Παναγιώτης Πιλάτος: Το Ποτάμι σε δυο πράξεις

Πριν λίγο καιρό έλαβε τέλος το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής.

Πριν λίγο καιρό έλαβε τέλος το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. 

Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν πως έγιναν με λάθος τρόπο οι διαδικασίες του συνεδρίου, από την εκλογή ηγεσίας μέχρι την διαδικασία για τους συνέδρους και τον τρόπο που ψηφίστηκε το καταστατικό. Βαδίζουμε πλέον σε αχαρτογράφητα νερά εντός του προοδευτικού χώρου, διότι πρώτη φορά ο κατακερματισμένος χώρος του κέντρου και της κεντροαριστεράς (ύστερα από την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ) ενώνεται με στόχο να γίνει ξανά η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Οι επόμενοι μήνες και οι εκλογές που θα έρθουν στην ώρα τους είναι οι πολιτικές εξετάσεις που θα δώσουν όλοι όσοι συμμετέχουν στην κοινή προσπάθεια, οι πάντες θα κριθούν από τους πολίτες.

Μέχρι να φτάσει Το Ποτάμι να συμμετέχει στην αναγέννηση του ιστορικού κέντρου πέρασε δια πυρός και σιδήρου, ας δούμε τι συνέβη μέχρι την τελική απόφαση.

Πράξη 1η

Τον Φεβρουάριο του 2014 ο γνωστός τότε δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης αποφασίζει μαζί με άλλους ανήσυχους φίλους και συνεργάτες, βλέποντας το τέλμα του πολιτικού συστήματος της χώρας να δημιουργήσει τον πρώτο πολιτικό φορέα στην σύγχρονη ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας από το μηδέν. Κανένας χρηματοδότης, καμία σχετική εμπειρία πως δομείται ένας κομματικός οργανισμός, άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ συμμετάσχει σε πολιτικό φορέα – τόλμησαν να σπάσουν το κλασσικό κομματικό κατεστημένο της χώρας και να δώσουν ζωή σε ένα όραμα που το όνομά του ήταν Το Ποτάμι. Αξίζει να σημειωθεί πως ο νέος πολιτικός φορέας δεν δημιουργήθηκε από την απόσχιση ενός ήδη υπάρχοντος κόμματος, όπως η ΔΗΜ.ΑΡ. Αλλά δημιουργήθηκε κυριολεκτικά από το μηδέν.

Με την εμφάνισή του Το Ποτάμι κατάφερε σχεδόν σε χρόνο ρεκόρ να συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα πάνω του, σε αυτό συνέβαλε σίγουρα η αναγνώριση και η αποδοχή που απολάμβανε ο Επικεφαλής του από το κοινό εξαιτίας της επιτυχημένης εκπομπής των Πρωταγωνιστών, αλλά και η πληθώρα των ανθρώπων που συντάχθηκαν με τον υγιή αντικομφορμισμό που εξέπεμπε εξ αρχής το Κίνημα.

Η πλειοψηφία της κοινωνίας είδε με θετική ματιά την όλη προσπάθεια. Άνθρωποι όλων των κοινωνικών ομάδων έκαναν για πρώτη φορά στην ζωή τους το βήμα να γραφτούν σε έναν πολιτικό φορέα, έδωσαν μεγαλύτερη ορμή και δύναμη σε μια προσπάθεια που όλοι ονόμασαν μία “τρέλα”, όμως η αρχική δυναμική δεν άφησε το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο αδιάφορο.

