Νταμπαλής Παναγιώτης – Η μάχη που δε δόθηκε και οι μάχες που θα δοθούν

Η πίκρα και η στενοχώρια που άφησαν το φιάσκο της πρόσφατης απεργίας που δεν έγινε και ο εξευτελισμός των εννοιών «απόφαση – σωματείο – δέσμευση» από τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου πρέπει να ξεπεραστούν γρήγορα.

Η πίκρα και η στενοχώρια που άφησαν το φιάσκο της πρόσφατης απεργίας που δεν έγινε και ο εξευτελισμός των εννοιών «απόφαση – σωματείο – δέσμευση» από τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου πρέπει να ξεπεραστούν γρήγορα.

Μαθαίνοντας και από τις αρνητικές εμπειρίες μας, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αντλήσουμε συμπεράσματα και να προχωρήσουμε. Γιατί οι αναμετρήσεις που έχουν ανοίξει είναι αναμετρήσεις ιστορικής εμβέλειας, είναι αναμετρήσεις ζωής. Και γιατί ο αντίπαλος δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους. Σύντομα, θα μας ξανατεθούν ακόμα πιο πιεστικές προκλήσεις, σύντομα θα έρθουμε αντιμέτωποι με ακόμα πιο σαρωτική επίθεση. Και πρέπει να είμαστε σε καλύτερη θέση. Πιο ώριμοι, πιο καθαροί, πιο αποφασισμένοι.
Το υπόβαθρο
Ξαφνικά χιλιάδες εκπαιδευτικοί γεμίσαμε τις γενικές συνελεύσεις.
• Σπρωγμένοι από την πολύχρονη επίθεση στα δικαιώματά μας.
• Θυμωμένοι για τις 12.000 απολύσεις συναδέλφων μας.
• Με την ανάγκη να υπερασπίσουμε τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας.
• Κουρασμένοι από την πολύχρονη σιγή. Αλλά με επιφυλάξεις για το πού ακριβώς μας καλεί η συνδικαλιστική ηγεσία.
• Εξοργισμένοι με τις προσβολές των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.
• Αγανακτισμένοι με το φασισμό της επιστράτευσης.
• Εχοντας την ελπίδα ότι θα δοθεί κεντρική πολιτική μάχη με την κυβέρνηση και την πολιτική του συστήματος.
Το «δίωρο» (βάση των αυριανών απολύσεων) και οι υποχρεωτικές μεταθέσεις ήταν οι καταλύτες που ανέδειξαν όλες τις πλευρές τις επίθεσης. Τις μέρες αυτές συμπυκνώθηκαν όλα τα παραπάνω γεγονότα. Εκφράστηκαν μέσω των μαζικών συνελεύσεων όλα τα παραπάνω συναισθήματα.

Η σημασία της αναμέτρησης
Εχουν περάσει τρία χρόνια ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Κυβερνήσεις αλλάζουν και δίνει η μία στην άλλη τη σκυτάλη της κλιμάκωσης της βαρβαρότητας σε όλη την κοινωνία αλλά και στην εκπαίδευση. Το πολυνομοσχέδιο πριν το Πάσχα και οι 12.000 απολύσεις συναδέλφων μας («μα αυτοί είναι αναπληρωτές!» έσκουζαν τα καθάρματα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης) αποτέλεσαν τις σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι.

Η ΟΛΜΕ (με την πολιτική πλάτη στον τοίχο) έκανε το αυτονόητο για να μην κατηγορηθεί για ανοιχτό ξεπούλημα. Πρότεινε απεργία νομίζοντας ότι η κήρυξή της θα είναι αρκετή για να «δώσει» κάτι λίγο η κυβέρνηση και να πανηγυρίζει η ΟΛΜΕ ότι με το συνετό συνδικαλισμό που κάνει, πετυχαίνει μετριασμό της επίθεσης. Όμως, οι εποχές έχουν αλλάξει. Το σύστημα δεν έχει ανάγκη ούτε τους δικούς του «πράκτορες» μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στην πολυαναμενόμενη συνάντηση της ΟΛΜΕ με τον Αρβανιτόπουλο, έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση προχωράει ακάθεκτη… Τη λύση πια τη δίνει «ο στρατός». Μια λύση που περίμενε με αγωνία η ηγεσία της ΟΛΜΕ για να βγει (έτσι νόμιζε) από τη δύσκολη θέση.

