Ο ΣΟΧ Τρικάλων στην Πανελλήνια συγκέντρωση του Ψηλορείτη

Με αφορμή τη διοργάνωση της 74ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης στις 19 και 20 Ιουλίου από τους Ορειβατικούς συλλόγους Ηρακλείου και Ρεθύμνου

Με αφορμή τη διοργάνωση της 74ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης στις 19 και 20 Ιουλίου από τους Ορειβατικούς συλλόγους Ηρακλείου και Ρεθύμνου για πρώτη φορά από το 1948 στον Ψηλορείτη (2.456 μέτρα) ο Σύλλογος Ορειβασίας Χιονοδρομίας Τρικάλων με 15 μέλη παράλληλα με τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις κατάρτισε ένα πλούσιο δεκαήμερο «γεμάτο» από ορειβατικές πορείες, διασχίσεις, πολιτιστικές και τουριστικές επισκέψεις και φυσικά αναρίθμητες βουτιές στα καταγάλανα νερά της νότιας και βόρειας ακτογραμμής του νησιού.

Με πρώτο σταθμό του ταξιδιού το Ηράκλειο είχαμε στη διάθεσή μας μερικές ώρες να γνωρίζουμε την πόλη. Κατόπιν επισκεφθήκαμε το Ενυδρείο στις Γούρνες όπου θαυμάσαμε τον πανέμορφο κόσμο της θάλασσας, αυτόν που πρέπει να προστατεύσουμε πάση θυσία. Επόμενος σταθμός η Κνωσός.

Στην Κρήτη ο επισκέπτης που θέλει να γνωρίσει καλύτερα όλες τις πλευρές του νησιού πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ιστορία και τους ανθρώπους, τους θρύλους και τις παραδόσεις, να ξεχωρίσει τα ίχνη που χάνονται στους αρχαίους χρόνους, να αδράξει το μίτο της Αριάδνης και τους συμβολισμούς των μύθων περιηγούμενος στα αρχαία ανάκτορα της Κνωσού, κατόπιν να ανηφορίσει προς τα Ανώγεια (στάση για καφέ και επίσκεψη στο μουσείο Ξυλούρη) και στη συνέχεια προς την Κοιλάδα της Νίδας στα 1358 μέτρα. Εκεί κοντά στο Σπήλαιο Ιδαίον Άντρον η Ρέα σύζυγος του Κρόνου είχε κρύψει το στερνοπαίδι της τον Δία για να τον γλιτώσει από τη μανία του πατέρα του.

Σε ένα γραφικό εκκλησάκι πάνω από τη Νίδα (που κάποιους μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο είχαμε κατασκηνώσει σε μια αντίστοιχη ανάβαση το 1994), διοργανώθηκε η Πανελλήνια Συγκέντρωση στην οποία οι Κρητικοί μας καλωσόρισαν με τσικουδιά, κρύο νερό και ζεστά χαμόγελα. Λίγο αργότερα διαπιστώσαμε πως για πρώτη φορά οι διοργανωτές (πήραν άριστα σε πολλά σημεία) άφησαν κατά μέρους μονότονες διαδικασίες δίνοντας το νόημα στο χορό και το γλέντι. Προηγήθηκε πλούσιο φαγητό με «σπεσιαλιτέ» οφτό (το αρνάκι ψήνεται όρθιο σε δύο αντικριστά κομμάτια), χοιρινό, πιλάφι, σαλάτα και άφθονο κρασί χωρίς τη χρήση πλαστικών πιάτων.

Το γλέντι άναψε για τα καλά όταν το χορευτικό του συλλόγου Ανωγείων υπό τους ήχους της λύρας χόρεψε κρητικούς χορούς κι ανάμεσά τους έναν παραδοσιακό που ξεκινά χωρίς μουσική γιατί ανάγεται στους βοσκούς που προσπαθούσαν με τον τρόπο αυτό να μην αφήνουν να ακούγεται το κλάμα του Δία και τον αντιληφθεί ο Κρόνος. Έτσι το γλέντι κορυφώθηκε μέχρι τις 2 το πρωί κάτω από έναν διαμαντένιο ουρανό όπου τα αστέρια έμοιαζαν να θέλουν να διακοσμήσουν τη σκοτεινή νύχτα και να φωτίσουν τους τσοπάνηδες στη νυχτερινή βοσκή προς το μυτάτο.

