Χαρμπέα Ιωάννα – Αυτοκτονίες: Ο μαϊντανός των καθημερινών ειδήσεων! Ας βάλουμε φρένο…

Άλλο ένα δάνειο ζωής παρακαλώ! Δάνειο, δάνειο και πάλι δάνειο! Μήπως νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε κάποιο μπαράκι και απλά παραγγέλνουμε το ποτό μας;

Άλλο ένα δάνειο ζωής παρακαλώ! Δάνειο, δάνειο και πάλι δάνειο! Μήπως νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε κάποιο μπαράκι και απλά παραγγέλνουμε το ποτό μας; Η συνεχής χορήγηση δανείων για να κλείσουμε τρύπες του οικονομικού ελλείμματος φαντάζει σαν ένα ατελείωτο τούνελ που πουθενά όμως δε βλέπουμε φως.

Το δημοσιονομικό έλλειμμα δε χορταίνει με δάνεια. Η τονωτική ένεση της οικονομίας είναι αδύνατο να δοθεί απέξω. Η ανάκαμψη θα γίνει εκ των έσω, από την ίδια την Ελληνική κοινωνία. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να σβήσουμε τις λάθος κινήσεις και χειρισμούς. Να απαλλαγούμε λίγο από το ατομικό συμφέρον για να φτιάξουμε το κοινωνικό συμφέρον, μέσα και στο οποίο όλοι υπαγόμαστε.

Η ανεργία τόσο των νέων όσο και της γενιάς των 45άρηδων επιστημόνων και μη που δύσκολα βρίσκουν δουλειά σε αυτή την ηλικία θα πρέπει επιτέλους να προβληματίσει! Πώς ζητάμε ανάκαμψη όταν το παραγωγικό δυναμικό παραμένει άνεργο και το ήδη υπάρχον απολύεται καθημερινά;

Η κατευθυντήρια οδός που θα πρέπει να είναι οδηγός στο σχέδιο της κοινωνικής – οικονομικής ζωής θα πρέπει να συγκαταλέγει στους κόλπους της όλους τους ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να εργαστούν.

Δεν έχει νόημα να συντηρούμε 5μηνα, 8μηνα, επιδόματα γενικότερα με προσωρινές λύσεις αιώνια προβλήματα όπως η ανεργία. Ωραία πεντάμηνο και μετά τι περιμένει τον νέο; Η ανεργία; Η μιζέρια; Μήπως λίγο παρακάτω περιμένει και η αυτοκτονία; Τι να ελπίζει κανείς όταν η ανεργία χτυπάει κόκκινο; όταν η οι αυτοκτονίες έχουν πληθύνει, έχουν γίνει ο μαϊντανός των καθημερινών ειδήσεων και μας αφήνουν αδιάφορους;

Είναι ωραίο να σε συντηρούν, είναι όμορφο να σου δίνουν υποσχέσεις είναι πολύ καλό να τρως τα έτοιμα αλλά μήπως ήρθε ο καιρός να δούμε σοβαρά την κατάντια μας; Πώς αλλιώς θα μπορούσα άλλωστε να ονομάσω την παρασιτική στάση βολέματος στις ανάγκες και τα προβλήματα που κάθε μέρα πληθαίνουν;

Δεν υπάρχει η φράση απαλύνουμε τον πόνο του ανέργου με πρόσκαιρες και επιδοτούμενες εργασίες. Αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι σαν σκυλιά που όταν τα θυμούνται και ύστερα από αρκετό γάβγισμα τα πετάνε απλά ένα ξεροκόμματο μόνο και μόνο για να σιωπήσουν! Δεν είναι λύση λοιπόν δώσμου, δώσμου , δώσμου δάνειο το οποίο ποτέ δε θα μπορέσω να ξεχρεώσω και τότε θα έρθει η ώρα της εκποίησης των προσωπικών περιουσιακών μας στοιχείων. Και ποιός ξέρει ίσως και η εκποίηση του ίδιου μας του εαυτού!

Η υποκριτική κοινωνία που ζούμε στις 10 Σεπτέμβρη θα τιμήσει την παγκόσμια ημέρα αυτοκτονιών. Όμως ποτέ δε θα θέσει ως στόχο τη μείωση αυτοκτονιών ένα φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας που αντι να χτυπήσουμε στη ρίζα του, το επισημοποιούμε, το καθιερώνουμε ως παγκόσμια ημέρα για να αριθμούμε τα θύματα του.

Όσο θα επιζητάμε από τους δανειστές – δυνάστες μας καινούρια δάνεια οι ζωές των ανθρώπων θα παίρνουν απλά παράταση. Αλλά μέχρι πότε; Εσείς πιστεύετε ότι θα μας σώσει το δάνειο ζωής; Από τότε που οι ζωές μας οι ίδιες υποθηκεύτηκαν η ποιότητά τους χάθηκε! Και κάποιες φορές χάνονται και οι ίδιες. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι μπορεί να επιβιώνει παρασιτικά με δάνεια και με ευκαιριακές λύσεις κάνει λάθος. Τα δάνεια πληρώνονται αδρά, πολλές φορές κοστίζουν μια ανθρώπινη ζωή!

Και για όποιον αναρωτιέται γιατί τα γράφω όλα αυτά και αν έχουν κάποια σημασία αφού δε θα ληφθούν υπόψη, μάταιος κόπος! Έχω να πω το εξής: Ότι δε μπορείς να το αναστήσεις, κάψτο και ότι δε μπορείς να το πεις με λόγια γράψτο! Γιατί τα λόγια εξανεμίζονται, σκορπίζονται στον άνεμο της αδιαφορίας ενώ τα γραπτά μένουν για να επιβεβαιώνουν την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι μία και μοναδική, άσχετα αν ερμηνεύεται διαφορετικά.

Ας αναλογισθούμε λοιπόν ποιο είναι το πραγματικό επιτόκιο των δανείων που εισπράττουμε με τόση χαρά. Είναι το επιτόκιο της δυστυχίας, της μιζέριας, του ίδιου μας του τέλους ίσως! Παγκόσμια ημέρα αυτοκτονίας η 10η του Σεπτέμβρη και εύχομαι να μπει φρένο στην αυξητική τάση των αυτοκτονιών που δεν είναι άσχετη με την οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση βέβαια δεν δρα «αιτιολογικά» για μία αυτοκτονία, αλλά δημιουργεί ή επιδεινώνει αδιέξοδα και μπορεί να φέρει στα άκρα ευάλωτους ανθρώπους.

Μην ξεχνάμε όμως όπως και να έχει η ζωή είναι δώρο που δεν επιστρέφεται… οι δυσκολίες είναι τα σκαλοπάτια για να ανεβαίνουμε. Και η τελευταία θετική σκέψη για τη ζωή μπορεί να αποβεί σωτήρια! Ξανασκέψου το… ένας καινούριος ήλιος ανατέλλει αξίζει να τον δείς!

ΧΑΡΜΠΕΑ ΙΩΑΝΝΑ –  ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ /ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΟΣ