Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα έγραφα.. Ακόμα και όταν δεν ήξερα να γράφω πάντα μουντζούρωνα με το στυλό μια κόλλα χαρτί κάνοντας διάφορα σχέδια. Κάποιοι λένε ότι οι άνθρωποι δείχνουν τι θα γίνουν από τα πρώτα χρόνια της παιδικής τους ηλικίας. Τα βιβλία για μένα ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Ακόμα και όταν δε γνώριζα να διαβάσω υποκρινόμουν ότι διάβαζα κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι… Ποτέ δεν περίμενα ότι θα γίνω συγγραφέας. Δεν γνώριζα καν πως γράφεται ένα βιβλίο, δεν γνώριζα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί συγγραφείς ανάμεσα μας. Και έτσι ξαφνικά λοιπόν για μένα αλλα μάλλον όχι και τόσο ξαφνικά εφόσον αρθρογραφώ από το 2004 έκδωσα το πρώτο μου βιβλίο παραμύθι με τίτλο: Η απόχη της Ανδριάνας και λίγο αργότερα σε ένα στοίχημα με τον εαυτό μου για το εάν μπορώ να γράψω μυθιστόρημα έγραψα τις ένοχες γόβες ένα κοινωνικο- ψυχολογικό μυθιστόρημα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Αν με ρωτούσε κάποιος τι με οδήγησε σε όλο αυτό θα απαντήσω εκείνη η αόρατη εσωτερική δύναμη να εξωτερικεύσω όσα παρατηρώ ως άνθρωπος υπο το πρίσμα της επιστήμης της κοινωνιολογίας που έχω σπουδάσει. Είναι αλήθεια ότι οι σπουδές και το επάγγελμα που ακολουθούμε μας χαρακτηρίζει βέβαια πρέπει να υπάρχει και η έμπνευση εκείνος ο μικρός σπόρος που όταν ποτίζεται αναπτύσσεται και βγάζει καρπούς. Και η συγγραφή δε σταματά εδώ συνεχίζω με ένα παραμύθι : Ζαφειρένια η κόρη του πυροσβέστη – ένα παραμύθι για το μπούλινγκ στα σχολεία γιατί θεωρώ ότι τα κοινωνικά αγκάθια όπως η ακραία μορφή επιθετικότητας σε σχολικούς χώρους πρέπει να χτυπιέται στη ρίζα του. Και μετά από λίγο καιρό αποφασίζω να γράψω το μυστικό του κλειστού δωματίου το οποίο αποτελεί κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία αστυνομικού θρίλερ. Είναι πραγματικό όμορφο να μπορείς να αλλάζεις στυλ γραψίματος να μπορείς να απευθύνεσαι σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και ηλικίες και αυτό επιδιώκω με αυτή την εναλλαγή παραμυθιού και μυθιστορήματος. Προσωπικά πιστεύω ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να γαντζώνεται σε ένα μόνο είδος συγγραφής. Εξάλλου οι εναλλαγές ξεκουράζουν και τον ίδιο και ανανεώνουν την σκέψη του. Και ίσως κάποιοι θα θελαν να σταματήσω επιτέλους να γράφω γιατί τους χαλάει σε δύσκολες εποχές να βλέπουν ανθρώπους με μεράκι όμως λυπάμαι που δε μπορώ να τους ικανοποιήσω και να στα σταματήσω. Εξάλλου το γράφω και στο τελευταίο μου βιβλίο μέσα από τα λόγια της πρωταγωνίστριας δίνω την απάντηση μου.
–Να μην σκέφτομαι εγώ τα βιβλία; Χα χα χα, γέλασε ειρωνικά η Αλεξάνδρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό. Μόνο όταν σταματήσει η καρδιά μου να χτυπά θα σταματήσει και το χέρι μου να γράφει, και το μυαλό μου να σκέφτεται το επόμενο βιβλίο πριν καν τελειώσει το προηγούμενο.
-Αρρώστια δηλαδή η συγγραφή.
– Πάθος θα έλεγα, μεγάλο πάθος. ( απόσπασμα από το μυστικό του κλειστού δωματίου, Δυάς Εκδοτική)
Έτσι είναι λοιπόν η πένα παίρνει φωτιά και το χέρι που πληκτρολογεί στα λιωμένα πλέον πλήκτρα του λάπτοπ προηγείται της σκέψης. Και τότε αναλογίζεσαι πόσα βράδια πήγαν χαμένα πληκτρολογώντας; Πόσα ξενύχτια για να πάρει το κείμενο τη μορφή που εσυ θέλεις; Πώς να δώσεις πνοή σε μια κοινωνία που ξεψυχά και να αποτυπώσεις το κοινωνικό γίγνεσθαι; Όλοι έχουν πάθη στη ζωή αυτή το δικό σου πάθος είναι η συγγραφή. Γι αυτό συνεχίζω με επτά διδακτικά παραμύθια όλα μαζί σε ένα βιβλίο.
Πραγματικά είναι ευλογία να αφήνεις βιβλία! Ο καθένας μας βάζει το δικό του λιθαράκι στο κοινωνικό οικοδόμημα, για κάποιους αυτό το λιθαράκι είναι η ίδια τους η ψυχή! Καταθέτουν την ψυχή τους και τη ζωή τους για να πάρουν τα όνειρα σάρκα και οστά.
Γράφει η κα. Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος/συγγραφέας