Η επιστράτευση του κλάδου κεντρικοποίησε πια την αντιπαράθεση. Ο Σαμαράς δήλωσε «η εγώ η αυτοί». Η κυβέρνηση στέλνει μήνυμα στην κοινωνία ότι όποιος σηκώνει κεφάλι θα επιστρατεύεται. Ότι θα μπει στο γύψο σταδιακά όσο κομμάτι της κοινωνίας απαιτείται, δηλαδή όσο κομμάτι της κοινωνίας αντιστέκεται.

Καθένας κατάλαβε ότι αν περάσει η επιστράτευση, τότε η επόμενη επιστράτευση θα είναι ακόμα ευκολότερη. Και ότι τους επόμενους μήνες θα ακολουθήσει ομοβροντία νέων μέτρων ενάντια στους εκπαιδευτικούς. Αν η επιστράτευση έσπαγε, τότε η κυβέρνηση και το σύστημα θα μετρούσαν μια τεράστια ήττα «στην έδρα τους»: στην καρδιά της αστικής νομιμότητας. Οι εξελίξεις, πια, θα ήταν ραγδαίες…

Τα γεγονότα της τελευταίας βδομάδας

Αφού ανακοινώθηκε η επιστράτευση, η ΟΛΜΕ κάλεσε τα ΔΣ των ΕΛΜΕ της Αττικής. Η συντριπτική πλειοψηφία των τοποθετήσεων (συνδικαλιστικά στελέχη των ΣΥΝΕΚ και των Παρεμβάσεων) γίνονταν σαν μην υπήρχε επιστράτευση. Οι ανοησίες για την κυβέρνηση «που παραπαίει» έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την ασάφεια των τοποθετήσεων γύρω από το ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΕΣ ζήτημα που υπήρχε: καλείται ο κλάδος να σπάσει την επιστράτευση, ναι ή όχι;

Στις συνελεύσεις της Τρίτης, οι συνάδελφοι προσέρχονται μαζικά. Με οργή, με αμηχανία και ερωτηματικά για το σε τι καλούνται, αλλά ταυτόχρονα με προσπάθεια να καταλάβουν τους προσανατολισμούς των παρατάξεων και με ελπίδα ότι θα βρουν πλάτες να ξεδιπλώσουν τον αγώνα.

Σε κάποιες συνελεύσεις, αποφασίζεται με σαφήνεια ότι υπερψήφιση της απεργίας σημαίνει και πραγματοποίησή της σπάζοντας την επιστράτευση. Και οργανώνονται απεργιακές επιτροπές και συγκεντρώσεις σε εξεταστικά κέντρα.

