Η Τρικαλινή συγγραφέας Έρη Μαυρογιάννη εξομολογείται στο kalabakacity.gr

Με αφορμή την παρουσίαση του τρίτου της βιβλίου “Όπου η Ζωή στο Λευκό”, η Έρη Μαυρογιάννη βρέθηκε στην Καλαμπάκα και τα Μετέωρα, φωτογραφήθηκε για τους αναγνώστες του kalabakacity.gr και παραχώρησε την ακόλουθη συνέντευξη…

Η Έρη Μαυρογιάννη γεννήθηκε στα Τρίκαλα και από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο. Σπούδασε δημοσιογραφία και δημόσιες σχέσεις. Πολυσχιδής και επαναστατική προσωπικότητα αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με τη συγγραφή και μέχρι στιγμής έχει εκδώσει την πρώτη της τριλογία. Τα βιβλία της είναι βασισμένα στη ζωή της. 

Α.Γ.: Μπορείς να αναπολήσεις και να μου περιγράψεις πώς ένιωσες όταν εκδόθηκε το πρώτο σου βιβλίο;

Ε.Μ.: Πήγα με τον αιώνιο θαυμαστή μου και επίσης αιώνια ερωτευμένο άντρα της ζωής μου, τον μπαμπά μου, στο πρακτορείο να παραλάβουμε το βιβλίο μου Όπου η Ζωή στο Κόκκινο . Όταν ανοίξαμε τα κουτιά με τα βιβλία, συγκινήθηκα που τον είδα να δακρύζει μπροστά μου όπως πάντα, από υπερηφάνεια για την μοναχοκόρη του και για το πρώτο μου πνευματικό “παιδί”. Πάντα έλεγα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω κάτι. Που αυτό το κάτι πάντα γινόμουν αλλά εύκολα το εγκατέλειπαν. Να ασχοληθώ ενεργά με τη συγγραφή δεν το πολυπίστευαν. Καθώς είναι μια τέχνη που θέλει ατέλειωτη δουλειά και υπομονή. Και επειδή ξέρουν πως βαριέμαι εύκολα , δεν πίστευαν ότι θα τα κατάφερνα μέσα σε δύο χρόνια με τρεις κυκλοφορίες λογοτεχνικών έργων. Δεν ήξεραν όμως ότι τη συγγραφή τη λατρεύω και ότι χωρίς να γράφω κάτι κάθε μέρα δεν μπορώ. Λατρεύω τη στιγμή που βλέπω τον μπαμπά μου συγκινημένο μπροστά μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη στιγμή μας με το “όπου η ζωή… στο κόκκινο” στα χέρια μας

Α.Γ.: Είσαι ανήσυχο πνεύμα, όπως παρατηρεί κάποιος και μέσα από το συγγραφικό σου έργο, θα σκεφτόσουν ποτέ να ασχοληθείς με τα κοινά;

Ε.Μ.: Με τα κοινά ασχολούμαι έτσι και αλλιώς , από τη στιγμή που οι βιβλιοπαρουσιάσεις μου για τα Τρίκαλα έχουν πάντα φιλανθρωπικό χαρακτήρα και έτσι θα συνεχιστούν. Είναι λοιπόν και αυτό ένα είδος ενασχόλησης με τα κοινά σε ανθρωπιστικό επίπεδο, χωρίς χρώμα και πολιτικό ενδιαφέρον βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι πριν κάποιο χρονικό διάστημα με προσέγγισαν κάποια πολιτικά πρόσωπα (πολιτευτές Ν. Τρικάλων) να ασχοληθώ με διάφορους τρόπους ενεργά μαζί τους. Το αρνήθηκα , διότι ως συγγραφέας δεν ανήκω αποκλειστικά σε κανένα χρώμα πολιτικής παλέτας , ούτε σε κάποιο πολιτικό συμφέρον όταν αυτό δεν με αγγίζει σε πολλά επίπεδα. Παρόλα αυτά μια υποψηφιότητα μου στο ψηφοδέλτιο κάποιου υποψηφίου δημάρχου , ως δημοτική σύμβουλος και ό,τι άλλο προκύψει σε τοπικό επίπεδο, πάντα με ενδιαφέρει και μάλιστα σοβαρά , καθώς με νοιάζει άμεσα το μέλλον της πόλης μου και του Νομού μας, πράγμα για το οποίο νιώθω περήφανη, που ο Θεός με “προσγείωσε” εδώ. Ιδιαιτέρως το πολιτιστικό κομμάτι με κάνει να λαχταρώ να ασχοληθώ με τα κοινά , καθώς τα Τρίκαλα είναι μια αεικίνητη Καλλιτεχνούπολη.