Λίγες μόλις εβδομάδες από τις Ευρωεκλογές του Μαΐου το 2014. Το σύστημα έφτιαξε το δικό του αφήγημα για το νεογέννητο Ποτάμι, ο στόχος; Φυσικά ήταν ο ίδιος ο πρωτεργάτης του Κινήματος. Με μπροστάρηδες τους ΣΥ.ΡΙΖ.Α & τους ΑΝ.ΕΛ κατασκευάστηκε ο κακός λύκος. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και Το Ποτάμι ήταν δημιούργημα επιχειρηματικών συμφερόντων και ιδιαίτερα του Μπόμπολα που ήταν μεγαλομέτοχος στο Mega Channel. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί συνέχισαν τα ψεύδη, όπως πως ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης ήταν ανιψιός της Δάφνης Σημίτη, Με την πάροδο των ημερών εμπλούτισαν την λάσπη πως το κίνημα στηρίζεται και από τους ξένους δανειστές, ακόμη και από τη ίδια την καγκελάριο της Γερμανία κ. Μέρκελ. Την Καγκελάριο της Γερμανίας ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος αναθεμάτιζαν σε κάθε δημόσιά τους εμφάνιση, φυσικά πριν αναλάβουν τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας τον Ιανουάριου του 2015.

Παρόλη την λάσπη και τα ψεύδη που βομβάρδιζαν καθημερινά πληρωμένες αναρτήσεις σε site και στο Twitter Το Ποτάμι κατάφερε στις Ευρωεκλογές του 2014 να αποσπάσει το 6,6% των ψήφων της εκλογικής διαδικασίας και να εκλέξει 2 εκπροσώπους στην Ευρωβουλή. Όλα έμοιαζαν ιδανικά – όμως η φθορά ήταν ήδη εκεί για εμάς χωρίς να γίνει άμεσα αντιληπτή από την ηγετική ομάδα του Κινήματος. Ιδιαίτερα στην αντιμετώπισης της λάσπης και των ψεμάτων που δημιουργήθηκαν από πολιτικά κέντρα δυστυχώς δεν αντιδράσαμε την στιγμή που έπρεπε με αποτέλεσμα το αφήγημα του Κόμματος των εργολάβων και των δανειστών να έχει φωλιάσει στο υποσυνείδητο μια μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.

Πέραν όμως των παραπάνω στο Ποτάμι έγιναν λάθη ιδιαίτερα στην επιλογή ανθρώπων και αυτό ωφελείται κυρίως στην καλή πίστη που έδειξε το κόμμα σε όλους και στην απειρία της αντιμετώπισης των πολιτικά αλεξιπτωτιστών που στόχο είχαν την προσωπική τους επιβίωση και την προώθηση των δικών τους συμφερόντων. Κάποιοι, ίσως αρκετοί από όσους νομίζουμε δούλεψαν συστηματικά για την αποδόμηση του κόμματος εκ των έσω. Προσωπικά πιστεύω πως τα κάστρα πέφτουν από μέσα, όπως έπεσε και η Κωνσταντινούπολη από την μικρή πόρτα στα τείχη που κάποιοι άνοιξαν, με αποτέλεσμα ο εχθρικός στρατός να περάσει εντός των τειχών. Αυτό έγινε δυστυχώς και στο Ποτάμι.

Κάποιοι δεν πίστεψαν ποτέ στο όραμά του – Κάποιοι το είδαν ως μπίζνα, ως ευκαιρία πολιτικής ανέλιξης.
Κάποιοι δεν πίστεψαν στην ουσιαστική αλλαγή που θέλησε να κομίσει στο πολιτικό σύστημα.
Κάποιοι δούλευαν μόνο για την πάρτη τους.
Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τους πάντες για την πραγματοποίηση των προσωπικών τους στόχων.
Κάποιοι είδαν το όνομά τους στον πολιτικό χάρτη ξεκάθαρα χάρη στην στήριξη του Σταύρου Θεοδωράκη και τέλος κάποιοι συμβούλευαν λάθος επι τούτου τον Επικεφαλής, οδηγώντας τον αρκετές φορές σε προσωπικά αδιέξοδα.
Πάμε όμως να δούμε τι συνέβη μετά τις Ευρωεκλογές.

