Δυο σειρές Χριστουγεννιάτικα ελατάκια στόλιζαν την πλατεία της Καλαμπάκας.
Κάθε δεντράκι έστεκε εκεί όμορφο, καμαρωτό έχοντας στα κλαδιά του ΟΧΙ ότι και ότι στολίδια.
Τα στολίδια του όμορφα, ΜΟΝΑΔΙΚΑ και κυρίως φτιαγμένα από χεράκια . Χεράκια παιδικά. Από τα τοσοδούλικα των μικρών μικρούτσικων παιδιών των βρεφονηπιακών σταθμών και των νηπιαγωγείων μέχρι τα εφηβικά των παιδιών των Λυκείων.
Έστεκαν εκεί για μέρες το ένα δίπλα στο άλλο, δίνοντας το δικό τους χρώμα και τη δική τους πινελιά – δια χειρός παιδιών – στην πλατεία.
Ώσπου μια μέρα ένα δεντράκι έφυγε από την παρεούλα. Μόνο του ολομόναχο βρέθηκε στην άλλη άκρη της πλατείας (έτοιμο να κατέβει τα σκαλιά)
Τι έγινε μικρό μου δεντράκι; Μήπως μάλωσες με τους φίλους σου; Θύμωσες με κάποιον από τους επισκέπτες; Μήπως κάποιος από αυτούς τους κακούς των μεγάλων πόλεων που καταστρέφουν τα δεντράκια των δημάρχων ήρθε και στην δικιά μας πόλη;
Τι συνέβη μικρό μου δεντράκι; Τι σε πλήγωσε τόσο που δεν σκέφτηκες με πόση αγάπη ζευγάρια παιδικών χεριών έφτιαξαν τα στολιδάκια σου; Με πόσο ενθουσιασμό και καμάρι ήρθαν μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα να σου δώσουν τα στολίδια τους, την αγάπη τους, τον ενθουσιασμό τους, τις ευχές τους, το χαμόγελο τους, το φωτεινό τους βλέμμα;
Πως βρέθηκες εκεί στην άκρη της σκάλας έτοιμο να αποχαιρετήσεις την πλατεία χρονιάρες μέρες;
Και συ πλατεία μου πότε θα καταλάβεις πως ΖΩΗ σου δίνουν τα παιδιά με τις φωνούλες τους, τα ποδηλατάκια τους, τα δεντράκια τους, την ΠΑΡΟΥΣΙΑ τους;
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ με υγεία και πολλές παιδικές φωνές σ’ όλες τις πλατείες όλου του κόσμου.
Μαρία Παππά