Ὅταν ὁ Οὐρανὸς συναντήθηκε μὲ τὴ Γῆ: Ἡ Ἐπέτειος τῆς Ἐλευθερίας – Τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου

Ὦ, εὐλογημένη ἡμέρα, ποὺ σὰν δροσοσταλίδα οὐράνια ἔπεσε στὴν διψασμένη γῆ τῆς Ἑλλάδος!

25η Μαρτίου, μιὰ ἑορτὴ διπλῆ καὶ ὑψηλή, μιὰ συμφωνία οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὅπου τὸ θεῖο καὶ τὸ ἀνθρώπινο σμίγουν σὲ μιὰ ἱερὴ ἀγκαλιά. Ποιός Ἕλληνας δὲν αἰσθάνεται τὴν ψυχή του νὰ σκιρτᾷ, ἀκούγοντας αὐτὲς τὶς ἱερὲς λέξεις;

Σὰν σήμερα, ὁ ἄγγελος Κυρίου ἔφερε τὸ μήνυμα στὴν ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ, τὴν Πανάχραντο Θεοτόκο, χαρίζοντας στὸν κόσμο τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Σωτηρίας. «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», ψιθύρισε ὁ Γαβριήλ, καὶ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια, ἡ ἐλπίδα ἄνθισε στὴν καρδιὰ τῆς ἀνθρωπότητας. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, ἔγινε πραγματικότητα, φέρνοντας τὴν λύτρωση ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.

Μὰ δὲν ἦταν μόνον αὐτὴ ἡ θεία δωρεά. Σὰν σήμερα, σὲ μιὰ ταραγμένη ἐποχή, ὅπου ἡ σκλαβιὰ χτυποῦσε σὰν σίδερο τὴν ἑλληνικὴ γῆ, ἕνας ἄλλος ἄγγελος, ὄχι οὐράνιος, ἀλλὰ ἄνθρωπος, μὲ φλόγα στὴν καρδιά, ἔμελλε νὰ ἀλλάξῃ τὴ ῥοὴ τῆς ἱστορίας. Στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Ἁγίας Λαύρας, ὅπου ἡ σιωπὴ τῶν αἰώνων ἦταν βαρύτερη ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες, ὁ γενναῖος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, μὲ μάτια γεμᾶτα πίστη καὶ ἀποφασιστικότητα, ὕψωσε τὸ ἱερὸ λάβαρο τῆς Ἐπανάστασης.

Φανταστεῖτε τὴ στιγμή: ὁ ἀέρας παγωμένος, ἡ ἀτμόσφαιρα ἠλεκτρισμένη ἀπὸ τὴν προσμονὴ καὶ τὴν ἀγωνία. Καὶ τότε, ἡ φωνὴ τοῦ ἱεράρχη, δυνατὴ σὰν βροντὴ καὶ γεμάτη πάθος, ἀντηχεῖ στὰ βουνὰ καὶ τὶς κοιλάδες: «Ἐλευθερία ἢ Θάνατος!». Δὲν ἦταν ἁπλῶς λόγια· ἦταν ὅρκος, ἦταν υπόσχεση, ἦταν κραυγὴ ψυχῆς, μιὰ ἰαχὴ ποὺ ξεσήκωσε ἀπὸ τὸν λήθαργο ἕναν ὁλόκληρο λαό. Σὰν σπίθα ποὺ πέφτει σὲ ξερὰ χόρτα, ἡ φλόγα τῆς ἐπανάστασης ἄναψε στὶς σκλαβωμένες ψυχές, δίνοντάς τους κουράγιο καὶ ἐλπίδα.

Καὶ τότε, πόσοι ἆραγε ἦταν αὐτοὶ οἱ ἀφανεῖς ἥρωες; Πόσες καρδιὲς χτύπησαν δυνατά, γεμᾶτες φόβο καὶ ἀποφασιστικότητα; Ἄνδρες γεροδεμένοι, γυναῖκες μὲ καρδιὰ λεονταριοῦ, παιδιὰ ποὺ ἄφηναν πίσω τους τὰ παιχνίδια τους, ὅλοι μαζί, ἕνα σῶμα, ἕνα ἄτρωτο μέτωπο, ἄφησαν ταπεινὰ τὰ σπιτικά τους, τὶς γλυκὲς ἀναμνήσεις, τὶς ἀγαπημένες οἰκογένειες. Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας στὴν καρδιὰ καὶ τὸν σταυρὸ στὸ χέρι, μὲ τὴν πίστη στὸν Θεό, ὡς μοναδικό τους στήριγμα, καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας, ὡς τὸν πιὸ ἱερὸ σκοπό, βάδισαν στὸν ἄνισο, φρικτὸ ἀγῶνα. Δὲν λογάριασαν τὶς πληγές, δὲν μέτρησαν τὶς ἀπώλειες, δὲν λύγισαν μπροστὰ στὸν φόβο. Ἡ δίψα γιὰ ἐλευθερία ἦταν πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν θάνατο. Καὶ ἔτσι, μὲ αὐταπάρνηση καὶ γενναιότητα, ξεκίνησε ὁ δρόμος πρὸς τὴν λύτρωση, ἕνας δρόμος γεμᾶτος θυσίες καὶ αἷμα, ἀλλὰ καὶ ἕνας δρόμος ποὺ ὁδήγησε στὴν ἀναγέννηση ἑνὸς ἐλεύθερου ἔθνους.