Το φαινομενικό καλό κλίμα που υπήρχε στο κόμμα μετά την πραγματική και μεγάλη επιτυχία να αποσπάσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ψήφους στις Ευρωεκλογές δεν άργησε να χαλάσει. Οι Εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ήταν κοντά, όλοι ήξεραν πως δεν θα εκλέξει η βουλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα κατέρρεε μετά το πέρας των ψηφοφοριών, όπως και έγινε. Στο Ποτάμι ενεργοποιήθηκε ο υποτυπώδες και ερασιτεχνικός μηχανισμός που υπήρχε, στόχος η πληρότητα των ψηφοδελτίων – το ενδιαφέρον πολύ από πολλούς, όλοι ήξεραν πως το Κίνημα θα αποσπάσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό – οι δημοσκοπήσεις του έδιναν μέχρι και 9% λίγες ημέρες πριν τις εκλογές. Δυστυχώς για Το Κίνημα και εδώ έχουν κάποιοι τη ευθύνη για ορισμένα πρόσωπα που κατάφεραν να εκλεγούν με την σημαία του κόμματος, ίσως δεν έπρεπε ποτέ να τους δοθεί η ευκαιρία, η τόλμη των πρώτων ημερών που χαρακτήριζε το Κίνημα είχε ως δια μαγείας μειωθεί, με αποτέλεσμα πολιτικοί αριβίστες να εισχωρήσουν στις τάξεις του νεοσύστατου Ποταμιού. Βέβαια εκείνη την περίοδο το διακύβευμα ήταν μεγαλύτερο και σημαντικότερο – η είσοδος του Ποταμιού στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με το ίδιο ποσοστό των Ευρωεκλογών ή με λίγο μεγαλύτερο. Έγιναν συμβιβασμοί, οι οποίοι από κάποιους ξανά θεωρήθηκαν αναγκαίοι. Μοιραίοι συμβιβασμοί που τους πλήρωσε πολύ ακριβά το Κίνημά μας.

Μέχρι τις δεύτερες Εθνικές εκλογές μεσολάβησε ένα εφιαλτικό διάστημα της δήθεν περήφανης διαπραγμάτευσης των ΣΥ.ΡΙΖ.Α/ΑΝ.ΕΛ με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του 2015 που αποτελεί το πιο μελανό σημείο ως πράξη πολιτικής εκμετάλλευσης της ίδιας της κυβέρνησης προς τους πολίτες της με στόχο να κρατηθεί στην εξουσία, αφού ήξερε από την αρχή πως τίποτα από όσα υποσχέθηκε από το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν πραγματοποιήσιμο – το παραδέχθηκε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας (πολύ πιο μετά) και ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική ο “star” Γιάνης Βαρουφάκης.

Το Ποτάμι για την ροή της ιστορίας εδώ στις πρώτες Εθνικές Εκλογές του 2015 απέσπασε σχεδόν παρόμοιο ποσοστό με τις Ευρωεκλογές μη καταφέρνοντας να σπάσει το φράγμα του 6,6%. Οι μήνες περνούσαν γρήγορα. Φτάνουμε στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του 2015 αυτή τη φορά τον Σεπτέμβριο, όπου τα αποτελέσματα για Κίνημα φαινόμενο δεν ήταν τα αναμενόμενα, Το Ποτάμι απέσπασε λίγο πάνω από το 4% χάνοντας παραπάνω του 1/3 των ψηφοφόρων που το εμπιστευτήκαν.
Από εκείνη την στιγμή αρχίζει μια παρατεταμένη περίοδος εσωστρέφειας εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας και των όσων τοπικών οργανώσεων άντεχαν μέχρι τότε – ιδιαίτερα οι εθελοντές σε όλοι την Ελλάδα είχαν ξεπεράσει τους εαυτούς τους..εντάξει μεταξύ μας όχι όλοι οι εθελοντές, διότι για το κακό αποτέλεσμα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης όσοι συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια του Κινήματος, αλλά δεν ήταν σε εκλόγιμες θέσεις. Ως αποτέλεσμα από την στιγμή που δεν υπήρχε το κυνήγι του Σταυρού, αρκετοί έκαναν προεκλογικό αγώνα από τον καναπέ του σπιτιού τους.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ύστερα από το κακό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου του 2015 γύρισε σχεδόν κάθε γωνιά της χώρα κάνοντας έναν γόνιμο προσυνεδριακό διάλογο με στελέχη και φίλους του Κινήματος αναζητώντας τον μίτο της Αριάδνης για το τι έφταιξε και το τί μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Πέραν της διαχείρισης του εκλογικού αποτελέσματος, Το Ποτάμι και ο Επικεφαλής είχε να αντιμετωπίσει και βουλευτές του. Κάποιοι δεν εκλέχθηκαν ξανά και ήταν οι πρώτοι που γύρισαν την πλάτη στο όλο εγχείρημα και αυτοί που έμειναν ξεκίνησαν από την πρώτη ημέρα την μουρμούρα για το τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Μπορούμε μόνοι μας; – έχουμε ελπίδες;

