Βασίλης Παππάς – Νέα ειδικότητα «ψυχολόγων» στα σχολεία
Τις τελευταίες ημέρες το ελληνικό κράτος έθεσε σε εφαρμογή ένα εθνικό σχέδιο επάνδρωσης των σχολείων (αρχικά στην Αττική;) με μια νέα ειδικότητα ψυχολόγων.
Τις τελευταίες ημέρες το ελληνικό κράτος έθεσε σε εφαρμογή ένα εθνικό σχέδιο επάνδρωσης των σχολείων (αρχικά στην Αττική;) με μια νέα ειδικότητα ψυχολόγων.
Τις τελευταίες ημέρες το ελληνικό κράτος έθεσε σε εφαρμογή ένα εθνικό σχέδιο επάνδρωσης των σχολείων (αρχικά στην Αττική;) με μια νέα ειδικότητα ψυχολόγων.
Οι χειμαζόμενες από την τρόικα ελληνικές οικογένειες, η οικονομική δυσπραγία που συνοδεύει την μάθηση, το αδιέξοδο στα όνειρα και το μέλλον χιλιάδων νέων έρχεται να το καλύψει ο νέος θεσμός του ελληνικού κράτους οι «αστυ – ψυχολόγοι». Το νέο σώμα που θα διαχειρίζεται τα προβλήματα της εφηβείας , του κοινωνικού και εκπαιδευτικού αποκλεισμού, της ευταξίας στις σχολικών μονάδες δεν προέρχονται από το σώμα των εκπαιδευτικών καθηγητών και δασκάλων της τάξης και της αυλής, αλλά προέρχεται από το Υπουργείο της δημόσιας τάξης.
Ακολουθεί τους σύγχρονους παιδαγωγικούς κανόνες όπως «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», ή τη «ρουφιανά πολλοί ηγάπησαν, τον ρουφιάνο ουδείς», και άλλες νέες παιδοψυχολογικές προσεγγίσεις στις οποίες αρέσκονταν φασιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. «Πες μου παιδί μου, που συχνάζει ο πατέρας σου, τι ψηφίζει η μητέρα σου» και άλλα ανακριτικά τοιαύτα. Με πρόσχημα την καταστολή και τον αγώνα ενάντια στη διάδοση των ναρκωτικών ουσιών, προχωρούν σε εκφοβιστικού τύπου «παραινέσεις» προς τους μαθητές. Βέβαια σε «στέκια» και σε αποθήκες σάρκας και ψυχών, βλέπε Μουσείο, Πατησίων και αλλαχού λάμπουν δια της απουσίας τους, ή όταν κάνουν αισθητή και βορβορώδη την παρουσία τους, δεν είναι για να οδηγήσουν τους δυστυχείς αυτούς, τα κοινωνικά ερείπια, σε δομές απεξάρτησης και επανένταξης, αλλά στον καιάδα των άσυλων και των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης (Αμυγδαλέζα κλπ.).
Μετά την αστυ-φύλαξη των πόλεων, έρχονται να αστυ-φυλάξουν και τις ψυχές της νεολαίας. Η οποία είναι ενθουσιώδης , επαναστατική πολλές φορές, άκριτη κάποιες άλλες, αφελής ίσως και ναι μερικές φορές και μικροπαραβατική. Πως έρχεται λοιπόν το κράτος να αντιμετωπίσει ακόμη και τα νεανικά παραπτώματα βίας στον σχολικό περίγυρο; Με περισσότερη βία και κρατική καταστολή. Η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δεν έβαλε σε περισσότερη δουλειά τους «τεμπέληδες δασκάλους», όπως αρέσκονται κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι να τυρβάζουν, τους αφαίρεσε εν πολλοίς το ψυχικό σθένος αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων παραβατικής συμπεριφοράς. ΄Όταν το επίσημο κράτος απολύει τους εκατοντάδες σχολικούς φύλακες οι οποίοι ακόμη και με την φυσική τους παρουσία επίλυαν προβλήματα στον ευρύτερο σχολικό χώρο, τώρα θερίζει τις θύελλες που έρχονται.
Αλλά πως???
Με ψυχολόγους, με κοινωνικούς λειτουργούς, με περισσότερη ουσιαστική παιδεία; Όχι με περισσότερη κρατική καταστολή. Με επανασύσταση; του διαβόητου σπουδαστικού της ασφάλειας και με χαφιέδες. Και αλλοίμονο. Χαφιέδες από το σώμα των καθηγητών. Σαρξ εκ της σαρκός της εκπαιδευτικής κοινότητας. Κάποιοι οραματίζονται νέους ρόλους (παλιούς για την ακρίβεια) στον τρόπο ελέγχου της νεολαίας. Αν δεν μπορούν να τα «βγάλουν πέρα» από τη θέση ευθύνης που κατέχουν, υπάρχει και ο έντιμος τρόπος της παραίτησης και επιστροφής στην τάξη. Στην μακρινή ΄Απω Ανατολή υπάρχει και το «χαρακίρι»! Δεν είναι δυνατόν σε αγαστή σύμπνοια με τις δυνάμεις καταστολής να ξεχνούν τα πολλά; παιδαγωγικά πτυχία και να συμπεριφέρονται ως νεροκουβαλητές των πραιτόρων!
Οι πονηρά αφελείς θα ρωτήσουν. Και με τις καταλήψεις τι θα κάνουμε. Ας δεχθούμε το συλλογισμό ότι πολλές εξ αυτών είναι «τραβηγμένες» και παράνομες. Πόσοι όμως από τους κήνσορες της τάξης και της ηθικής, ξενύχτησαν το βράδυ στο σχολείο, κατέλαβαν και αυτοί το σχολικό εργαστήριο, οργάνωσαν συζητήσεις και χρησιμοποίησαν κοινωνικές μεθόδους εκτόνωσης της κοινωνικής πίεσης , προς όφελος των ίδιων των μαθητών και της εκπαιδευτικής κοινότητας συνολικά; Πολλοί το πέτυχαν. ΄Αλλοι στηρίζονται σε έξωθεν αστυνομικές παρεμβάσεις.
Η «αστυνόμευση» των σχολείων και των ψυχών των μαθητών από την αστυνομία, ως μηχανισμού καταστολής, δεν έχει καμιά θέση στα σχολεία. Και ο Δένδιας δεν μπορεί να γίνει ούτε Πιαζέ, (τον γνωρίζει;) ούτε Ρόζα Ιμβριώτη, ούτε Παπαναστασίου.
Βασίλης Παππάς – Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών Τρικάλων