Στις περισσότερες συνεχίζεται η ασάφεια γύρω από το σπάσιμο της επιστράτευσης. Και σε κάποιες άλλες, δηλώνεται από τις συνδικαλιστικές «κεφαλές» ότι η ψήφιση της απεργίας είναι συμβολική. Προηγήθηκε η προδοτική δήλωση του προέδρου της ΟΛΜΕ ότι «δεν θα πρέπει να δώσουμε στην κυβέρνηση την ευκαιρία να βρουν τους πρώτους 15.000 που θέλουν να απολύσουν – στις ψηφοφορίες των ΕΛΜΕ, να πουν οι συνάδελφοι “δίκιο έχουμε, αλλά ας κάνουμε ένα βήμα πίσω”». Οι εργατοπατέρες έχουν βάλει τις βάσεις για το πραξικόπημα που θα ολοκληρωνόταν την επόμενη μέρα στη συνέλευση προέδρων.
Εκεί, γίνεται φανερό, ότι μετά τις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ (που ποτέ δεν μπήκαν), αποχωρούν και οι ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Ο ΣΥΡΙΖΑ της… βάσης και των κινημάτων παίρνει την αναμενόμενη «γραμμή»: ο χαρακτήρας της σύγκρουσης είναι έξω από τα όρια του κόμματος αυτού. Από κει και πέρα όλα ήταν ζήτημα επιλογής χειρισμών για να αλλοιωθούν οι αποφάσεις των συνελεύσεων.
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ έθεσε πλάι στο ερώτημα ψήφισης της απεργίας το παρανοϊκό ερώτημα «αν πληρούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις για να γίνει»! Η ψηφοφορία έγινε… δύο: η πρώτη αν ψηφίζεται η απεργία και η δεύτερη αν απεργούμε! Ενώ οι συνελεύσεις είχαν γίνει μια μέρα πριν και κανένα νέο δεδομένο δεν υπήρχε. Είναι πραγματικά ευφάνταστοι οι εργατοπατέρες… 78 ΕΛΜΕ ΝΑΙ στην απεργία, αλλά μόνο 18 ΕΛΜΕ ΝΑΙ στο «απεργούμε»… Τα λευκά (57 ΕΛΜΕ!) μετρήθηκαν υπέρ της… απεργοσπασίας μαζί με τα 9 «δεν απεργούμε» ! Μαθήματα απλής αριθμητικής των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΝΕΚ: «Πώς οι 9 στις 85 ΕΛΜΕ αποτελούν πλειοψηφία»…

Όλα τα παραπάνω δεν ήταν μια συνομωσία, ένα σκέτο πραξικόπημα. Ολο το θέατρο που εκτυλίχτηκε εκείνη τη νύχτα ήταν η «διαδικαστική» έκφραση της πολιτικής «αδυναμίας» της αριστεράς να σηκώσει το βάρος του απεργιακού αγώνα (δηλαδή της επιλογής της να μην το κάνει), όπως θα δούμε παρακάτω…

Μπορούσε να δοθεί η μάχη;
Καταρχήν θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι έχει ο οποιοσδήποτε το δικαίωμα να έχει την εκτίμηση ότι μια μάχη μπορεί ή δεν μπορεί να δοθεί. Ας πάμε, λοιπόν, στην ουσία:
• Οι καθηγητές είμαστε ένας ενιαίος κλάδος με 88.000 εργαζόμενους – από τους μεγαλύτερος κλάδους στην ελληνική κοινωνία.
• Είμαστε σε καθημερινή επαφή με το λαό, μέσω των παιδιών του, έχουμε δηλαδή, άμεσες διαύλους επικοινωνίας.
• Διαθέτουμε (με τα όποια προβλήματα) συνδικαλιστική δομή και γενικές συνελεύσεις.
• Στον κλάδο, υπάρχει σχετικά μεγάλη παρέμβαση δυνάμεων της αριστεράς (διάφορων εκδοχών).
• Εχουμε επαγγελματική γειτνίαση τόσο με τους συναδέλφους δασκάλους και δυνατότητα κοινών αγώνων με τη φοιτητική νεολαία.
Αυτός ο κλάδος εργαζομένων είναι μπροστά σε 12.000 άμεσες απολύσεις (α! ξεχάσαμε, αυτοί είναι… αναπληρωτές) και πολλές ακόμα στο βραχύ μέλλον. Αυτός ο κλάδος εργαζομένων ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΤΗΚΕ.
Ε, αν εδώ, ε αν τώρα δεν μπορούσε να δοθεί η μάχη, έχουμε πραγματικό ερώτημα προς ΟΛΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ τις παρατάξεις της Αριστεράς, οι οποίες έσπερναν την ηττοπάθεια και την αμφιβολία: Πότε και πού ακριβώς φαντασιώνονται ότι θα «υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις»; Στο φεγγάρι, μετά την παγκόσμια επανάσταση;

Η στάση μας
Με βάση τα παραπάνω, θεωρήσαμε ΕΥΝΟΗΤΟ ότι όταν ένα σωματείο είναι μπροστά σε τέτοιας κλίμακας επίθεση ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ (όποιος έχει αντίθετη άποψη δεν είναι μακριά από το χαρακτηρισμό της ταξικής προδοσίας). Με βάση τα παραπάνω είχαμε την καθαρή εκτίμηση ότι έπρεπε να προχωρήσουμε στην απεργία σπάζοντας την επιστράτευση.