Πολλά τα ερωτήματα που απασχολούσαν τους επαγγελματίες της πολιτικής, οι οποίοι γρήγορα ιδρυματοποιηθηκαν και δύσκολα φανταζόντουσαν τον εαυτό τους χωρίς τα βουλευτικά προνόμια – δύσκολη η ελεύθερη αγορά παιδιά…
Λίγο πριν το δεύτερο συνέδριο του Ποταμιού ξεκινάει το φλερτ του ΠΑΣΟΚ προς Το Ποτάμι και κάποιοι από τους 11 βουλευτές του Κινήματος καλοβλέπουν την ευκαιρία μιας προσχώρησης ή συνένωσης.

Το δεύτερο συνέδριο του Κινήματος ξεκινά – το κλίμα εντός ήταν σχεδόν πολεμικό. Κάποιοι διαχώρισαν τους συνέδρους ως Σταυροφρουρούς ή αυλικούς και αυτοί που έβαλαν την ταμπέλα στους πρώτους παρουσιάστηκαν ως οι σωτήρες των πάντων. Ξέχασαν βέβαια τις ημέρες του συνεδρίου πως οι περισσότεροι εξ αυτών απείχαν όταν λασπολογούσαν Το Ποτάμι ως το κόμμα του Μπόμπολα κτλ – ωστόσο εξαργύρωναν τηλεοπτικό χρόνο και στήλες στις εφημερίδες κατακεραυνώνοντας το Κίνημα – τον Θεοδωράκη και όσους από εμάς δυστυχώς τρέχαμε ως χρήσιμοι ηλίθιοι για να εκλεγούν. Τολμώ να πω σε αυτό το σημείο πως η κριτική που ασκούσαν δεν ήταν τελείως άδικη – ανέφερα και παραπάνω πολλά λάθη έγιναν από κακή κρίση – έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και φυσικά κακών πολύ κακών συμβουλών σε θέματα πολιτικής και οργάνωσης.
Υπήρχαν άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα που είχαν την Πολιτική Καύλα να αφιερώσουν χρόνο από τον εαυτό τους για να βρεθούν και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της χώρας και να δώσουν το στίγμα του Ποταμιού – που δεν είχαν ποτέ το φόβο να συγκρουστούν, που πήγαζε από μέσα τους η ορμή της αρχικής ιδέας του Ποταμιού. Οι ιδέες και τα οράματα παίρνουν μπόι από τους ανθρώπους που τις κουβαλάνε και τις ασπάζονται. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν Το Ποτάμι ποτέ του ουσιαστικά δεν τους αναζήτησε ή κάποιοι δεν ήθελαν να τους αναζητήσει φοβούμενοι την δική τους πολιτική και οργανωτική ανεπάρκεια και δυστυχώς ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν μπορούσε να είχε την εικόνα που έπρεπε την στιγμή που έπρεπε και να αξιολογήσει.

