«Κάποιος πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση, δεν ξέρω καλύτερο από τον Μητσοτάκη»
Πράγματι Νιόνιο. «Του τσίρκου τους ανθρώπους ανταμώνει στη σκηνή,
μαζί τους υποκρίνεται για σένα θεατή», για σένα ψηφοφόρε.
Πράγματι Νιόνιο. Ποιος άλλος μπορεί να μας παρακολουθεί εκτός από την ΚΥΠ του Μητσοτάκη? Όπως λες και στο τραγούδι «… και ο χαφιές που μας ακολουθεί».
Πράγματι Νιόνιο. Ποιός άλλος μπορεί να επενδύει σε εθνικιστικά συνθήματα και φράκτες όπως ο νυν π/θ ? «Σημαία από νάιλον υψώνουμε σημαία πλαστική ο κόσμος δεν έχει τίποτε να χάσει και τίποτε να βρει», διακωμωδούσες αυτούς που χρησιμοποιούσαν το Σύμβολο για «ίδιον όφελος».
Πράγματι Νιόνιο. Ποιός άλλος προσπαθεί να ξεχάσουμε πως οδηγηθήκαμε στην πτώχευση χρηματική και ηθική? « Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές». Τις ημέρες των οικονομικών τζακιών, τις ημέρες της λούμπεν άρχουσας τάξης, τις ημέρες του χρηματιστηρίου, τις ημέρες του Τσουκάτου, τις ημέρες του Λιγνάδη.
Πράγματι Νιόνιο. Ξεχνάς τους εργάτες που δουλεύουν ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί: «Εργάτες θυμωμένοι που κρατούν το εργοστάσιο και οι ερωτευμένοι ζητούν το πολλαπλάσιο μα όσοι δουλεύουν στους πομπούς ψάχνοντας την αγάπη τους ας καταλάβουν τους σταθμούς του ραδιοφώνου τα κλειδιά», αφιερωμένο εξαιρετικά» στα μέσα μαζικής χειραγώγησης και αποβλάκωσης.
Εσύ με τα λεφτά πρώην Υπουργού Άμυνας ανακάλυψες στις συναυλίες σου τους «κωλοέλληνες». Εσύ «Πηγαίνεις βόλτα στο σταθμό κι αλλάζεις θεωρίες», προτρέποντάς μας ότι «είναι καιρός να διώξουμε απ’ το μυαλό τις πίσω μας σελίδες» και να γίνουμε λωτοφάγοι, στη χώρα της εξάρτησης, των νεόπλουτων, της κοινωνίας των δύο τρίτων.
Αλήθεια που αισθάνεσαι που συνυπάρχεις με τον καραμανλή τον τρίτο τον μικρό? Αναφωνώντας ωχ αμάν αμάν? «Γινόταν ο κατακλυσμός το είπε και το δελτίο και μπήκα σ’ ένα ασανσέρ γιατί δεν είχε πλοίο. Μαζί μου μπαίνουνε πολλοί πω πω πω ντουνιάς σχεδόν καμιά χιλιάδα νομίζω κι ο Καραμανλής ωχ αμάν αμάν μαζί με την Ελλάδα».
Και όμως Νιόνιο: «Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες, στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά, η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»
Είναι συνειδητά για Δημοκρατία, για Διαφάνεια, για Δικαιοσύνη, για την πάντα επίκαιρη και αέναη αλλαγή.
Νιόνιο μου : «Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
Εμείς οι πορευόμενοι της αριστερής όχθης σε αποχαιρετούμε καθώς «Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία».
Βασίλης Παππάς – ΣΥΝΕΚ – Πρωτοβουλία Καθηγητών Τρικάλων