Τελευταία, πολύς λόγος γίνεται για την αύξηση των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ αρχής ότι όλα τα κοινωνικά αγαθά, όπως είναι και το ηλεκτρικό ρεύμα, σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να βρίσκονται σε ιδιωτικά χέρια. Να δεχτούμε ότι έγιναν λάθη και φθάσαμε κατ’ ανάγκη στην παραχώρηση τμημάτων αυτού του κοινωνικού αγαθού. Στο βωμό της διαμάχης και του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς, ο ιδιώτης κάνει ό,τι τον καπνίσει; Ή οτιδήποτε κάνει, το κάνει με τις ευλογίες του κράτους; Εκ πρώτης όψεως φαίνεται απλό και ελεγχόμενο. Πολύ φοβάμαι πως δεν είναι ούτε απλό, αλλά ούτε ελεγχόμενο. Αν το κράτος παρενέβαινε αποτελεσματικά, προκειμένου να υπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών, δεν θα είχαμε τέτοιου είδους ζητήματα.
Βρεθήκαμε στην ατυχή συγκυρία της Ρωσοουκρανικής κρίσης, η οποία δυστυχώς έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της πρωτοφανούς εκμετάλλευσης στην τιμολογιακή πολιτική της ηλεκτρικής ενέργειας. Γιατί άραγε; Μάλλον δεν δούλεψαν σωστά οι δικλείδες ασφαλείας, που στην πραγματικότητα υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Εμείς ως λαός δεν υποστηρίζουμε και μάλιστα με πάθος ότι το προλαμβάνειν είναι προτιμότερο από το θεραπεύειν; Με τα “θα και θα” έχουμε χορτάσει. Δυστυχώς, «και ο λύκος την αντάρα χαίρεται». Αυτήν την αντάρα προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα «κοράκια», για να πετύχουν τους στόχους τους, όταν ο πολίτης παραμένει απροστάτευτος. Ξέρουν εκείνοι καλύτερα από τον καθένα μας ότι οι πολλοί τον φτιάχνουν τον έναν και επί πλέον ότι όλα φορτώνονται στις πλάτες του «λαουτζίκου»· αυτός άγεται και φέρεται τις περισσότερες φορές υποκριτικά από όλες σχεδόν τις μέχρι τώρα παρατάξεις που κυβέρνησαν τον τόπο, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων και που οι περισσότερες πιπίλιζαν ότι έχουν τρόπους να θεραπεύσουν πολλά από τα κακώς κείμενα.
Όλοι εμείς που γινόμαστε μάρτυρες αυτής της τιμολογιακής πολιτικής, κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι καινούργιο μαθαίνουμε. Μάθαμε και την ρήτρα προσαρμογής, δηλαδή την καυτή πατάτα για να μην θιγούν τα μεγάλα συμφέροντα. Δεν μας είπε όμως κανένας, αν αυτήν την εφάρμοσαν οι ιδιώτες αγοραστές της «ΔΕΗ» εν αγνοία του κράτους ή με την παρότρυνσή του. Πολύ φοβάμαι ότι εδώ ισχύει η παροιμία: «Μπέστι σκύλοι αλέστι κι αλεστικά μη δίν’τι» (ιδιωματική γλώσσα), η οποία λέγεται για τους «επιτήδειους», που εκμεταλλεύονται κάποιους χωρίς καμιά υποχρέωση. Καλά πώς νομίζουν ορισμένοι ότι ο λαός τρώει κουτόχορτο; Έχουν την αίσθηση ότι ο λαός δεν καταλαβαίνει τίποτα και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν; Αλλά και αν αυτό συμβαίνει (να μην καταλαβαίνει ο λαός), το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει; Αν δεχθούμε κάτι τέτοιο, μπαίνει ένα εύλογο ερώτημα! Έχει νόημα κάτω από τέτοιες συνθήκες να λέμε ότι ζούμε σε οργανωμένο κράτος;
Και ενώ τα πράγματα έφτασαν για το επίμαχο θέμα του ηλεκτρικού ρεύματος στο «απροχώρητο», η κυβέρνηση παίρνει μέτρα για να προστατεύσει τους οικονομικά «αδύναμους», προκειμένου να αντιμετωπισθεί η εκρηκτική αύξηση της ηλεκτρικής ενέργειας. Μα θα μου πείτε και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει! Η απάντηση δόθηκε παραπάνω. Να γινόταν οι ενέργειες που έπρεπε, προκειμένου να προληφθεί η επερχόμενη κατρακύλα στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Κάτι φαίνεται ότι έμεινε ακόμη από την πανδημία και ευκαιρία είναι να το μοιράσουμε και αυτό στους δήθεν αδύναμους για να τους προστατέψουμε. Στην πραγματικότητα δεν τους προστατεύουμε· απλά, τους χρυσώνουμε το χάπι δίνοντας την αίσθηση της οικονομικής προστασίας.