Α.Γ.: Το νέο σου βιβλίο σε λίγο καιρό θα ξεκινήσει το ταξίδι του στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στα διαδικτυακά καταστήματα. Αν δεν κάνω λάθος είναι το τελευταίο της τριλογίας σου. Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή την τριλογία;

Ε.Μ.: Δεν ήταν καν ιδέα. Ξεκίνησα να γράφω το «Όπου η Ζωή στο Κόκκινο» για να παραμείνει μόνο το «Όπου η Ζωή στο Κόκκινο». Επειδή θα έβγαινε πάρα πολύ μεγάλο το χώρισα σε δύο μέρη και έτσι γεννήθηκε το «Όπου η Ζωή στο Μαύρο». Όταν, όμως, έφτασα στην τελευταία σελίδα από το «Όπου η Ζωή στο Μαύρο» ένιωσα την ανάγκη να πω και άλλα πράγματα για την Καλλιόπη, που δεν είχα πει στα δύο προηγούμενα βιβλία και έτσι γεννήθηκε το «Όπου η Ζωή στο Λευκό».

Α.Γ.: Η γραφή σου έχει επηρεαστεί από την εποχή της πνευματικής, οικονομικής, και κοινωνικής κρίσης;

Ε.Μ.: Όλη η τριλογία είναι αυτό. 100% επηρεασμένη. Οι Έλληνες, νιώθω, ότι είναι σε όλα αυτά αδικημένοι.

Α.Γ.: Όταν γράφεις ακολουθείς κάποιο «τελετουργικό»;

Ε.Μ. Απόλυτη ησυχία. Καφές. Τσιγάρα, απαραίτητα (γελά) και ξεκινάς. Ίσως όταν γράφω χρειάζομαι κάποιες πολύ συγκεκριμένες μουσικές που με ταξιδεύουν και επειδή όλα τα βιβλία μου τα έχω γράψει στην κουζίνα, νιώθω ότι γράφω στο Μεξικό, γιατί την έχω σχεδιάσει με ύφος Μεξικού, πολλά χρώματα κλπ. Επίσης, λατρεύω τη Φρίντα Κάλο, ζωγράφο, επαναστατικό πνεύμα για την εποχή της και νιώθω ότι γράφω επαναστατικά. Αυτό θα το δουν οι αναγνώστες στο επόμενο βιβλίο, «Το Μήλο της Εύας».

Α.Γ.: Μιας και το αναφέρεις, μπορείς να μας αποκαλύψεις κάτι για το επόμενο βιβλίο σου;

Ε.Μ.:  50% αληθινή ιστορία και 50% η ζωή που θα ήθελε η πραγματική ηρωίδα. Στην ουσία είναι μία ηρωίδα με πάρα πολλά ονόματα και ρόλους. Είναι εγκλωβισμένη στην πραγματικότητά της και την εικονική πραγματικότητά της. Το βιβλίο  είναι ένα ερωτικό-ψυχολογικό θρίλερ το οποίο θα δημοσιευθεί σε ένα χρόνο περίπου. Νέα ηρωίδα η Μαγδαλένα.

Α.Γ.: Οι ήρωές σου έχουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, την οποία ακολουθείς σε όλη την πορεία του έργου;

Ε.Μ.: Αρχικά, ξέρεις περίπου πως θέλεις να ξεκινήσεις και να φτάσεις. Αλλά ποτέ δεν γίνεται αυτό. Ειδικά στο τέλος. Οι ήρωες κατά έναν περίεργο λόγο ζωντανεύουν, πραγματικά ζωντανεύουν μέσα στο μυαλό μου. Βλέπω την εξέλιξη της ζωής τους ακόμη και στα όνειρά μου και τους αφήνω να με πάνε εκεί που αυτοί θέλουν. Άρα το τέλος ποτέ δεν είναι προδιαγεγραμμένο.

Α.Γ.: Έχεις αντιπαθήσει ποτέ κάποιον ήρωά σου;

Ε.Μ.: Την ώρα που γράφω είναι υποχρεωτικό να μπω σε μια διαδικασία και να συμπαθήσω και αντιπαθήσω ήρωες, αλλιώς δεν μπορώ να γράψω σωστά γι’ αυτούς, να αποδώσω σωστά τους ρόλους τους μέσα στην ιστορία. Έχω αντιπαθήσει μέχρι και την ίδια την ηρωίδα, η οποία είμαι εγώ, οπότε θα μπορούσα μέχρι και να με χαστουκίσω σε κάποιες στιγμές της ιστορίας. Έχω αντιπαθήσει και ανδρικούς ρόλους, που με κάνουν να κλαίω σαν να τους έχω μπροστά μου, γιατί δεν ακούν αυτά που τους λέω.

