Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο Βασίλειος Βλαχογιάννης. Ο οικογενειάρχης, ο επιχειρηματίας, ο επίτροπος, ο ευεργέτης. Μάλλον, ο μεγάλος ευεργέτης. Όχι, βέβαια, μόνο για την Διάβα, αλλά και για την γύρω περιοχή.
Υπήρξε μεγάλος. Μεγάλος στην καρδιά, στην καλοσύνη, στην διακονία, στην προσφορά, στη φιλανθρωπία, στην ελεημοσύνη. Πρόσωπα που φεύγουν από τη ζωή, τα νοσταλγείς, τα σκέφτεσαι. Αφήνεις τα άσχημα, τα λάθη, τις αδυναμίες και κρατάς την καλοσύνη, τον πόθο. Είχε πολλούς πόθους και καημούς. Στην επιχείρηση, στην ενορία, παντού. Ο Βασίλειος και ο αδερφός του Γεώργιος. Κι εκείνος, ‘’χρυσός’’ άνθρωπος, με καλοσύνη, προσφορά και αποφασιστικότητα.
Αφήνοντας πίσω του πολλά έργα, όχι ως κατάλοιπο προτεσταντικών διαθέσεων, διαθέσεις που έχουν δυστυχώς κατακλύσει την εκκλησία, σε σημείο που ακούς για έργα και όχι για μυστήριο. Ο Βασίλειος ό,τι ξεκινούσε το ξεκινούσε μέσα από την εκκλησία. Ποτέ για τον εαυτό του. Γνώριζε πολύ καλά πως δεν θα έπαιρνε τίποτε μαζί του. Κι έτσι έγινε. Όλα όσα δημιούργησε με τη χάρη του Θεού έμειναν πίσω για να υμνούν και να δοξολογούν τον Τριαδικό Θεό που δίνει ανθρώπους στην κοινωνία σαν εκείνον. Ακούραστους, εργατικούς, φιλάνθρωπους.
Ο Βασίλειος έθεσε τον εαυτό του από νωρίς στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Από τη θέση του επιχειρηματία και του επιτρόπου. Ως επιχειρηματίας βοήθησε την Ιερά Μητρόπολη, τις Ιερές Μονές. Πόσες οικογένειες ευεργετήθηκαν από τον ίδιο στην Διάβα; Στον Νομό; Πόσοι εργάστηκαν στην επιχείρηση των δύο αδελφών Βλαχογιάννη, στους Μύλους; Είπε κάποτε κάποιος: ‘’Μην δαγκώσεις ποτέ το χέρι που σε ευεργετεί’’. Σιωπή. Άκρα σιωπή.
Ο Βασίλειος ευεργέτησε κατά πάντα και διά πάντα την Διάβα. Το χωριό μας. Το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, στολίδι των δικών των ενεργειών. Πανέμορφος ναός με θαυμάσιες αγιογραφίες. Πάνω σε ένα λόφο, στην είσοδο του χωριού, να δεσπόζει ‘’επιβλέποντας’’ τους ναούς και τα εξωκλήσια του χωριού. Σε ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο, κλίνοντας ευλαβικά την κεφαλή στις Ιερές Μονές των Μετεώρων, συνυπάρχοντας στον πνευματικό χωροχρόνο της εκφραστικής μυσταγωγίας που αυτός ο τόπος γεννά αδιαιρέτως, ασυγχύτως. Ο κοιμητηριακός ναός του Αγίου Αθανασίου και το οστεοφυλάκιο. Από τα σπλάγχνα του κι αυτά. Ο ναός με τις καταπληκτικές αγιογραφίες. Και το οστεοφυλάκιο. Ευρωπαϊκών προδιαγραφών, πραγματικό κόσμημα.
Ο αγαπημένος του άγιος. Ο Άγιος Παντελεήμονας. Τον είχε δει στον ύπνο του και του ζήτησε να του φτιάξει έναν ναό. Ο Βασίλειος, τότε, με απερίγραπτη χαρά ξεκίνησε τον αγώνα. Χρόνια προσπαθειών, με οδηγό πάντοτε τον ιερέα του χωριού, τον αγαπητό π. Φώτιο Βούρλα, στεκόμενος δίπλα του, μαζί με τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και τα μέλη της Ερανικής επιτροπής, όλοι μαζί στον αγώνα για να αποκτήσει ο άγιος τον δικό του οίκο.
Ο Θεός έχει όμορφα σχέδια. Του έδωσε την δυνατότητα και την ικανότητα να παρευρεθεί φέτος στα εγκαίνια του ναού του αγίου Παντελεήμονος και των τριών νεομαρτύρων. Ο άγιος Παντελεήμων, ίσως, να καθυστέρησε το ουράνιο κάλεσμα. Ποιος ξέρει; Και ήταν εκείνη. Καλεσμένος από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο για να χαρεί αυτή τη λαμπρή ημέρα των εγκαινίων και να τιμηθεί. Από τον Θεό και τους ανθρώπους. Αυτό που καθυστέρησε και δεν έγινε, οφείλαμε να το πράξουμε τώρα. Όχι μετά θάνατον. Η ενορία μας τον τίμησε δίνοντας του πλακέτα σε ανάμνηση της προσφοράς του στα εκκλησιαστικά πράγματα τούτου του ευλογημένου τόπου. Όχι πλακέτα για να τον τοποθετήσει στην άκρη των γεγονότων, της ιστορίας, ως μία πλακέτα που ενδεχομένως να λειτουργούσε ως απολιθωμένο απομεινάρι μιας κάποιας εποχής, αλλά μιας ζωντανής παρουσίας στον τόπο, τώρα και για πάντα και στους αιώνες. Αυτή είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι ομορφιά. Η ομορφιά δεν κρύβεται.
Τόσοι έπαινοι για έναν άνθρωπο; Ναι, τόσοι. Τόσοι και περισσότεροι από τον Θεό. Οι περισσότεροι προσευχόμαστε να του δοθούν από τον Θεό που αγάπησε και διακόνησε την εκκλησία Του. Αν η Διάβα ήταν λευκό χαρτί, με τα χρώματα του ουράνιου τόξου θα έφερε τη σφραγίδα ‘’Βασίλειος & Γεώργιος Βλαχογιάννης’’. Αυτάδελφοι. Αγαπημένοι. Ριζωμένοι και οι δύο κάτω από τον Παντοκράτορα που κοσμεί ναούς και εξωκλήσια στην Διάβα.
Η Εκκλησία δημιουργεί πολιτισμό. Πάντοτε δημιουργούσε. Το κάνει και τώρα. Η Διάβα να μην ξεχάσει τους ευεργέτες της. Σεβόμαστε και αγαπούμε το έργο τους. Το διαφυλάττουμε. Από χέρι σε χέρι. Από καρδιά σε καρδιά. Κι από προσευχή σε προσευχή. Η Διάβα οφείλει να τιμήσει με λόγο και έργο τον Βασίλειο. Η ενορία μας επιφυλάσσεται. Κρατώντας ζωντανό το πρόσωπο και τη μνήμη του.
Πρεσβύτερος Ηρακλής Φίλιος
Εφημέριος Διάβας