Σήμερα, μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε ζωντανὲς τὶς φωνὲς τῶν προγόνων μας νὰ διηγηθοῦν γιὰ ἐκεῖνες τὶς ἡρωικὲς στιγμές. Ὅμως, οἱ ἱστορίες γιὰ τὶς θυσίες, γιὰ τὸ αἷμα ποὺ πότισε τὴν ἱερὴ αὐτὴ γῆ δὲν ξεχάστηκαν, ἔχουν χαραχτεῖ βαθιὰ στὴ συλλογική μας μνήμη, περνῶντας ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ σὰν πολύτιμη κληρονομιά. Μέσα ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ βιβλία, τὰ τραγούδια τοῦ λαοῦ μας, τὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, ἀναβιώνει ἡ συγκλονιστικὴ ἐποχὴ τοῦ Ἀγώνα. Θυμόμαστε τοὺς ἄνδρες, τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ πού, μὲ ψυχὴ ἑνωμένη σὰν μιὰ γροθιά, ὀρθώθηκαν ἀπέναντι στὴν ἀδικία καὶ τὴν τυραννία. Δὲν λύγισαν μπροστὰ στὸν φόβο τοῦ θανάτου, γιατὶ βαθιὰ μέσα τους γνώριζαν πὼς ὁ ἀγώνας τους ἦταν εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεό. Πὼς ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα τοῦ Γένους, ἦταν ἡ κραταιὰ συμπαραστάτης τους σὲ αὐτὴ τὴ δύσκολη, ἀλλὰ δίκαιη μάχη γιὰ τὴν ἐλευθερία. Οἱ θυσίες τους δὲν ἔμειναν ἄκαρπες, καὶ τὸ παράδειγμά τους συνεχίζει νὰ φωτίζῃ τὸν δρόμο μας.

Ὦ, γενιὰ τοῦ 1821, πῶς νὰ σᾶς εὐχαριστήσουμε γιὰ το πολύτιμο δῶρο τῆς ἐλευθερίας; Πῶς νὰ τιμήσουμε τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν αὐταπάρνησή σας; Ἡ φλόγα ποὺ ἀνάψατε τότε, ἐξακολουθῇ νὰ καίῃ στὶς καρδιές μας, θυμίζοντάς μας τὸ χρέος μας πρὸς τὴν πατρίδα, πρὸς τὴν ἱστορία, πρὸς τὴν πίστη.

Σήμερα, καθὼς οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν ἠχοῦν χαρμόσυνα, καλῶντας μας σὲ προσευχὴ καὶ εὐγνωμοσύνη, ἂς ἀναλογιστοῦμε τὴ σημασία αὐτῆς τῆς διπλῆς ἑορτῆς. Ἂς θυμηθοῦμε τὴν ταπεινότητα τῆς Παναγίας, τὴν πίστη τῶν ἀγωνιστῶν, τὴν ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας. Ἂς ἐμπνευστοῦμε ἀπὸ τὰ ἰδανικά τους, τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀφοσίωση στὴν πατρίδα.

Γιατί, ἡ 25η Μαρτίου δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἱστορικὴ ἐπέτειος, ἀλλὰ ἕνας φάρος ποὺ φωτίζει τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας. Μᾶς ὑπενθυμίζει ἀπὸ ποῦ ἐρχόμαστε, ποιοί εἴμαστε, ποῦ πρέπει νὰ βαδίσουμε. Μᾶς καλεῖ νὰ διατηρήσουμε ἄσβεστη τὴ φλόγα τῆς πίστης καὶ τῆς ἐλευθερίας στὶς καρδιές μας, γιὰ νὰ παραδώσουμε στὶς ἑπόμενες γενιὲς τὴν Ἑλλάδα πιὸ δυνατή, πιὸ δίκαιη, πιὸ εὐλογημένη.

Ἂς εἶναι ἡ εὐλογία τῆς Παναγίας καὶ ἡ παρακαταθήκη τῶν ἡρώων τοῦ 1821 πάντα μαζί μας. Χρόνια πολλά, Ἑλλάδα! Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ὅπου κι ἂν βρίσκονται!

Ἀμήν.