Α.Γ.: Έχεις επιδείξει ποτέ φθόνο απέναντι σε έργο άλλου συγγραφέα;

Ε.Μ.: Όχι. Λατρεύω τον Πάουλο Κοέλιο. Λατρεύω τον τρόπο που γράφει. Η γραφή του με έχει βοηθήσει και στα δικά μου έργα, αλλά δεν έχω ζηλέψει ποτέ κάποιον άλλο, καθώς ένας συγγραφέας όταν γράφει κάνει κατάθεση ψυχής, ουσιαστικά θα ζήλευα την ψυχή του.

Α.Γ.: Τι θα αποκομίσει κάποιος από την ανάγνωση του νέου σου βιβιλίου;

Ε.Μ.:  Πάρα πολλά. Θα σου πω το πιο σημαντικό. Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στις γυναίκες που έδωσαν ή δίνουν μάχη με τον καρκίνο. Ότι στη ζωή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ότι ο Θεός είναι πάντα κοντά μας, αρκεί να ζητήσουμε τη βοήθειά του. Ότι δεύτερη ζωή δεν έχει.

Α.Γ.: Πώς θα αντιδρούσες στο ενδεχόμενο μίας αποτυχίας;

Ε.Μ.: Αποτυχία; Όλα μέσα στη ζωή είναι. Θέλω να το ζήσω, γιατί οι αποτυχίες σε κάνουν να δουλεύεις τελείως διαφορετικά και το να ακούς πάντα καλά λόγια δεν είναι πάντα καλό. Πρέπει να υπάρχει και η πιο σκληρή κριτική.

Α.Γ.: Πώς θα απαντούσες σε κάποιον που θα κατονόμαζε τα βιβλία σου ως «ελαφριά», «γυναικεία λογοτεχνία»;

Ε.Μ.: Δεν θα απαντούσα. Ο καθένας μπορεί να κρίνει όπως θέλει κάτι που διαβάζει. Για αυτό και δεν κρατάς ένα έργο στο ντουλάπι σου, για να αποδεχθείς κάθε ταμπέλα που θα σου βάλουν. Άλλωστε υπάρχει ελευθερία λόγου, σκέψης και έκφρασης και εγώ είμαι υπέρ σε αυτό.

Α.Γ.: Πώς κρίνεις την πορεία σου ως συγγραφέας; Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα υπάρχει χώρος για νέους συγγραφείς;

Ε.Μ.: Δεν υπάρχει ούτε για αυτούς που υπάρχουν. Υπάρχει πληθώρα. Κορεσμός. Η συγγραφή στην Ελλάδα έχει πατώσει, δεν αποδίδει τα χρήματα που κάποτε απέδιδε η λογοτεχνία στους συγγραφείς. Απλά το κάνεις γιατί είσαι ερωτευμένος με αυτή την τέχνη. Θα συμβούλευα τους υποψήφιους συγγραφείς να ασχοληθούν με πραγματικές ιστορίες και όχι με μυθοπλασία-love story, επειδή αυτό το είδος έχει κουράσει το αναγνωστικό κοινό.

Α.Γ.: Πώς είναι η προσωπική σου ζωή σήμερα ;

Ε.Μ.: Μετά από ένα διαζύγιο που έκανε κρότο και με πλήγωσε βαθιά, καθώς εγώ δεν παντρεύτηκα για να χωρίσω, αλλά έγινε υποχρεωτικά τον Απρίλιο του 2007, πλέον είμαι ήρεμη και κατασταλαγμένη με τον εαυτό μου στα στάνταρ μου. Αρνούμενη να ξαναζήσω την λεκτική και την ψυχολογική βία από τον σύντροφό μου. Τον ψυχαναγκασμό. Τη ζήλια και τον φθόνο. Ζυγίζω τα πράγματα αλλιώς. Άλλωστε και η ηρωίδα της τριλογίας, η Καλλιόπη, κάτι ανάλογο κάνει μέσα από τις εμπειρίες της ζωής της. Αν υπάρχει ή θα έρθει κάποιος… Θα είναι ο υπερτυχερός που θα εισπράξει τα υπέρτατα. Είμαι από τις περιπτώσεις γυναικών παραδοσιακών. “Έχω ένα σ’αγαπώ για σένα, που τόσο δυνατά ακόμα δεν άκουσες” λέει η Καλλιόπη. Συμφωνώ. Συσσωρεύτηκαν τα σ’αγαπώ μέσα μου και είναι έτοιμα να σκάσουν. Πάντως είμαι μια γυναίκα που δεν έχει κόμπλεξ διάφορα, οπότε είμαι και ζω καλά και χαρούμενα. Η πηγή της ζωής για μένα είναι ο έρωτας ως συναίσθημα. Το κίνητρο για πολλά κατορθώματα. Θα ήταν άδικο να πω ότι δεν είμαι καλά στην προσωπική ζωή μου εφόσον μπόρεσα να νικήσω τους “δαίμονες”.