Το Κίνημα από τον Σεπτέμβριο του 2015 και ιδιαίτερα μετά τον Μάρτιο του 2016 πιεζόταν όλο και πιο πολύ. Οι δημοσκοπήσεις η μία μετά την άλλη έδειχναν πτωτική τάση – παρά την καλή κοινοβουλευτική μας παρουσία – την παρουσία μας στην πρώτη γραμμή σε πολλά θέματα που αφορούν την κοινωνία – δράσεις τοπικών ομάδων ανά την Ελλάδα δεν ήταν αρκετό να αναστρέψουν το κλίμα. Κάποια στιγμή το δημοσκοπικό κλίμα σταθεροποιήθηκε, δείχνοντας μικρά σημεία ανάκαμψης, με το μεγαλύτερο μερίδιο της σταθεροποίησης να ανήκει σε τοπικές ομάδες της χώρας.
Όμως ο πύργος κατέρρεε στον πυρήνα του..

Πράξη 2η

Το μεγαλύτερο μερίδιο της απαξίωσης της κοινωνίας προς Το Ποτάμι, το οποίο αποτυπώνονταν στις δημοσκοπήσεις ήταν οι ηχηρές και συνεχείς αποχωρήσεις βουλευτών μας. Μέσα σε 6 μήνες το Κίνημα έχασε 5 Βουλευτές του. Η αίσθηση που δινόταν στην κοινωνία είναι πως είμαστε ένας κομματικός μηχανισμός που διαλύεται. Θα ήταν ενδιαφέρον αν στις δημοσκοπήσεις υπήρχε το Ερώτημα «Πιστεύετε πως για την Πτώση του ποσοστού του Ποταμιού οφείλεται στις αποχωρήσεις;» θεωρώ πως το αποτέλεσμα θα μας είχε εκπλήξει.

Ό,τι και να έκανε το Κίνημα δεν μπορούσε να υπερκαλύψει τις αποχωρήσεις, οι οποίες ως αποτέλεσμα είχαν την συντόμευση των συνομιλιών με την Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Κάλεσμα που είχε γίνει – αφού ωστόσο είχε προηγηθεί το κάλεσμα του Σταύρου Θεοδωράκη από το Περιστέρι για το Κοινοβούλιο του Κέντρου.

Κάπου εκεί για την ροή της ιστορίας εδώ, πραγματοποιήθηκε σχεδόν ένας άτυπος αρραβώνας με την ΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, που τελικά δεν οδήγησε πουθενά.

Συνεχίζοντας είναι σημαντικό να αναφερθεί πως το ΠΑΣΟΚ δεν έπαιξε τίμια στην πολιτική αρένα. Πήρε βουλευτές του Ποταμιού μέσα σε λίγες ώρες, κάτι που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήξερε πως ήταν πολιτικά unfair, όμως όπως λένε κάποιοι που άκουσαν την επιχειρηματολογία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ – ειπώθηκε πως «Είναι ο μόνος τρόπος να πιέσουμε τον Σταύρο Θεοδωράκη και Το Ποτάμι να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου και να συμπορευτούμε».

Εν έτη 2017 πολιτικά παζάρια που θυμίζουν μια άλλη Ελλάδα, σκοτεινή και ψυχρή. Φυσικά it takes two to tango, πίεσαν οι αποχωρήσαντες – πίεσαν όμως πολύ και κάποιοι από τους εναπομείναντες βουλευτές και Ευρωβουλευτές – άλλοι λιγότερο και κάποιοι άλλοι πολύ περισσότερο κουνώντας σχεδόν το μαντήλι της εξόδου, απειλώντας με την απόλυτη γελοιοποίηση του όλου εγχειρήματος του Ποταμιού.

Οι μήνες περνούν γρήγορα και πάλι φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2016, όπου οι πρώτες συνομιλίες με την Δημοκρατική Συμπαράταξη ναυαγούν. Το ανώτατο όργανο συγκαλείτε και επικυρώνει το τέλος της προσπάθειας, όχι όμως το τέλος του διαλόγου με τις ευρύτερες δυνάμεις του κέντρου. Ο καιρός περνάει και το Κίνημα εν μέσω αποχωρήσεων στελεχών και βουλευτών όπως αναφέρθηκα και παραπάνω βρίσκετε συνεχώς σε νέους κλυδωνισμούς με αποτέλεσμα να μειώνετε η πολιτική του επιρροή στο προοδευτικό κέντρο που είναι και η μήτρα της δύναμής του.

