πολιτών, και προπαντός ατόμων που ασχολούνταν ως κομματάρχες με την πολιτική. Τέτοιου είδους παρεμβάσεις δυστυχώς από πολλούς που είχαν την «δύναμη» ή νόμιζαν ότι είχαν την δύναμη, την οποία και επιδεικτικά την εξέφραζαν δημόσια· την ζήσαμε, και σε πάρα πολλές περιπτώσεις αισθανθήκαμε ντροπή και αηδία.
Δεν θα ξεχάσω την περίπτωση ενός δικηγόρου, που είχε παρκάρει παράνομα σε κεντρική αρτηρία της πόλης των Τρικάλων (Ασκληπιού, μέσα της δεκαετίας του ’70) και επενέβη το όργανο της τάξης. «Ποιον γράφεις ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Αύριο κιόλας θα σε στείλω στην Ορεστιάδα». Συνοδοιπόρο μου είχα έναν λεβέντη τρικαλινό, ο οποίος εξεμάνη από την στάση του δικηγόρου και μάλιστα είπε στο εντεταλμένο όργανο της τάξης να του κόψει την κλήση και θα τον υπερασπισθεί ως μάρτυρας στο δικαστήριο. Με λίγα λόγια τον ενδυνάμωσε να μην δειλιάσει και να συνεχίσει να κάνει την δουλειά του, εκτελώντας σωστά και πιστά την υπηρεσία του.
Σε όλους τους πολιτικούς χώρους, παντού και πάντοτε, υπήρχαν και υπάρχουν οι σωστοί, αλλά και οι «τσαρλατάνοι». Πλανιέται όμως ένα μεγάλο γιατί! Πώς την διαμορφώσαμε έτσι αυτήν την κοινωνία; Μήπως το «ψάρι», όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας βρομάει από το «κεφάλι»; Και άντε στη δεκαετία του ’70 γίνονταν αυτά, διότι η Ελλαδίτσα μας ήταν μια υπανάπτυκτη χώρα και δεν μπορούσες εύκολα μετά από πολέμους και ταλαιπωρίες, τον «πεινασμένο» και γενικά τον «ταλαιπωρημένο» να τον βάλεις σε καλούπια.
Υπάρχουν δυστυχώς ακόμη και σήμερα άτομα (και δεν είναι λίγα), που παρά το γεγονός ότι διανύουμε τον 21ο αιώνα, κοιμούνται και ξυπνάνε με έναν διακαή πόθο· να πρωτοστατήσει το κόμμα τους στις εκλογές, για να έχουν το πάνω χέρι· να «λύνουν» και να «δένουν». Όλα έχουν τα όριά τους.
Το να υποστηρίζεις έναν χώρο που τον πιστεύεις δεν είναι κακό, αρκεί με κόσμιο τρόπο να εκδηλώνεις τις αντιπαραθέσεις σου. Μπορεί να μετράει το τι λες, αλλά πρέπει να λάβεις υπόψη σου και πώς το λες. Όταν φθάνεις ή και ξεπερνάς τα όρια της εμπάθειας, το πράγμα ξεφεύγει. Δεν βοηθάς έτσι στην προοδευτικότητα, αλλά αρκείσαι σε ανεπίτρεπτες ενέργειες για την σύγχρονη εποχή που ζούμε. Και τούτο γιατί έχεις σύμμαχο τον «υποψήφιο», που διαλαλεί με τον δικό του τρόπο το «βγάλτε με εμένα και μην νοιάζεσθε για τίποτα». Ε! από εκεί και πέρα ο εκτροχιασμός είναι δεδομένος και χρειάζεται περισσότερη προσοχή.
Το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει είναι: Θα είχαμε τέτοιου είδους φαινόμενα, αν εφαρμοζόταν μαζί με την αλλαγή νοοτροπίας σωστά και απαρέγκλιτα οι Νόμοι και τα Διατάγματα του Κράτους; Ποιος πρέπει πρώτος να κάνει το βήμα προόδου, ο εκλεγμένος πολιτικός ή ο «ακατέργαστος» πολίτης, ο οποίος και φυσικά δεν είναι άμοιρος ευθυνών; Η απάντηση είναι προφανής αλλά δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολιτικοί, ευτυχώς λίγοι, που πέφτουν στην λούμπα. Δεν κατάλαβαν φαίνεται την αποστολή τους και την ευθύνη που έχουν ως δημόσια πρόσωπα.
Είναι κρίμα να ζούμε ακόμη και σήμερα τέτοια νοσηρά φαινόμενα από μερίδα πολιτών αλλά και πολιτικών. Το «κατόπιν ενεργειών μου» για προσωπικές υποθέσεις, ήδη έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πότε επί τέλους θα μάθουμε να διεκδικούμε για το κοινωνικό σύνολο και όχι για προσωπικές πελατειακές υποχρεώσεις; Μήπως ήρθε η ώρα να απεγκλωβιστούμε μια για πάντα από τέτοιου είδους αγκυλώσεις και πρακτικές; Δύσκολη βέβαια η εκρίζωση ενός τέτοιου φαινομένου, αλλά σίγουρα είμαστε σε καλύτερο δρόμο από χθες. Ας επιχειρήσουν πρώτα να αλλάξουν νοοτροπία οι λίγοι απ’ τους πολιτικούς, που καθυστερούν να αλλάξουν γραμμή πλεύσης και μετά έχω την αίσθηση ότι όλα με την πάροδο του χρόνου θα διορθωθούν επί τα βελτίω.