Την επομένη, που άρχισε με αραιή συννεφιά, ο ΣΟΧΤ για την ανάβαση στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού χωρίστηκε σε δύο ομάδες η μία ακολούθησε τη διαδρομή από τη Νίδα με κατεύθυνση στην κορυφή και η άλλη πήγε οδικώς στο Λιβαδιώτικο Αόρι στο Λάκκο του Μυγερού (καταφύγιο) όπου από τη βορειοδυτική πλευρά μέσω πλακόστρωτης στράτας πορεύτηκε προς την κορυφή. Δυστυχώς ο καιρός εκείνο το πρωί άλλαξε και στο μεγάλο υψόμετρο πυκνή ομίχλη έκλεινε το τοπίο, κρύος και ισχυρός αέρας φυσούσε από δυτικά φέρνοντας στάλες βροχής και κάνοντας αναγκαίο το χειμερινό ντύσιμο για όσους το είχσν. Παρόλα αυτά η συνάντηση των δύο ομάδων έγινε στην κορυφή και με την επάνοδο όλων στο Μυγερό ξεκίνησε η περιήγηση στην Κρήτη.

Πρώτη στάση κάναμε στα Ζωνιανά όπου η έκπληξη ήταν το Μουσείο του κ. Διονύση Ποταμιάνου (αδελφού των εφοπλιστών, ο ίδιος προτίμησε να εγκατασταθεί στην Κρήτη όπου ζει μόνιμα με την οικογένειά του). Έχει δημιουργήσει ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων αναφερόμενο στους αγώνες Ελλήνων και Κρητών αγωνιστών.

Αρχή από την Πρέβελη

Τη Δευτέρα με βάση το κάμπινγκ στον Πλακιά στη Νότια Κρήτη επισκεφθήκαμε την ειδυλλιακή Πρέβελη με την ασυναγώνιστη ομορφιά της, τα κρυστάλλινα νερά και πορευτήκαμε στις όχθες του ποταμού με την πλούσια βλάστηση, τους αυτοφυείς φοίνικες που συνθέτουν ένα σκηνικό εξωπραγματικό.

Την επομένη σειρά είχε το φαράγγι Ίμβρος ή Ίμπρος απόστασης επτά χιλιομέτρων που ανήκει στη Χώρα των Σφακίων ξεκινάει από το οροπέδιο Ασκύφου και καταλήγει στο χωριό Κομιτάδες κοντά στην παραλία του Φραγκοκάστελου. Μέσα από αυτό διέρχεται παλιό μονοπάτι που συνέδεε κάποτε τα Χανιά με τα Σφακιά. Τα κυπαρίσσια, τα σφεντάμια και πρίνοι σε μια συναρπαστική διαδρομή δεν αργούν να δώσουν τη θέση τους στο θυμάρι και το φλισκούνι και το λιγοστό δίκταμο φυλακίζοντας πρωτόγονα τις αισθήσεις. Σε κάποιο σημείο το φαράγγι στενεύει σε πλάτος δύο μέτρων ενώ υψώνονται οι βράχοι στα 300 μέτρα (!), ενώ σε κάποιο άλλο σχηματίζει μια τεράστια καμάρα γνωστή ως Ξεπητήρα.

Το Φραγκοκάστελλο ένα μεσαιωνικό κάστρο που βρίσκεται στη νότια ακτή της Κρήτης, περίπου 12 χιλιόμετρα ανατολικά της Χώρας Σφακίων. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής και φημίζεται για το φαινόμενο που είναι γνωστό ως Δροσουλίτες, που παρατηρείται στον κάμπο γύρω από το κάστρο, κάθε χρόνο στα τέλη της άνοιξης. Μια στρατιά από νεκρούς πολεμιστές με αστραφτερές πανοπλίες προελαύνει προς τη θάλασσα πάνω απ΄το Φραγκοκάστελο. Λένε πως είναι ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους στρατιώτες του που υπερασπίστηκαν το κάστρο από τους Οθωμανούς.

Στο Φαράγγι της Σαμαριάς

Οδικώς περνάμε στη βόρεια Κρήτη με προορισμό τα Χανιά. Από εκεί επίσης οδικώς μια ομάδα πάμε στον Ομαλό για να κάνουμε τη διάσχιση του Φαραγγιού της Σαμαριάς πασίγνωστου για τις ομορφιές του. Εκεί ενώ η ώρα είναι 12.45 οι άνδρες της Πυρασφάλειας μας πληροφορούν ότι το τελευταίο καραβάκι από την Αγία Ρουμέλη (έξοδο του φαραγγιού) είναι στις 17.30, οπότε πρέπει να διανύσουμε μέσα στο διάστημα αυτό τα 16 χιλιόμετρα της διαδρομής.

