Κάθε άνθρωπος συναντά προβλήματα στον καθημερινό του βίο και νιώθει εκείνη τη μοναξιά του Σταυρού και της δοκιμασίας που πραγματικά ακουμπά τα ραγισμένα όρια μας.
Εκείνη τη στιγμή ερωτήματα κατακλύζουν το νου και τη ψυχή, που δύσκολα μπορούν να δοθούν απαντήσεις. Τότε αντιλαμβανόμαστε ότι όλο αυτό δεν είναι ένας προβληματισμός αλλά μια μάχη μεταξύ του νου και της καρδιάς. Ο νους θα αμφιβάλλει για την παρουσία Του και θα επικρίνει ενώ την ίδια στιγμή η καρδιά θα προσπαθεί να αγαπήσει και να ακολουθήσει. Ένας μεγάλος διχασμός στην ψυχή κάθε ανθρώπου σαρκώνεται.
Όμως εμείς οι άνθρωποι αδυνατούμε να καταλάβουμε πολλά από τα συμβαίνοντα. Η απουσία, η αγανάκτηση, ο πόνος και ο φόβος μας είναι δικαιολογημένα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός είναι απών, αφού ο Θεός είναι πάντα παρών για τον καθένα μας. Μπορεί εν τούτοις να μείνει αόρατος και δυσνόητος, να μας διαφεύγει και να δρα με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από εκείνον που μπορούμε να αντιληφθούμε.
Επιζητούμε μια τοποθέτηση πάνω σε αυτό το δύσκολο θέμα της σιωπής του Θεού. Όμως το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στην αγάπη του Θεού και στα βάσανα των αθώων ανθρώπων είναι θεωρητικά αναπάντητο. Κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε την απάντηση της σιωπής και της προσευχής και πως ο Θεός δεν είναι απών επειδή δεν ικανοποιεί όλες μας τις επιθυμίες. Τον Θεό δεν χρειάζεται να τον καταλαβαίνουμε αλλά να τον εμπιστευόμαστε. Η Χάρις του Θεού είναι στην υπομονή και η παρουσία Του στο κουράγιο. Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν αυτές οι φαινομενικές σιωπές και αποστάσεις, για να μεγαλώνει ο πόθος μας και η δίψα μας για την αναζήτησή Του. Εκείνο το χαμόγελο στις τόσες δοκιμασίες είναι η παρουσία του Θεού.. το να βρίσκουμε δύναμη εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα να κρατηθούμε.
Πηνελόπη Κων. Σάρρου
Πτυχιούχος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Φοιτήτρια Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης Α.Π.Θ.