• Παρά το γεγονός ότι ήμασταν σίγουροι ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ θα ήταν ενάντια στην αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας χρησιμοποιώντας την πρόφαση ότι… «δεν υπάρχουν οι όροι».
• Παρά το γεγονός ότι ήμασταν σίγουροι ότι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και λοιποί συγγενείς ΔΕ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ τίποτα που να υποδηλώνει υποστήριξή μας για προφανείς σε κάθε πολιτικοποιημένο άνθρωπο λόγους.
Στην προκήρυξη που κυκλοφορήσαμε στις 10 Μάη αναφέραμε:
«Θα τα παρατήσουμε έτσι εύκολα; Θα κάνουμε τη χάρη στην κυβέρνηση, στο σύστημα και στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης; Θα θεωρείται ακόμα πιο δεδομένο ότι κάποιος έχει δικαίωμα να απεργήσει μόνο… όταν δεν απεργεί; Θα αφήσουμε τη φιλοκυβερνητική ηγεσία της ΟΛΜΕ να ανασάνει με ανακούφιση επειδή δε θα χρειαστεί να κάνει μια απεργία που δεν ήθελε;»

Ως αριστερή παράταξη, ξέροντας τους καθαρούς εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους του κινήματος, θεωρήσαμε ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να απευθυνθούμε στην μόνη πραγματική δύναμη: στις λαϊκές δυνάμεις – στη βάση του κλάδου.
Στη σύσκεψη των ΔΣ δηλώσαμε ότι θα πρέπει να είναι καθαρή η κατεύθυνση ότι σπάμε την επιστράτευση. Ότι είμαστε αντίθετοι σε μεγάλα λόγια για φύλλα επιστράτευσης – κουρελόχαρτα αν τελικά την Παρασκευή πάμε για δουλειά. Στις συνελεύσεις δηλώσαμε το ίδιο. Είπαμε επίσης ότι δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στους χειρισμούς των εργατοπατέρων στη συνέλευση προέδρων και για να ελαχιστοποιήσουμε τα ενδεχόμενα χειρισμών προτείναμε προσθήκη που ήταν σαφής και κατηγορηματική ως προς το σπάσιμο της επιστράτευσης.
Οι μαζικές συνελεύσεις δικαίωσαν την εμπιστοσύνη μας στους συναδέλφους. Και στο λαό. Που παρά το σκύλιασμα των ΜΜΕ περίμενε ότι ο αγώνας μας θα αποτελούσε αναφορά. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα ήταν ο πυρήνας του αγώνα. Ούτε οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ. Ολες αυτές οι «πλάτες» ήταν εκτός. Όπως πάντα, όταν τα πράγματα ζορίζουν.

Οι παρατάξεις και το μεγάλο πρόβλημα της Αριστεράς

Για τις κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ. Ο ρόλος τους είναι καθαρός πια σε όλους τους εργαζόμενους. Είναι ρόλος ανοιχτά δεμένος με την όξυνση της ταξικής επίθεσης με την κλιμάκωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αποτελούσαν για χρόνια τους διαμεσολαβητές ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τους εργαζομένους, με στόχο τον αφοπλισμό του κλάδου και την παράδοσή του στα δικά τους παζάρια. Ενας ρόλος που ακόμα πιο πολύ σήμερα είναι δεμένος με την απόλυτη παράδοση των εργαζομένων στη βορά της επίθεσης. Ο ρόλος αυτός σήμερα ανατινάσσεται, καθώς ο αντίπαλος δεν παζαρεύει αλλά «παίρνει κεφάλια». Δε χρειάζεται παραπάνω συζήτηση για αυτούς. Το πρόβλημα που αναδείχτηκε όμως σε όλη του την έκταση είναι το πρόβλημα της Αριστεράς:

Για το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ: Αν το ΠΑΜΕ έμενε σε μια εκτίμηση ενάντια στην απεργία στις εξετάσεις, θα ήταν ζήτημα απλώς πολιτικής διαφωνίας – αντιπαράθεσης. Όμως το ΠΑΜΕ ξεπέρασε κατά πολύ αυτό το όριο. Κεντρικό στέλεχος του ΚΚΕ βγήκε στα κανάλια και, υπό τα σχόλια επιδοκιμασίας από δημοσιογράφους – παπαγάλους του συστήματος, έκανε την απίστευτη καθεστωτική δήλωση: «δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης». Μάλιστα! Η απεργία εκβιάζει την κυβέρνηση. Τι διαφορετικό λέει άραγε το σύστημα; Σαν κερασάκι ήρθε και η πρότασή του στην ΑΔΕΔΥ για απεργία στις 14/5 (μία μέρα πριν την επιστράτευση – η συνολική του πρόταση ήταν απεργία 14, 16, 17 αλλά δεν την έβαλε πακέτο), μέσω της οποίας η ΑΔΕΔΥ έστειλε μήνυμα στους εκπαιδευτικούς να μη σπάσουν την επιστράτευση. Εχουμε δύο ερωτήματα προς το ΠΑΜΕ:
ΠΡΩΤΟ: Σε ένα οποιοδήποτε κλάδο εργαζομένων, αν η εργοδοσία απολύσει (όπως έγινε στην εκπαίδευση) το 15% των εργαζομένων και περάσει σε επίθεση τέτοιας έκτασης, ΠΡΕΠΕΙ η ΟΧΙ να υπάρχει απάντηση από το σωματείο;
ΔΕΥΤΕΡΟ: Επρεπε ή όχι να προχωρήσουμε στην αποφασισμένη απεργία με σπάσιμο της επιστράτευσης, με δεδομένο ότι και η δική του τελική πρόταση μιλούσε για απεργία στις 17;
Ολη η παρέμβαση του ΠΑΜΕ ήταν συντηρητική, αντικινηματική και ψηφοθηρική. Δεν ήθελε κανέναν αγώνα και η πρόταση της 48ωρης που… μετακόμιζε, έγινε υπό πίεση. Στη συνέλευση προέδρων δεν υποστήριξε τις αποφάσεις των συνελεύσεων (λευκά στην επίμαχη ψηφοφορία από συνελεύσεις που είχε κερδίσει!) αλλά ήλπιζε στην κατάληξη που είχαμε. Και τώρα «αγανακτεί» που ΔΑΚΕ –ΠΑΣΚ –ΣΥΝΕΚ και τμήμα των Παρεμβάσεων προσχώρησαν στη γραμμή του για μη πραγματοποίηση απεργίας. Αποτελεί καθαρή υποκρισία με «ταξικό» περιτύλιγμα.
Για το ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝΕΚ: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα μνηστήρα της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν δεδομένο ότι τα λουριά θα τραβιόντουσαν κεντρικά καθώς μετά την επιστράτευση η σύγκρουση αφορούσε την υποταγή στα ιερά της αστικής νομιμότητας. Ο Τσίπρας το έκανε καθαρό με απανωτές δηλώσεις του.
Αν όμως οι ΣΥΝΕΚ έχουν μια ευθύνη για τον πολιτικό χαρακτήρα των απόψεών τους, οι ευθύνες τους για τους άθλιους χειρισμούς στη συνέλευση προέδρων είναι πολλαπλές. Με απόλυτη έλλειψη σεβασμού στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στις συνελεύσεις, υπέκλεψαν όπου μπόρεσαν εξουσιοδοτήσεις λευκής επιταγής από τις συνελεύσεις, έσπειραν όπου μπόρεσαν το νεολογισμό της συμβολικής απεργίας που… δε γίνεται, έκαναν ό,τι μπόρεσαν για να ανοίξουν το δρόμο στις αθλιότητες της συνέλευσης προέδρων. Ο «σοσιαλισμός με δημοκρατία» έγινε απεργοσπασία και υποταγή με καπέλο. Τα λευκά των ΣΥΝΕΚ «κούμπωσαν» στις παραπάνω μεθοδεύσεις.
Οι συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ αποτελούν τους πρωτομάστορες του νεολογισμού ότι η ψήφιση μιας απεργίας δε συνεπάγεται πραγματοποίησή της. Και είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για το φιάσκο της συνέλευσης προέδρων. Εχουμε και σε αυτούς δυο στοιχειώδεις ερωτήσεις: Πώς ακριβώς θα πείσουν τους συναδέλφους στην επόμενη «απεργιακή» πρόταση της ΟΛΜΕ ότι τους καλούν για απεργία; Πόσες διευκρινιστικές ερωτήσεις πρέπει να κάνουν στον κλάδο;

Για τις Παρεμβάσεις: Οι Παρεμβάσεις δεν ήταν ασφαλώς η «συνδικαλιστική μηχανή της απεργίας» όπως διαβάσαμε κάπου (γιατί δεν αρκεί η σωστή πρωτοβουλία να περάσει από την ΟΛΜΕ μια απεργιακή πρόταση, για να γίνει κάποιος η απεργιακή μηχανή). Δυστυχώς, δεν υπήρχε συνδικαλιστική μηχανή. Ηταν καθόλου ενιαίες και καθόλου αποφασισμένες σχετικά με το ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης τέτοιας έκτασης και χαρακτήρα. Δεν έθεσαν (ως συνισταμένη) και δεν πάλεψαν το σπάσιμο της επιστράτευσης. Αυτή ήταν η κύρια πλευρά τους (με εξαιρέσεις βέβαια). Στην πλειοψηφία τους απέφυγαν να ξεκαθαρίσουν ότι οι συνελεύσεις αποφασίζουν ΑΠΕΡΓΙΑ κόντρα στην επιστράτευση. Με μπόλικες αυταπάτες για το πόσο θα ακολουθήσουν ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Με μικρή εμπιστοσύνη στις ίδιες τις δυνάμεις του κόσμου, έδωσαν πολύ βάρος στις μάταιες ελπίδες για τις εξωτερικές βοήθειες του «ιππικού» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και λοιπών. Η κατάσταση αυτή καταγράφηκε και με έξι λευκά δικών τους προέδρων στην επίμαχη ψηφοφορία. Πού πήγαν τα μεγάλα λόγια των προηγούμενων ημερών;
Η εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ προσπάθησε παλικαρίσια στην αρένα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης να υπερασπιστεί στην απεργία. Εκτέθηκε με ατυχείς χειρισμούς και με απανωτές προτάσεις αποκλιμάκωσης τη μέρα της συνέλευσης προέδρων, έχοντας την αυταπάτη ότι θα περισώσει κάτι και ότι θα συγκρατήσει τη φυγή των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ. Εψαξε στήριξη σε αυτούς, ζήτησε δηλώσεις του Τσίπρα. Όλα αυτά χωρίς κανέναν πολιτικό λόγο.
Το μόνο που έπρεπε ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν οι Παρεμβάσεις εκείνη την ώρα ήταν να καταγγείλουν τη διαδικασία και να καλέσουν σε μια διπλανή αίθουσα, τις ΕΛΜΕ που ψήφισαν την πραγματοποίηση της απεργίας για να εξεταστούν οι δυνατότητες συνέχισης της υπόθεσης από αυτές, και αν όχι να δημοσιοποιηθεί μια κοινή δήλωση – καταγγελία. Με μια φράση, θα λέγαμε ότι δεν κατανοούμε τι ακριβώς δένει αυτό το δίκτυο που λέγεται Παρεμβάσεις.
Συνολικά, η Αριστερά απέδειξε για μια ακόμα φορά πόσο απέχει από το να πιστεύει τα μεγάλα λόγια που λέει. Πού πήγαν οι «πλάτες» των χιλιάδων ψήφων και των εκατοντάδων εδρών. Πού πήγαν οι ανυπακοές, τα ταξικά σωματεία και οι «συντονισμοί πρωτοβάθμιων σωματείων»; Όσο οι διάφορες εκδοχές της αριστεράς δεν αναμετρηθούν πρώτα και πρώτα με τον εαυτό τους, τις δικές τους αδράνειες, τις δικές τους εικονικές πραγματικότητες τόσο θα μεγαλώνει ο κύκλος της οδύνης που θα πρέπει να καλύψουμε για να επιτύχουμε τα πρώτα σοβαρά ρήγματα στο αντιδραστικό μέτωπο που μας διαλύει τις ζωές.