Ξεκινώντας με την έγνοια του χρόνου πότε ορθώνεται ο πανύψηλος όγκος του Γκίγκελου, πότε αντικρίζουμε τον απρόσιτο όγκο της κορυφής Πάχνες (2.453 μέτρα) της υψηλότερης των Λευκών Ορέων. Η πορεία στο Φαράγγι είναι μοναδική, γίνεσαι ένα με τον κόσμο της φύσης, το δέος των πανύψηλων βράχων, η ποικιλία των δέντρων, των αρωματικών φυτών και της μορφολογίας του εδάφους ξεπερνά ακόμα και διάσημους καλλιτεχνικούς εκφραστές. Κοντά στο κέντρο της διαδρομής η παλιά Σαμαριά με τα αγριοκάτσικα που απαλλοτριώθηκε αρχές της δεκαετίας του ’60 και μαζί της τελειώνουν και τα λημέρια των κινημάτων κατέφευγαν εκεί, ειδικά στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Όταν μετά από ώρες φθάνεις στις Πόρτες, εκεί στη στενή πύλη είναι πλέον θέμα χρόνου να καλύψεις την επόμενη διαδρομή. Φθάσαμε όλοι αισίως και πήραμε το καραβάκι για τη Χώρα των Σφακίων (11 ευρώ παρακαλώ) και από εκεί το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για μια απόσταση 1.45 ώρα μέχρι τα Χανιά.

Σε ειδυλλιακές παραλίες

Τις δύο επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε τη λιμνοθάλασσα του Μπάλου μια ρηχή παραλία με άμμο που σχηματίζεται ανάμεσα στο Ακρωτήριο της Γραμβούσας και το μικρότερο ακρωτήριο Τηγάνι, ένα από τα πιο φωτογραφημένα θέματα της Κρήτης. Κλείσαμε τη μέρα με μια βουτιά στα κύματα της Φαλάσαρνας πριν απολαύσουμε τη γευστική κουζίνα σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι του Κισσάμου. Την επομένη, προτελευταία ημέρα προορισμός ήταν η εξωτική παραλία της Ελαφονήσου, στο νοτιότερο άκρο του Ν. Χανίων, όπου η ματιά χάνεται στο απέραντο γαλάζιο.

Αποχαιρετήσαμε την Κρήτη κάνοντας μια βόλτα στα στέκια της πόλης των Χανίων και τους τάφους των Βενιζέλων. Όσοι είχαμε ξαναπεράσει όλο και κάποιες μνήμες είχαμε φυλαγμένες για να τις ανασύρουμε και να διαπιστώσουμε πως ο χρόνος μπορεί να περνάει γρήγορα όμως δεν σβήνει τα πάντα.

Μια πόλη που αναπτύσσεται ταχύτατα και συγκεντρώνει τα βλέμματα τουριστών από όλο τον κόσμο. Αυτό το διαπίστωσε και ο φίλος μας ο Βάιος ως απόστρατος του ναυτικού που δεν παρέλειψε να επισκεφθεί το Ιδαίον Άντρον μέσα στη νύχτα, ενώ το επόμενο απόγευμα θεάθηκε να αλλάζει μπαλιές με Γερμανίδες ποδοσφαιριστές στην παραλία του Πλακιά. Τον αφήσαμε στον Πειραιά με προορισμό το Μοναστηράκι..

Εν τέλει όλα πήγαν καλά στην εξόρμηση και επιστρέψαμε ικανοποιημένοι και ενθουσιασμένοι, αν εξαιρέσουμε την παγερή θέα των πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Σούδας. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν η καλή διάθεση όλων, η προεργασία για εισιτήρια και διαμονή από τη Βιβή Τόγελου, η ακούραστη οδήγηση του Βασίλη Σιδέρη που κάλυψε αμέτρητα χιλιόμετρα πολλές φορές σε χωματόδρομο, όπως και οι ειδικές γνώσεις του Θύμιου Σαλιάχη.

Καλό καλοκαίρι σε όλους και καλές αναβάσεις!