Όταν οχτώ μήνες μετά το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης η συνολική εικόνα που εκπέμπει η Κυβέρνηση είναι το έλλειμμα στοιχειώδους προετοιμασίας για το αναμενόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας, τότε μόνο με αισιοδοξία δεν μπορεί κανείς να ατενίζει το μέλλον.
Όταν σ΄ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα Πρωθυπουργός και υπουργοί, αντί για αυτοκριτική, κουνάνε το δάχτυλο στους πολίτες με ύφος χιλίων καρδιναλίων, τότε ευθέως υπονομεύεται η κοινωνική συνοχή και η αλληλεγγύη.
Όταν οχτώ μήνες μετά το πρώτο lockdown η Κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει σε καμία πρωτοβουλία για έμπρακτη στήριξη νευραλγικών τομέων όσον αφορά στη θωράκιση του ΕΣΥ ή την απερίσπαστη λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τότε είναι δύσκολο να μη θεωρήσει κανείς ότι οι πολίτες πληρώνουν την αδράνεια και την ανικανότητα των ιθυνόντων.
Όταν οχτώ μήνες πλήρους απραξίας εξαργυρώνονται με ένα δεύτερο lockdown χωρίς κανένα στρατηγικό σχεδιασμό για ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και των εργαζομένων, τότε είναι φανερό πως η Κυβέρνηση έχει ένα και βασικό σχέδιο: την αναδιάρθρωση της οικονομίας εις βάρος τους.
Όταν εν μέσω έξαρσης της πανδημίας και lockdown η ΝΔ ψηφίζει νόμους για την αμνήστευση τραπεζιτών και φοροφυγάδων ενώ την ίδια στιγμή σχεδιάζει επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς και στα δικαιώματα των εργαζομένων, τότε, σοβαρά, πρόκειται για πολύ επικίνδυνη Κυβέρνηση.
Ας μην ψάχνουν, λοιπόν, στην Κυβέρνηση αποδιοπομπαίους τράγους για το αδιέξοδο που καιροφυλακτεί. Είναι το ίδιο το “επιτελικό κράτος” της ΝΔ που χλεύασε τη συνέπεια και την υπευθυνότητα που επέδειξαν οι πολίτες, ροκανίζοντας πολύτιμο χρόνο σε δημιουργικές λογιστικές και επικοινωνιακές φούσκες.
Η κοινωνική πραγματικότητα υπερβαίνει τις αλχημείες του κ. Μητσοτάκη και ήδη η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί πως δεν της αξίζει τέτοια Κυβέρνηση.