Ήταν ένα νέο ζευγάρι που αγόρασε καινούριο σπίτι και έπαιρνε για πρώτη φορά το πρωινό στην κουζίνα του σπιτιού. Το σπίτι υπέροχο με μεγάλα παράθυρα και η θέα από την κουζίνα του σπιτιού έδειχνε την αυλή της γειτόνισσας, που είχε ωραίο κήπο με λουλούδια και δέντρα. Κάποια στιγμή η γυναίκα σηκώνεται από το τραπέζι του πρωινού, πάει κοντά στο παράθυρο της κουζίνας και κοιτώντας έξω τη γειτόνισσα να απλώνει τα ρούχα , λέει στον άντρα της:
– Ωραία μπουγάδα κάνει η γειτόνισσα μας! Τα ρούχα της είναι μισοπλυμένα! Μα καλά δε βλέπει ότι το μισό απορρυπαντικό έχει μείνει πάνω τους;
Ο σύζυγος καθισμένος στο τραπέζι και απορροφημένος στο χλιδάτο πρωινό, αλλά και στη ανάγνωση της εφημερίδας δε δίνει σημασία.
Μετά από κάποιες μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται…
Η γυναίκα ξαναπηγαίνει κοντά στο παράθυρο και αρχίζει πάλι τους σχολιασμούς για τη μπουγάδα της γειτόνισσας.
– Μα καλά δεν της έμαθε κανείς πώς χρησιμοποιούν το πλυντήριο; Και πώς είναι δυνατόν να μη βλέπει τα μισολερωμένα ρούχα; Φαντάζομαι πως θα χει τους χώρους του σπιτιού της.
Ο σύζυγος σιωπηλός και πάλι βυθισμένος στην ανάγνωση της εφημερίδας, της ρίχνει μια ματιά , κάνει ένα καταφατικό νεύμα ότι συμφωνεί με όσα λέει…και τινάζει τον καπνό του τσιγάρου.
Το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται για μέρες, βδομάδες μήνες….. Ώσπου κάποιο πρωί η γυναίκα έκπληκτη τρέχει σχεδόν προς το παράθυρο της κουζίνας και αναφωνώντας λέει : Επιτέλους έμαθε ένα πλένει… Ε! Καιρός ήταν πια! Μπράβο της λοιπόν τα κατάφερε. Και ξεσπώντας σε γέλια ειρωνείας ξανακάθεται στο τραπέζι. Ο σύζυγος πάλι απορροφημένος στην ανάγνωση των νέων της ημέρας δε δίνει και πολύ σημασία γεγονός που νευριάζει τη γυναίκα! Καλά δεν έχεις να πεις τίποτα εσύ γι αυτό; Δε το σχολιάζεις; Τι να έγινε άραγε; Προέκυψαν σεμινάρια πλυσίματος ρούχων; Πήγαινε κοντά στο παράθυρο να δεις τα ρούχα είναι πεντακάθαρα, αστραφτερά!
Λοιπόν δε μιλάς; Ή ξύπνησες πιο νωρίς σήμερα και δεν έχεις όρεξη;
Και η απάντηση του συζύγου της: Τι να πω; Το ξέρω τα είδα και εγώ πιο καθαρά τα ρούχα της και γίνονταν ακόμα πιο αστραφτερά καθώς συνέχιζα να καθαρίζω το τζάμι της κουζίνας μας, το οποίο δεν είχες αγγίξει καν αλλά το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν τα λερωμένα ρούχα της γειτόνισσας.
Άφωνη η γυναίκα δεν ξαναμίλησε … και από τότε σιωπηλοί και οι δυο τους παίρνουν το πρωινό τους στην κουζίνα του σπιτιού τους. Όπου το τζάμι είναι πάντα πεντακάθαρο πλέον για να βλέπουν τα πράγματα όπως πραγματικά είναι!
Η ντροπή όμως που ένιωσαν δεν τους αφήνει πλέον να κοιτάνε και να σχολιάζουν τους άλλους παρά μόνο να ασχολούνται με τα δικά τους θέματα, τα δικά τους λερωμένα μυαλά. Γιατί πολλές φορές δε βλέπουν τα μάτια, αλλά το μυαλό μας
Πολλές φορές για να νιώσουμε εμείς καλά σπεύδουμε με ευκολία να καταδικάζουμε , να λογοκρίνουμε να χλευάζουμε συνανθρώπους για να εξυψώσουμε τους εαυτούς μας , για να κρύψουμε τις δικές μας αδυναμίες. Η υποτίμηση των άλλων έχει βαθύτατες ψυχολογικές ρίζες που οφείλεται σε δικά μας κατάλοιπα και απωθημένα!
Δυστυχώς για ορισμένους ανθρώπους η καλύτερη αυτοάμυνα στα κόμπλεξ τους είναι ο σχολιασμός τρίτων. Όταν ειρωνεύονται κάποιον νιώθουν καλύτερα. Και όμως η κοινωνική κριτική , ο χλευασμός, κοινώς το κουτσομπολιό υποδεικνύει ότι κουβαλάμε πολλά ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί σε κάποιους τομείς της ζωής να είναι καλύτεροι από εμάς ,τους υποτιμάμε λοιπόν για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα! Όταν όμως καθαρίσουμε το τζάμι από της βρωμιές της ψυχής θα δούμε καθαρά πλέον ότι οι ατέλειες των άλλων δεν υπάρχουν! Τα ψεγάδια που βλέπουμε σε αυτούς είναι τα ίδια τα δικά μας προβλήματα.
Σύμφωνα με κοινωνικές έρευνες εκείνο που συνηθίζεται είναι να κατηγορούμε τους άλλους, γι αυτό που οι ίδιοι είμαστε ή για εκείνο που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά είναι άπιαστο για εμάς. Για παράδειγμα μια χοντρή τις βλέπει όλες χοντρές ή υποτιμά( ή υποβιβάζει τις αδύνατες). Πολλές φορές και λεκτικά αποκαλώντας τες νηστικές ή σκελετούς!
Ας ξανακοιτάξουμε λοιπόν τα λερωμένα ρούχα της γειτόνισσας, καθαρίζοντας όμως αυτή τη φορά τα δικά μας τζάμια!
Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/συγγραφέας