Ο πατέρας μου δάσκαλος – συντηρητικός, δεξιό θα τον έλεγα τη δεκαετία του 80! Δεξιό αναγνώστη της Καθημερινής τότε και όχι της Ακρόπολης. Διευθυντής προς το τέλος της δημοσιοϋπαλληλικής καριέρας του σε δημοτικό σχολείο στην Κοκκινιά. Μεσοτοιχία με τη «Μάντρα» του μπλόκου της Κοκκινιάς. Κάθε Αύγουστο στις εκδηλώσεις του Μπλόκου έβαφε τη «Μάντρα». «Καλά» τον πείραζα. «Εσύ ένας δεξιός περιμένεις τον Φλωράκη, τον καπετάν Γιώτη»? «Άλλο το ένα, άλλο το άλλο» απαντούσε θυμόσοφα.
Περίμενα με τις δεκάδες χιλιάδες τη σειρά μου να διορισθώ, γιατί μου άρεσε και μου αρέσει το δασκαλίκι. Κάποια φεγγάρια πέρασα και από τη Μεσημβρινή του Λαμπρία. ‘Αρχοντας! Είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στους εργαζόμενους φοιτητές. Μου έλεγε: «τι σημείωμα θέλεις να σε στείλω στον Πρόεδρο (Καραμανλή)». Απαντούσα: «Μα κύριε Λαμπρία, χθές διαδηλώναμε για τον 815. Είναι δυνατόν?». Χαμογελούσε και μας κερνούσε τυρόπιτες από γνωστό φούρνο στη Βουλής.
Μετά φίλοι και γνωστοί βρέθηκαν στο Υφυπουργείο Νέας Γενιάς (Λαλιώτης). Εκεί στη στοά της Πανεπιστημίου. Πολλοί οι σύμβουλοι και από τους αριστερούς χώρους και οι προτάσεις βεβαίως. «Με την αξία σου» , μου τόνιζε πάντοτε ο Δάσκαλος . Και η αξία κονταροχτυπιόνταν στον πίνακα διδασκαλίας με τους μαθητές και την ύλη των δεσμών τότε.
Μετά ακολουθώντας την εκπαιδευτική πορεία με συνάντησε ο «ΣΥΡΙΖΑΣ». Να οι προτάσεις. «Με την αξία σου», άκουγα μια φωνή του απόντος πλέον Δασκάλου. Και πράγματι αυτό δίδασκα και διδάσκω: «Με την αξία σου» τονίζω στους μαθητές και τις μαθήτριες. Και με κόπο. Και με μόχθο. Και χωρίς «κονέ»!
Όπως ο τεχνικός από το Περιστέρι. Όπως οι γιατροί χωρίς σύνορα. Όπως ο διασώστης του Αιγαίου Ιάσονας που δεν ξεχωρίζει τους πρόσφυγες ανάλογα με το χρώμα τους. Όπως οι χιλιάδες υγειονομικοί, με την αξία τους, που έκαναν βάρδιες 72 ωρών μακριά από τις οικογένειές τους στον πόλεμο κατά του covid. Όπως δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες που σπουδάζουν και ταυτόχρονα εργάζονται, γιατί ανήκουν σε «ταπεινές» οικογένειες και δεν έχουν ως διαβατήριο το οικογενειακό τους όνομα. Όπως άλλες δεκάδες χιλιάδες νέοι/ες που βρίσκουν την τύχη τους σε χώρες του εξωτερικού και δεν μπορούν να επιστρέψουν αφού δεν έχουν μπαμπά βιομήχανο, κατά δήλωση του πρωθυπουργού μας.
Με την «αξία του» τελικά ο υιός του πρωθυπουργού βρέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. Μέμφομαι τους κηφήνες, οικτίρω αυτούς που τα οράματά τους υλοποιούνται με τις πλάτες άλλων. Τουλάχιστον δεν έπαιρνε την τσάπα να πάει στα χωράφια του στην Κρήτη. Όλο και κάτι μπορεί να ξετρύπωνε όπως ο παππούς του και μια νέα αρχαιολογική συλλογή θα μπορούσε να έλθει στην επιφάνεια!
Βασίλης Παππάς – μέλος της Πρωτοβουλίας Καθηγητών Τρικάλων