Καλοκαίρι 2017 – Αύγουστος

Ο Σταύρος Θεοδωράκης κάνει το προσωπικό του Leap of Faith. Ένα άλμα πολιτικής πίστης μεγαλύτερο από την φθορά που ταλαιπωρούσε το Κίνημα. Η απόφαση που πήρε δεν ήταν εύκολη και δεν πάρθηκε σε μια νύχτα. Παρακολουθώντας τις Πολιτικές εξελίξεις να τρέχουν οι επιλογές που είχε στην φαρέτρα του ήταν λίγες, οι πιέσεις και τα πυρά που δεχόταν απείρως περισσότερα. Η πρόταση που είχε κάνει για εκλογή αρχηγού από την βάση – τα εχέγγυα που προσέφερε η παρουσία του κ. Νίκου Αλιβιζάτου έγιναν όλα δεκτά από την άλλη πλευρά, η επιλογή ήταν μία ή Τώρα ή Ποτέ.

Η απόφαση να διεκδικήσει την ηγεσία του Νέου Φορέα του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς βρήκε την πλειοψηφία των στελεχών ανα την Ελλάδα να είναι αντίθετοι – μουδιασμένοι και απογοητευμένοι από την έκβαση της προσπάθειας που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων την Άνοιξη του 2014, νιώθαμε όλοι πως συμβαίνει κάτι άδικο, που γίνετε πράξη.

Ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του. Τον Σεπτέμβριο του 2017 έγινε σύγκληση του Ανώτατου Οργάνου του Κινήματος για την επικύρωση αυτής – προσωπικά δεν ξέρω αν έπρεπε να γίνει πριν την ανακοίνωση ή μετά, μιας και η σκακιέρα της πολιτικής ιστορίας είχε στηθεί και η επιλογή ήταν η να ακολουθήσουμε και να γράψουμε το δικό μας κομμάτι στην ιστορία ή να εξαφανιστούμε, κάτι που προσωπικά με έβρισκε αντίθετο για πολλούς λόγους. Η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε και παρόλα αυτά εκείνη την ημέρα παρά την απαρτία που υπήρξε επι των παρόντων, έλειπαν πάρα πολλοί. Έλειπαν από την πιο σημαντική συνεδρίαση του Κινήματος. Εκείνη την ημέρα στην αίθουσα σκέφτηκα μήπως τελικά δεν πρέπει να πυροβολούμε όλοι τον πιανίστα, που είναι τα υπόλοιπα όργανα του κονσέρτου; – αν πούμε πως αποτύχαμε, δεν φταίει πάντα ένας τελικά – φταίνε πολλοί.

Κάτι που θέλω να επισημάνω σε αυτό το σημείο μιας και ήμουν κομμάτι της εκστρατείας του Ποταμιού για της διεκδίκησης της ηγεσίας του Κέντρου είναι: Ήμουν 2 ημέρες άυπνος, την ημέρα της διαδικασίας είχα ξεχάσει να φάω και να πιώ νερό. Γυρίζοντας αργά ήμουν απογοητευμένος και συντετριμμένος, όπως και η χούφτα των ανθρώπων που τρέχαμε την υποψηφιότητα του Σταύρου Θεοδωράκη – μπήκα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και λίγες ώρες πριν το συντριπτικό για εμάς αποτέλεσμα είδα συνοδοιπόρους μου, οι οποίοι διαφωνούσαν (και μπράβο και μαγκιά τους που το έκαναν) να αναπαράγουν μια ανακοίνωση για το αποτέλεσμα, πριν καν ξημερώσει το πρώτο φως της ήττας – λες και περίμεναν στην γωνία την αποτυχία, αυτό προσωπικά με ενόχλησε πολύ ακόμη και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές.
Συνεχίζοντας τον σχολιασμό προς τις εκλογές του Νέου Φορέα, θεωρώ πως η ηλεκτρονική ψήφος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έκβαση του αποτελέσματος – ειλικρινά δεν μας άξιζε η 4η θέση, προσπαθήσαμε τόσο πολύ, όμως τελικά είμασταν αριθμητικά πολλοί λίγοι, το γνωρίζαμε εξ άλλου εξ αρχής αυτό – όμως είχαμε τρομερή διάθεση και όρεξη μπαίνοντας σε αυτόν τον αγώνα.

