Κάθομαι ἐκεῖ ψηλὰ στὴν κορυφὴ τοῦ βράχου, ἀγναντεύοντας τὰ ἄστρα ποὺ εἶναι ἐκεῖ ψηλὰ καὶ εἶναι πολλά, μὰ πάρα πολλά…
Τί ὡραῖο μὲ τὶς ἐποχὲς τοῦ χρόνου! Ἐκεῖ ποὺ τοὺς ἔχουμε βαρεθῇ, νά σου καὶ ἀλλάζουν.
Καὶ ὅσο εὐχάριστη καὶ ἂν εἶναι ἡ καλοκαιρία, δὲν πρέπει νὰ τὴν ἔχουμε δεδομένη…
Νά τος, λοιπόν, καὶ ὁ χειμώνας! Μὲ τὰ κρύα του, τὶς βροχές του, τοὺς ἀέρηδες καὶ σιγά-σιγὰ καὶ μὲ τὰ χιόνια του.
Τὸ κρύο δὲν μὲ τρομάζει, ὄχι φίλοι μου, καὶ ξέρετε γιατί; διότι δὲν παγώνει τὴν καρδιά μου.
Στὴν καρδιά μου κάτι ἄλλο φτερουγίζει καὶ δὲν εἶναι τὸ φτερούγισμα τῶν πουλιῶν… εἶναι ἡ θλίψη ποὺ ἀπομένει μονάχα μέσα στὴν καρδιά… ἐκεῖ στέκεται μόνη της, κάνοντάς μου συντροφιά, γιατὶ ὄχι καὶ διάλογο; μαζὶ μὲ τὴν πολυποίκιλη μνήμη τῶν λογισμῶν, οἱ ὁποῖοι κάνουν ἐπιδρομή, ληστεύουν καὶ κατατρώγουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου…
Ὁ νοῦς τετραυμάτισται… νοσεῖ τὸ πνεῦμα…, Ὦ Θεέ μου!
Μία Κινέζικη παροιμία λέγει: «Δὲν μπορεῖς νὰ ἐμποδίσῃς τὰ πουλιὰ τῆς θλίψης νὰ πετοῦν πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι σου. Μπορεῖς, ὅμως, νὰ τὰ ἐμποδίσῃς ἀπὸ τὸ νὰ κάνουν τὴ φωλιά τους στὰ μαλλιά σου».
Σὲ αὐτὴ τὴ μάταιη καὶ πρόσκαιρη ζωή, ἡ θλίψη εἶναι βέβαιο ὅτι, θὰ ἔρθῃ στὸ δρόμο μας καὶ θὰ μᾶς ἐπηρεάσῃ. Ἀπὸ μένα καὶ ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται τὰ ἂν θὰ κολλήσουμε ἢ ἂν θὰ μάθουμε ἀπὸ αὐτή, ὥστε νἀ προχωρήσουμε.
Ὅταν κάποιος βρίσκεται βυθισμένος στὴ θλίψη, δὲν ἐλπίζει… δὲ χαίρεται τὴ ζωή του. Τὸ μυαλό του καὶ ἡ καρδιά του μουδιάζουν… προσκολλώνται σὲ ἕνα σημεῖο καὶ δὲν μποροῦν νὰ προχωρήσουν εὔκολα, νὰ βροῦν ἕνα καινούργιο ρυθμό, νὰ βροῦν τὸ νόημα τῆς ζωῆς, νὰ βροῦν ἕνα σκοπὸ ὑπάρξεως.
Ἡ ζωὴ προχωράει, φίλοι μου, προχωράει καὶ ὁ χρόνος δὲ χαρίζεται σὲ κανέναν… ἂς διώξουμε ἀπὸ μέσα μας αὐτὴ τὴ μίζερη κατάσταση, ἡ ὁποία μᾶς βυθίζει σὲ μία ἀργὴ καὶ βασανιστικὴ θλίψη, καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε; παραμένουμε δεμένοι στὸ κατάρτι, περιμένοντας σὲ λίγο νὰ μᾶς καταπιῇ ὁλόκληρους ὁ “βύθιος δράκοντας” ποὺ λέγεται θλίψη…
Βυθισμένοι στὴ θλίψη καὶ κυριευμένοι ἀπὸ ὑπέρμετρο φόβο, ἀναρωτιέμαι: ποιός θὰ σηκώσῃ τὴ θλίψη τούτη ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας;
Ἐδῶ ἔρχεται ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς πῇ: “θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε… ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον”.