Α.Γ.: Θα έδινες δεύτερη ευκαιρία στο γάμο; Θα ξαναπαντρευόσουν;

Ε.Μ.: Ναι και πάλι ναι. Ίσως όταν γινόμουν γιαγιά. Να με συνοδεύσουν τα εγγόνια μου. Είμαι υπέρ του γάμου και της ένωσης , στο για πάντα, μεταξύ δύο συντρόφων. Ο γάμος είναι ευλογία όταν υπάρχει αγάπη , σεβασμός , εμπιστοσύνη και κατανόηση. Όπως είπα και προηγουμένως, δεν ήθελα να χωρίσω , αν και παντρεύτηκα 20 ετών. Τώρα που είμαι 38, επιθυμώ να κοιμάμαι για πάντα, όσο κρατάει αυτό το για πάντα μέχρι τον θάνατο, χωμένη μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά. Μπορεί να μη προκύψει βέβαια γάμος, όμως όταν υπάρχει η ανάγκη να βλέπει κανείς τον άνθρωπο του συνεχώς , να του λείπει πάντα και να υπάρχει το αίσθημα τού έρωτα μετά από χρόνια, είναι σαν να είναι παντρεμένοι, ακόμα και αν δεν τους ενώνει μια υπογραφή σε ένα χαρτί. Έχω ένα όνειρο… Ένα λευκό ξωκλήσι. Δίπλα σε μια γαλάζια θάλασσα. Όλα λιτά. Απλά. Ο γάμος είναι εκείνος και εκείνη. Κανείς άλλος , όταν δεν έχουν ανάγκη από τα σχόλια τού κόσμου και την επιβεβαίωση. Πλέον δεν θέλω τίποτα πολυτελές στη ζωή μου. Θέλω την απόλυτη αγάπη , αυτή που γκρεμίζει τείχη. Η Γκρέτα Γκάρμπο είπε: “Δεν υπάρχει πιο όμορφος άντρας , από αυτόν που γονατίζει μπροστά σου”.

Α.Γ.: Ποιο είναι το μότο της ζωής σου;

Ε.Μ.: Η ζωή μας εξαρτάται από το που βλέπουμε τον ήλιο κάθε πρωί που ανατέλλει. Σκέψου. Βλέπεις τον ήλιο από το σπίτι σου, από ένα κελί φυλακής, από πού τον βλέπεις. Αυτή είναι η μοίρα σου, η προσωρινή σου, έστω, ζωή.

Α.Γ.: Αποκαλύπτεις την ηλικία σου;

Ε.Μ.: 1980. Καθώς μεγαλώνουμε δεν γερνάμε, απλώς ομορφαίνουμε.

Α.Γ.: Θα σκεφτόσουν να ξεφύγεις από τη λογοτεχνία;

Ε.Μ.: Όταν γίνω γιαγιά και αποκτήσω εγγόνια θα ασχοληθώ αποκλειστικά με την παιδική λογοτεχνία και τις παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Το έχω αποφασίσει. Έχω ήδη γράψει κάποια βιβλία, που βρίσκονται στο συρτάρι μου και με τα χρόνια θα εκδοθούν. Το χειμώνα θα κλειστώ στο σπίτι μου, ξανά, και θα γράψω για πρώτη φορά τηλεοπτικό σενάριο και θα το καταθέσω, βασισμένο πάντα στην τριλογία.

Α.Γ.: Στις 3 Νοεμβρίου παρουσιάζεται στα Τρίκαλα το «Όπου η Ζωή στο Λευκό». Τι περιμένουμε από αυτή την εκδήλωση;

Ε.Μ.: Καταρχήν συμμετέχουν συνολικά 40 συντελεστές. Για πρώτη φορά θα ακουστούν επί σκηνής live δύο νέα τραγούδια από δύο συγκροτήματα Τρικαλινών των Swanson and Naya & των DAFFODIL με τις μπάντες τους και ο μουσικοσυνθέτης Απόστολος Σπανός. Γενικότερα συμμετέχουν αξιόλογα ταλέντα της Θεσσαλίας, που δούλεψαν σκληρά για αυτό το σκοπό. Είναι μία παράσταση τελείως διαφορετική από αυτά που έχει δει ο κόσμος από εμένα, τελείως διαφορετικό ύφος.

Συνέντευξη: Αντώνης Γεωργίου
Φωτογράφηση: Άκης Λαμπονίκος