To αποτέλεσμα για εμάς ήταν πραγματικά θλιβερό, η δεξαμενή των ψηφοφόρων μας δεν αγκάλιασε την προσπάθεια – σε αυτό όμως έχουν και την ευθύνη οι άνθρωποι που ενώ θα μπορούσαν, δεν έτρεξαν.

Μέσα μου ήξερα πως θα συντριβούμε. Υπάρχει πάντα όμως αυτό το ΑΝ και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς στην ουσία δεν υπήρχε κανένα ανυπέρβλητο πολιτικό διακύβευμα και όσοι υποστήριξαν το αντίθετο με πάθος μάλλον υποκρίθηκαν. Ουσιαστικά κανείς δεν πρότεινε ένα διαφορετικό βήμα που θα ήταν όντως μεγαλύτερο από την φθορά του Ποταμιού. Η αυτονομία και η αυτοϊκανοποίηση είναι πάντα οι εύκολες επιλογές οι οποίες δεν έχουν στην σύνθεση τους την έννοια της συλλογικότητας και φλερτάρουν με την γελοιοποίηση. Κάνεις ουσιαστικά δεν ήθελε ένα Ποτάμι γελοιοποιημένο, αδύναμο και μόνο του λίγο πριν τις Εθνικές Εκλογές.

Ίσως η έκβαση να ήταν διαφορετική αν όλοι οι βουλευτές – για τα στελέχη και τους εθελοντές είμαι σίγουρος (σχεδόν), διεμήνυαν πως ό,τι και αν συμβεί εμείς θα δώσουμε την μάχη των ιδεών μας μέχρι τέλους – στην δική μας ιστορία αυτό δεν έγινε και αν σκεφτούμε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, μένει να δούμε τον λόγο, κάποιες από τις αιτίες πλέον τις γνωρίζουμε και τις φανταζόμαστε.

Όμως δεν είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης. Η μεγάλη συμμετοχή στις κάλπες του Νοέμβρη έδειξε ξεκάθαρα πως υπήρχε το αίτημα στην Κοινωνία για κάτι μεγαλύτερο. Η παρουσία του Ποταμιού και του Δημάρχου Αθηναίων ήταν αυτές που ας μην γελιόμαστε έδωσαν το απαραίτητο στίγμα του ανοίγματος στη Κοινωνία – κανείς δεν θα ενδιαφερόταν ουσιαστικά για μια μάχη μεταξύ Φώφης – Νίκου και των υπολοίπων προερχόμενων από την μήτρα του ΠΑΣΟΚ.

Ο Προοδευτικός χώρος χρωστάει πολλά στην συμμετοχή του Σταύρου Θεοδωράκη και του Ποταμιού στη διαδικασία ενοποίησης, τα οποία εύχομαι πως η ιστορία αργά ή γρήγορα θα δικαιώσει. Θυσιάσαμε πολλά για να πραγματοποιηθεί το Big Bang στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς. Οι ελπίδες είναι πολλές, οι απαιτήσεις της εποχής πολύ περισσότερες και η καχυποψία των πολιτών μεγαλύτερη από παλιά, οπότε το στοίχημα είναι μεγάλο.

Ένας κύκλος κλείνει – για να ανοίξει ένας άλλος…

– ΑΥΛΑΙΑ –

(Το κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας – ή και όχι)

* Ο Παναγιώτης Πιλάτος είναι μέλος της ΜΕΣΥΑ και της Επιτροπής Νέων