Να πετάξουμε τα βαρίδια! Μπροστά! Να συγκρουστούμε! Να νικήσουμε!
Είναι δεδομένο ότι καταρχήν πρέπει να γίνουν τρία άμεσα στοιχειώδη πράγματα.
1. Να γίνουν άμεσα γενικές συνελεύσεις.
2. Να καθαιρεθούν και να διαγραφούν όσοι πρόεδροι καταπάτησαν τις αποφάσεις συνελεύσεων.
3. Να οργανωθεί συλλογική δράση ενάντια στην ιδιότυπη «στρατιωτικοποίηση» (παρουσιολόγια, αυθαιρεσίες κλπ)
Από κει και πέρα. Μπροστά στα διλήμματα που βρεθήκαμε, θα ξαναβρεθούμε. Και πρέπει να έχουμε κάτι καθαρό. Οι συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων για να διεκδικήσουμε τα στοιχειώδη δικαιώματα ζωής:

• Θα βρεθούν στην δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με την καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής. Κάθε επιμέρους σύγκρουση (ιδιαίτερα σε τομείς, όπως η εκπαίδευση) εύκολα θα κεντρικοποιείται.
• Θα βρεθούν στην δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με την αστική νομιμότητα. Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να κάνουν πλατιά συνείδηση και πλατιά πράξη τη φράση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του εργαζόμενου, του αγώνα».
• Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και την προπαγάνδα του συστήματος.
• Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να έρθουν σε σύγκρουση με τη συνδικαλιστική νομιμότητα και τους εργατοπατέρες. Σε σύγκρουση με το συνδικαλισμό της συνδιοίκησης, του παραγοντισμού, του συμβιβασμού, της κομπίνας, των καπέλων και των εικονικών μαχών. Ταυτόχρονα, είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε το ζήτημα όσων καταστατικών αλλαγών χρειάζονται στη λειτουργία των σωματείων μας, τόσο για να διασφαλιστεί η δημοκρατία, όσο και για μην μπαίνουν τόσοι όροι ενάντια στο ενδεχόμενο ψήφισης μιας απεργίας. Η αναμέτρηση με τον αντίπαλο προϋποθέτει και αναμέτρηση με τους εαυτούς μας ως κίνημα.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Η δυσκολία να αναπτυχθούν συμμαχίες (και λόγω περιόδου) δεν μπορούσαν να αποτελέσουν το άλλοθι να μη δοθεί η μάχη, καθώς ο αντίπαλος επιτέθηκε ολομέτωπα. Όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, έχουμε το χρόνο να δουλέψουμε για να χτίσουμε τις συμμαχίες αυτές, καταρχήν στους εκπαιδευτικούς χώρους.
Η επίθεση θα οξυνθεί θεαματικά, μια εξέλιξη που ήταν σίγουρη αλλά ενισχύεται περισσότερο μετά τη μη πραγματοποίηση της απεργίας. Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αντίσταση και τον αγώνα. Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την πίστη στις δικές μας δυνάμεις κόντρα σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους. Απαλλαγμένοι από τα πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά βαρίδια, που μας οδηγούν στην καθήλωση και την ήττα.

Αγώνας για ζωή με δικαιώματα στη δουλειά και στις σπουδές
Αγώνας για ελευθερίες – Κάτω η επιστράτευση
Με ένα πραγματικό κίνημα, να οικοδομήσουμε τα δικά μας εργαλεία αγώνα – να ξανακατακτήσουμε τα σωματεία μας
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών