Στο Πήλιο βρέθηκε η Ορειβατική Λέσχη Καλαμπάκας και ο Σύλλογος Πεζοπορίας – Ορειβασίας Τρικάλων

Την Κυριακή 15/6ου και Καλαμπακιώτες της Ορειβατικής Λέσχης Καλαμπάκας και Τρικαλινοί από τον Σύλλογο Πεζοπορίας-Ορειβασίας Τρικάλων , πεζοπορούσαμε στο Πήλιο .

Την Κυριακή 15/6ου και Καλαμπακιώτες της Ορειβατικής Λέσχης Καλαμπάκας και Τρικαλινοί από τον Σύλλογο Πεζοπορίας-Ορειβασίας Τρικάλων , πεζοπορούσαμε στο Πήλιο .

Οι προβλέψεις του καιρού δεν ήταν καλές . Οι «απειλές» του όμως , δεν λύγισαν την θέλησή μας . Γεμίσαμε ένα λεωφορείο με κατεύθυνση τον Βόλο και από την Πορταριά του Άνω Βόλου βρεθήκαμε στα ψηλά Χάνια του Πηλίου .

Σε λίγη ώρα και μετά την ανασύνταξη της 45μελούς ομάδας , βηματίζαμε πάνω στα μυθικά ίχνη των Κενταύρων . Το αστείρευτο χωρατό ήταν η μόνιμη συντροφιά μιας πορείας πάνω στις λίθινες κατασκευές ,στα ξακουστά ά καλντερίμια .

Η εναλλαγή των καιρικών συνθηκών ήταν τέτοια που μας έδειξε με ενάργεια την ποικιλία του μικροκλίματος της περιοχής .

Ξεκινώντας από τα Χάνια μπήκαμε αμέσως σε ένα καλοκατασκευασμένο και φαρδύ καλντερίμι που η παμπάλαια μεν , αλλά άρτια δομή του , το καθιστούν ακόμα και σήμερα άνετο και βατό , πιστοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την στιβαρότητά του , θαυμαστή όχι μόνο στους Έλληνες αλλά και σε πεζοπόρους άλλων χωρών που για αυτόν τον λόγο δημιούργησαν ακόμα και ομώνυμο Σύλλογο (Καλντεριμιών Πηλίου .

Στο πρώτο μισάωρο της διαδρομής και καθώς βρισκόμασταν κάτω από δάσος Οξιάς μας υποδέχτηκε το χαλάζι . Πυκνό και βαρύ, στο μέγεθος του ρεβιθιού . Φορέσαμε αδιάβροχα για να συνεχίσουμε , ενώ ελάχιστοι από την ομάδα προτίμησαν να εκθέσουν το κορμί τους στο ραγδαίο ράπισμά του , σαν ένα είδος ιδιότυπου μασάζ .

Στο τοπίο εναλλάσσονταν το πράσινο του βουνού , αλλά και το γαλάζιο της θάλασσας . Αυτό της Οξιάς το διαδέχτηκε εκείνο της Καστανιάς και στην συνέχεια το άλλο του Αρκοδοπούρναρου και αργότερα κοντά στους οπωρώνες εκείνο της Μηλιάς και της Κερασιάς . Ο ορίζοντας τελείωνε στη θάλασσα όπου αχνοφένονταν ο κώνος του Άθου .

Μετά από δίωρη πορεία , βρεθήκαμε πάνω στον αυχένα , στον Προφήτη Ηλία της περιοχής . Από εδώ βλέπαμε πλέον τον προορισμό μας , ήταν απέναντι . Η Ζαγορά .
Ιδανικό και σκιερό μέρος για να πάρουμε το κολατσιό μας και στο τέλος μια αναμνηστική φωτογραφία . Από αυτό το σημείο , το μονοπάτι γίνεται ακόμα πιο κατηφορικό… Πέφταμε προς τα περιβόλια της Ζαγοράς . Φιλόξενα . Μας «κέρασαν» τραγανά κορόμηλα και πετροκέρασα .

Η ηλιοφάνεια αντικατέστησε τον ομιχλώδη καιρό και στο τέλος της μεγάλης κατηφόρας βρισκόμαστε στα δροσερά νερά του ρέματος , δροσίζοντας τα κουρασμένα πόδια μας . Κρατήσαμε και αυτή τη στιγμή στις φωτογραφικές μηχανές , απαθανατίζοντας τον χρόνο .
Μόνο λίγα μέτρα μας χώριζαν πλέον από το χωριό το οποίο από την θέση της εκκλησίας έχει απίθανη θέα στην θάλασσα . Μια απέραντη βεράντα στο γαλάζιο του πελάγους .

Φύγαμε γρήγορα με το λεωφορείο για να προλάβουμε το απογευματινό μπάνιο στην παραλία του Χορευτού , ενώ μερικοί το πήραν με τα πόδια .

Σύννεφα στον ουρανό , δροσιά στο κορμί μας , χαρά στην ψυχή μας.
Για τους περισσότερους που βούτηξαν στη θάλασσα ήταν σαν να έκαναν εγκαίνια των φετινών μπάνιων .

Γευτήκαμε μεζέδες στην παραθαλάσσια ταβέρνα (οίκημα του Συνεταιρισμού της Ζαγοράς ό οποίος διαθέτει τα εξαιρετικής ποιότητας μήλα “Zagorin”) και μόλις ικανοποιήσαμε την πείνα μας δεχτήκαμε ένα Μπουρίνι που «έπνιξε» μέχρι και την Θάλασσα .
Μια ακόμα κοινή δράση Τρικαλινών και Καλμπακιωτών έμεινε στην ανάμνησή μας .

OΡΕΙΒΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ – ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΑΣ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