Μὴν κλαῖς, παιδί μου, καὶ μὴν παραζαλίζεσαι ἀπὸ τὶς θλίψεις τοῦ κόσμου τούτου, οὔτε νὰ ταράσσεται ἡ ψυχή σου. Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ, βλέπω τὴν πορεία σου καὶ τὸν ἀγώνα σου, μὴν κλαῖς, μὴ σταματᾶς τὴν προσπάθειά σου, συνέχισε νὰ ἀγωνίζεσαι, δεῖξε μου ἐμπιστοσύνη, ἀκολούθησε τὰ βήματά μου καὶ προχώρα, μὴ φοβᾶσαι τίποτα, ἀφοῦ νιώθεις τὸ φῶς τῆς ἀγάπης μου, πάρε δύναμη, μὴν ἀμφιβάλεις, ὀρθώσου ξανά, ἄκουσε τὴ φωνή μου καὶ πιάσε τὸ χέρι μου καὶ προσπέρασε τὰ ἐμπόδια, νίκησε τὶς θλίψεις μὲ τὴν ταπείνωση, νίκησέ τις μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή… καὶ ἡ προσευχή σου νὰ ἀκούγεται σὰν τὸ κελάηδημα τοῦ ἀηδονιοῦ!
Μὴν κλαῖς, παιδί μου, μὴν κλαῖς καὶ ἔχε θάρρος, διότι ἀφοῦ ἐγὼ νίκησα τὸν κόσμο, μπορεῖς καὶ ἐσύ… ἀφοῦ ἐγὼ σήκωσα τὸ σταυρό, μπορεῖς καὶ ἐσύ… ἀφοῦ ἐγὼ ἀγωνίστηκα, μπορεῖς καὶ ἐσὺ νὰ ξεπεράσῃς τὰ ἐμπόδια…
Μάθε ὅτι, εἶμαι κοντά σου στὶς δύσκολες στιγμές σου… ὅτι ἡ ἀγάπη μου γεννοβολᾶ στὴν ψυχή σου… ὅτι γιὰ τὴν ὑπομονή σου γίνεται χαρὰ στὸν οὐρανό… ὅτι σὲ κάθε σου δάκρυ εἶμαι ἐκεῖ καὶ Ἐγώ… ναί, εἶμαι κοντά σου, δίπλα σου, σὰν φίλος σου, φίλος καλὸς ποὺ θυσιάστηκε γιὰ σένα.
Γιὰ σένα θυσιάστηκα καὶ πέθανα στὸ σταυρό… γιὰ σένα ὑπέμεινα τὴν κακία καὶ τὴ λοιδορία τῶν φαρισαίων… γιὰ σένα ὑπέμεινα τὰ κτυπήματα καὶ τὶς ὕβρεις… γιὰ σένα τὸ ἀκάνθινο στεφάνι καὶ τὰ καρφιά… γιὰ σένα ἤπια τὸ ὄξος καὶ δέχτηκα περιπαίγματα… γιὰ σένα καὶ τὸ τρύπημα στὰ πλευρά μου μὲ τὴ λόγχη.
Προσπάθησε, λοιπόν, προσπάθησε μὲ ὁδηγὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη… μὲ τῆς καρδιᾶς τὴ θέρμη καὶ τὴ δύναμη τοῦ ἐλέους… γιὰ τὸν καλὸ ἀγώνα, γιὰ τὴν πύλη τοῦ οὐρανοῦ… προσπάθησε καὶ ἐγὼ θὰ εἶμαι πάντα κοντά σου, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σου… σὲ κάθε σου θλίψη καὶ τώρα καὶ πάντοτε μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ αἰώνα καὶ θὰ ἀπαλύνω τὸν πόνο σου, πίστεψέ το, ἄκουσε τὴ φωνή μου, παιδί μου, ἄκουσε τὴ φωνή μου καὶ πάρε δύναμη, ἔλα κοντά μου, πλησίασέ με, ἀκούμπησε στὸ φίλο καὶ πατέρα καὶ ἀδελφό σου καὶ Θεό σου… ἔλα καὶ ἐγὼ θὰ σηκώσω τὸ βάρος τῆς δοκιμασίας σου καὶ πάλι…
Προσπάθησε, παιδί μου, προσπάθησε καὶ θυμήσου τὰ λόγια μου: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».