Βασίλης Παππάς – Τελικά μήπως είμαι ΠΑΣΟΚ ή με πήρε το ποτάμι;

Το 1982, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, στο αριστερό πεζοδρόμιο, και πριν το μέγαρο της Τράπεζας της Ελλάδος,

Τελικά μήπως είμαι ΠΑΣΟΚ ή με πήρε το ποτάμι?
Μια μικρή ιστορία (μπορεί να είναι και αληθινή)

Το 1982, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, στο αριστερό πεζοδρόμιο, και πριν το μέγαρο της Τράπεζας της Ελλάδος, μέσα σε μια ευρύχωρη στοά, στεγάζονταν το Υφυπουργείο Νέας Γενιάς.

Πρώτος υφυπουργός το «θείον βρέφος» Κώστας Λαλιώτης.

Αφού περνούσες υποχρεωτικά από τον καφετζή της στοάς (τότε δεν είχαν μάθει οι γενειοφόροι της Εξόρμησης τον φρέντο και τον καπουτσίνο) ανέβαινες στη μεγάλη αίθουσα του υπουργείου. Πολλά τα γραφεία. Στις καρέκλες τότε, πεταμένα επαναστατικά αμπέχονα των συντρόφων του Καντάφι και ταγάρια ωραίων κορασίδων που προσπαθούσαν να μιμηθούν την Λέιλα Χάλεντ την πρώτη αεροπειρατή. Παντού δε σε κάθε γραφείο, τα χαρτιά, τις σημειώσεις, τα αποτσίγαρα των «Γκολουάζ και Τζιτάνς», τα έπαιρνε το αεράκι της αλλαγής!

Καθώς περιδιάβαινες από γραφείο σε γραφείο έβλεπες «φάτσες» γνωστές. Πρόσωπα που τα συναντούσες ως συναγωνιστές, άσχετα αν ανήκες αλλού, στα αμφιθέατρα της μεγάλης απεργίας των βοηθών, φάτσες που συνέτρωγες σε διπλανά ή και τα ίδια τραπέζια στη Χαριλάου Τρικούπη και στις παρυφές των Εξαρχείων εκεί πιο πάνω στην Καλλιδρομίου. Άτομα με τροτσκιστικές αναφορές, αφού πίστευαν οι έρμοι, ότι θα σπρώξουν τα πράγματα αριστερότερα από εκεί που τα πήγαινε ο Γιαννόπουλος και ο Τζοχατζόπουλος! Έβαζες πλάτη για τον Νόμο Πλαίσιο, εκείνον τον νόμο που πράγματι έδωσε, τότε, άλλον αέρα στα ΑΕΙ, άσχετα αν κάποιος από τους συντάκτες (φυσικός) έκανε ως πρόεδρος στη ΔΕΗ ένα δωράκι 500 εκατομμυρίων στον εαυτό του.

Καθώς χαιρετούσες όλους και όλες που είχες ανταλλάξει στα σκαλάκια του φυσικείου στη Σόλωνος (η Χαρ. Τρικούπη είναι δίπλα) καλημέρες, επαναστατικά τσιτάτα, σκέψεις συνεύρεσης, ανακάλυπτες ότι οι χώροι ήταν οικείοι!

Γινόντουσαν ακόμη πιο οικείοι, αφού σε προσκαλούσαν να βρεθείς και συ σε ένα γραφείο, σε μια ομάδα εργασίας, σε ένα πρόγραμμα μελέτης και τσουπ, από εκεί στέλεχος του δημοσίου, ώστε να φέρεις και σύ την αλλαγή από τα μέσα. Απλά έπρεπε να κάνεις «σκόντο» σε μερικά θεματάκια. Και δεν θα σε έγραφαν στην κλαδική για να εκτεθείς κιόλας. Τι διάολε! Τόσα σουβλάκια έφαγες μαζί τους στον Κάβουρα στα Εξάρχεια. Απλά θα τρύπωνες ως «σύμβουλος», τρούπωσα – τρούπωσα έλεγε ο Βουτσάς σε ταινία του ελληνικού κινηματογράφου.

Τελικά όλη αυτή η χαμελαιόντιος μετάλλαξη δεν σου πήγαινε. Εσύ εξακολουθούσες να συχνάζεις στα Εξάρχεια, στη Σόλωνος και στο Θησείο, αλλά οι πρώην γενειοφόροι με Αρμάνι και Ούγκο Μπος βρέθηκαν στο Μπαλτάζαρ και στα μπαράκια πίσω από το Χίλτον κλείνοντας τα μεγάλα «κονέ», οι δε ώριμες κυρίες πλέον, απενδύθηκαν τις ινδικές φούστες και κυκλοφορούσαν με Γκούτσι και Ερμές!

Ο πολιτικός χρόνος όμως τους έφθειρε. Κατέληξαν να έχουν ποσοστά που είχες εσύ τότε. Που είχες πολιτική πρόταση (με τον Κύρκο), αλλά δεν σου έδιναν πάνω από 2,8 %, παρ’ όλα τα μπράβο που άκουγες. Εσύ εξακολουθείς να πηγαίνεις στα Εξάρχεια ή στα Πετράλωνα και ξαφνικά τους ξαναβλέπεις μπροστά σου. Τα ζόμπυ του παρελθόντος ετοιμάζονται και για συνέδριο για να αυτοπροσδιορίσουν τη νέα αλλαγή.

Σύντροφοι, αν ήθελα να είμαι μεταλλαγμένο Πασόκ, τώρα ως συνταξιούχος θα απολάμβανα αυτά που ο Πάγκαλος θα μου έδιδε, αν ήθελα να είμαι Ποτάμι θα ήμουν συνδαιτυμόνας του Σημίτη , κρατώντας το ποτήρι με τη χαρτοπετσέτα στο Μέγαρο Μουσικής, όσο για κάποια τοπικά στελέχη που από πράσινα έγιναν ροζ, η βιολογία του μέλλοντος θα αποφασίσει!

Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός – Τρίκαλα