Σαββατόβραδο..29/3/2020 έχουμε περάσει δηλαδή στην Κυριακή.
Σε λίγες ώρες το ρολόι σου πρέπει να μπει μια ώρα μπροστά η ζωή σου όμως σε πάει πίσω. Πριν λίγο σκάλιζες αναμνήσεις όμορφων στιγμών του παρελθόντος και την έκανες ανάρτηση στο fb. Και μετά;
Μετα έψαξες στην τιβι για καμία καλή ταινία δε βρήκες κάτι.. Εξάλλου πόσες ταινίες να δεις; Και σου έρχονται στο μυαλό τα Σάββατα άλλων μηνών πρόσφατων θα έλεγα με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί πάνω στο τραπέζι, τώρα έχεις μόνο ένα και δε σου κάνει καρδιά να το πιείς το κοιτάζεις μόνο και αναπολείς πως είμασταν και πως γίναμε.
Έχεις τύψεις που τότε δεν εκτιμούσες τις καλές στιγμές που νόμιζες θα τις είχες για πάντα. Σου λείπει η ζωή σου, σου λείπουν οι φίλοι σου, σου λείπει το μισό σου!
Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και δε μπορείς να πας μπροστά όταν όλα αυτά έμειναν πίσω , έμειναν παγωμένα από το χρόνο και μισά. Όλα άλλαξαν από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο και όλα αυτά για το καλό σου.. για το καλό σου.. ώσπου που να αντέξει το καλό σου; Στο σούρουπο που ζούμε δε φαίνεται το αύριο.
Είμαστε στην αρχή ενός ανηφορικού λαβύρινθου και πληρώνουμε τις αμαρτίες τρίτων. Σου λείπει ο δρόμος που ονειρεύτηκες και χάραξες. Τα όνειρά σου πάγωσαν και αυτά όπως στα παραμύθια που η κακιά νεράιδα τα πετρώνει όλα…
Δε μπορώ να γράψω αισιόδοξα , δε μπορώ να τα το δω όλο αυτό αισιόδοξα.
Λυπάμαι αλλα νιώθω σαν ένας αριθμός μόνο χωρίς προσωπικά στοιχεία.
Λυπάμαι όταν ακούω ότι ετοιμάζουν μεγάλες εκτάσεις νεκροταφείων.
Λυπάμαι που δεν ακούω για γενναίες προσπάθειες σε υλικά που θα σώσουν..
Είμαστε αριθμοί.. Είμαστε αριθμοί αγάπη μου ακούς; Εσύ το ένα και εγω το δύο!
Η ανάποδα τι σημασία έχει πλέον η σειρά; Τι σημασία έχουν οι εγωισμοί; Ένα Σάββατο βράδυ χωρίς εσένα με τη μοναξιά να χτυπάει κόκκινο… Το ποτήρι κόκκινο κρασί δε θα το πιω απόψε θα βάλω ακόμα ένα δίπλα το δικό σου και θα παγώσω το χρόνο ώσπου οι ζωές μας να γυρίσουν στην κανονικότητα αν ποτέ συμβεί αυτό!
Το ρολόι σου μην ξεχάσεις να βάλεις μπροστά γιατί όταν ξαναβρεθούμε δε θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή! Όχι μια ολόκληρη ώρα! Το ρολόι σου μην ξεχάσεις να βάλεις μπροστά γιατί θέλω να βλέπουμε την ίδια ώρα και να αντικρίζουμε τον ίδιο μουντό ουρανό, να μας ακουμπάνε οι ίδιες σταγόνες της βροχής και ο ίδιος άνεμος.
Είμαστε τόσο κοντά μα τόσο μακριά συνάμα. Θα τα λέμε μόνο μέσα από αυτό το κουτί που λέγεται υπολογιστής. Κάποτε μας χώριζε μόνο η απόσταση τώρα μας χωρίζει και ο φόβος! Ο φόβος για ένα χθες που αφήσαμε στη μέση και για ένα αύριο που μας περιμένει δεν το περιμένουμε….
Να ξέρεις σε αγαπώ.. Δε θέλω να πάω μπροστά σε ένα αύριο χωρίς εσένα. Θέλω πίσω τη ζωή που μας στέρησαν χωρίς διαπραγμάτευση!
Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος /συγγραφέας