Νταμπαλής Παναγιώτης – Ανοιχτή επιστολή προς τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς για απεργία διαρκείας

Ανοιχτή επιστολή προς τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς.

Ανοιχτή επιστολή προς τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς.

Καλαμπάκα 11/5/2013

Αγαπητοί συνάδελφοι (δάσκαλοι – καθηγητές –νηπιαγωγοί ).

Οι εκπαιδευτικοί, από την θέση που έχουν, νιώθουν τα τελευταία χρόνια την αγωνία της ανέχειας που έχουν φέρει τα μνημόνια και η πολιτική της ΕΕ στις περισσότερες οικογένειες. Δεν είναι σπάνιες πια οι περιπτώσεις που ο στενός εκπαιδευτικός «ρόλος» δεν μπορεί να διαχειριστεί τις αγωνίες των μαθητών μας αλλά και τις πραγματικές υλικές ανάγκες που πάντα εκφράζονται στις ψυχές των παιδιών. Έτσι «αναγκαζόμαστε» όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια να γινόμαστε «δεύτεροι γονείς», να μας αποκαλύπτεται άλλο ένα οικογενειακό δράμα…

Ας μην κρυβόμαστε συνάδελφοι πίσω απ’ το δάκτυλό μας. Δεν πρέπει να απεργήσουμε μόνο για την αύξηση του ωραρίου ούτε μόνο για την κατάργηση των οργανικών θέσεων (που σε συνδυασμό με την σύμπτυξη τμημάτων και κατάργηση σχολικών μονάδων θα οδηγήσει σε διαθεσιμότητα, μεταθέσεις και απολύσεις).

Δεν είναι μόνο η «αξιολόγηση» (που έτσι βαφτίζεται η μηχανή τρομοκράτησης και μετάλλαξης του καθενός μας σε πειθήνια υποχείρια του καθενός φιρερίσκου προϊσταμένου – διευθυντή – συμβούλου ή ακόμα και «συναδέλφου» ή συμπολίτη μας, έ όλο και κάποιος θα βρεθεί! Βλ. νέος δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας). Ούτε βέβαια πρέπει να γκρινιάζουμε για την δραματική μείωση των μισθών (που στην περίπτωση των νέων συναδέλφων, κάτω από 10 χρόνια, κυμαίνεται από 650 έως 950 €) ούτε για την καταλήστευση των ασφαλιστικών μας ταμείων. Ούτε να παραπονιόμαστε για την ένδεια των σχολικών επιτροπών να καλύψουν στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα των σχολείων. Ο καθένας μας τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά και τα βιώνει κάθε μέρα και έχουμε κάθε δικαίωμα να εξοργιζόμαστε!

Έχουμε ή δεν έχουμε λόγο για τις 400.000 οικογένειες που ζούνε σε καθεστώς απόλυτης ένδειας; Θα σφυρίζουμε αδιάφορα στο 62% ανεργίας των νέων; Θέλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας άνεργα ή στην καλύτερη «ωφελούμενα» να πορεύονται μ’ ένα επίδομα ανεργίας ή να μεταναστεύουν στο εξωτερικό; Μας φτάνει να τα καμαρώνουμε «άριστους» μαθητές, «επιτυχόντες» στις πανελλήνιες και να δουλεύουν γκαρσόνια γιατί οι «γέροι» δεν έχουν; Ή μήπως έχουμε την ελάχιστη εμπιστοσύνη ότι το πολιτικό προσωπικό – εντολοδόχοι της τρόικα, οι βασικοί υπεύθυνοι αυτής της πολιτικής, θ’ αλλάξουν στρατόπεδο;

Έχουμε την δύναμη να αντισταθούμε σ’ όλα αυτά. Και τα παλιά και τα καινούρια. Έχουμε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να εξεγερθούμε! Να οργανώσουμε την πάλη μας ανεξάρτητα από «ανεξάρτητες» φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις. Να συζητήσουμε επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο χτίζοντας με σιγουριά και εμπιστοσύνη τον αγώνα μας. Να δράσουμε ενωτικά, σαν μια γροθιά. Εύκολες λύσεις και μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν πια! Ούτε ποτέ υπήρχαν! Αλλά έχουμε την δύναμη και το δίκιο με το μέρος μας. Ο λαός έχει το δίκιο με το μέρος του. Και εμείς είμαστε κομμάτι του.

Πριν ακόμα γίνουν οι γενικές συνελεύσεις για να επικυρώσουν την απεργία των καθηγητών, η κυβέρνηση ετοιμάζει την πολιτική μας επιστράτευση. Υπό τα γαβγίσματα των αδρά πληρωμένων κονδυλοφόρων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, η τρικομματική πυροβολεί μια ακόμα φορά το απεργιακό δικαίωμα.

Μέσω της επιστράτευσης θέτουν «στο γύψο» το δικαίωμα της απεργίας, προχωράνε ένα ακόμα βήμα (το τρίτο μέσα σε λόγους μήνες, μετά τους εργαζόμενους στο Μετρό και τους ναυτεργάτες) στη σφαγή των στοιχειωδών πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Μια σφαγή απαραίτητη για να περάσει η πολιτική της εξαθλίωσης, της ανεργίας της συντριβής οποιουδήποτε δικαιώματος έχει κατακτήσει η εργατική τάξη και ο λαός.

Συνάδελφοι, τα λόγια τέλειωσαν! Και αν οι από πάνω επιλέγουν την κατά μέτωπο επίθεση ας τους δώσουμε λοιπόν ένα μάθημα! Έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να ζητήσουμε την συμπαράσταση όλης της κοινωνίας που στενάζει. Έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να απευθυνθούμε στους μαθητές μας και να διδάξουμε επιτέλους πως κερδίζεται η ζωή.
Αν όχι εμείς, τότε ποιοί; Αν όχι τώρα τότε πότε;

Όλοι στην συνέλευση της ΕΛΜΕ την Τρίτη.
Να αποφασίσουμε στις συνελεύσεις τη μαζική άρνηση της επιστράτευσης !
Απεργία διαρκείας! Η τρομοκρατία δε θα περάσει!
Αγώνας για ζωή και δουλειά με δικαιώματα!

Νταμπαλής Παναγιώτης – Φυσικός – Γυμνάσιο Οξύνειας, μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων