«Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο στο πέλαγος κι εσύ κρατάς ένα σχοινί με ένα σωσίβιο, υπάρχει δεύτερη σκέψη για το τι θα κάνεις;».
Στο μυαλό του 23χρονου Βασίλη Μ. (ο νόμος επιβάλει ανωνυμία για τους δότες) από χωριό των Τρικάλων δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη όταν πριν από δύο περίπου χρόνια δέχθηκε ένα κάλεσμα βοήθειας. Ένας συνάνθρωπός του κάπου…στον κόσμο τον είχε ανάγκη και εκείνος ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να τον βοηθήσει για να κρατηθεί στη ζωή δίνοντάς του μόσχευμα μυελού των οστών.
Το εκπληκτικό και σπάνιο συνάμα είναι ότι ο Βασίλης ήταν το τρίτο μέλος της οικογένειας του που βρέθηκε να είναι συμβατός δότης, δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί ο πατέρας και η αδελφή του. Ήταν όμως ο μοναδικός που ολοκλήρωσε την διαδικασία της προσφοράς ζωής, αφού τόσο στην περίπτωση του πατέρα του όσο και της αδελφής του, δεν έγινε η μεταμόσχευση λόγω αδυναμίας των αποδεκτών (ίσως δεν εξελίχθηκαν καλά τα πράγματα για την υγεία τους και δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν την διαδικασία της μεταμόσχευσης).
«Μακάρι αν ξαναχρειαστεί να πάω» λέει σήμερα ο Βασίλης και συγκινεί τους ανθρώπους της Μονάδας Πρόληψης Μεσογειακής Αναιμίας στο Νοσοκομείο Τρικάλων, όπου τον συναντήσαμε για να καταγράψουμε την εμπειρία του.
Αφορμή για τη συζήτηση αυτή ο εντοπισμός ενός ακόμη συμβατού δότη την περασμένη εβδομάδα, του έκτου κατά σειρά στα Τρίκαλα.
«Το κάνεις για σένα, για να νιώσεις άνθρωπος»
Όπως μας λέει ο Βασίλης βρέθηκε στα 19 του, όντας φοιτητής, στη Λάρισα και όταν είδε μπροστά του μια Κινητή Μονάδα για την προσέλκυση εθελοντών δοτών μυελού των οστών έσπευσε να δώσει στοματικό επίχρισμα (σάλιο). Δεν φανταζόταν ποτέ ότι μετά από πέντε περίπου μήνες θα χτυπούσε το τηλέφωνο και θα του ανακοίνωναν πως ήταν συμβατός με έναν συνάνθρωπό του που έχρηζε άμεσης μεταμόσχευσης.
«Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Απευθύνθηκα στο νοσοκομείο Τρικάλων την επόμενη μέρα για να ενημερωθώ και να προχωρήσω σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες. Έγιναν οι πρώτες εξετάσεις για να βεβαιωθεί η καλή μου υγεία και προχώρησα στο επόμενο στάδιο. Ταξίδεψα στην Αθήνα στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας” όπου έκανα περαιτέρω εξετάσεις και μου χορήγησαν τις ενέσεις που έπρεπε να κάνω (σ.σ. με αυξητικό παράγοντα που πυροδοτεί τον μυελό των οστών να παράγει τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα που χρειάζονται για να γίνει η μεταμόσχευση). Το δεύτερο ταξίδι έγινε την ημερομηνία που είχε οριστεί για τη λήψη του μοσχεύματος. Ήταν μια εντελώς απλή, εύκολη και ανώδυνη διαδικασία, όπως είναι όταν έχεις έναν ορό στο χέρι. Ήμουν για δυο περίπου ώρες ακίνητος στο κρεβάτι, κοιμήθηκα και όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία έφυγα και πήγα με φίλους για καφέ στην Κηφισιά!».
Ο Βασίλης δεν θα ξεχάσει, όπως μας λέει, το πως τον αντιμετώπισαν γιατροί και νοσηλευτές τόσο στο Νοσοκομείο Τρικάλων όσο και στον Άγιο Σάββα. «Ήξερα ότι ήταν κάτι σπουδαίο αυτό που θα έκανα, αλλά ο τρόπος που μου συμπεριφέρθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά με συγκίνησε. Αισθάνθηκα ότι αυτή ήταν ίσως η πιο σημαντική πράξη της ζωής μου. Ένιωσα τον σεβασμό και την αγάπη τους απέναντί μου, επειδή ακριβώς ανταποκρίθηκα σε ένα κάλεσμα ζωής. Πάνω απ’ όλα όμως το κάνεις για σένα, για να νιώσεις άνθρωπος».
«Θα ήθελα πολύ να μάθω τι απέγινε η παραλήπτρια του μοσχεύματος»
Όσον αφορά στην παραλήπτρια του μοσχεύματος «το μόνο που μου είπαν ήταν πως είναι κοπέλα, ένα χρόνο μικρότερή μου. Θέλω όταν παρέλθει ο χρόνος που ορίζεται από τον νόμο, να κάνω μια αίτηση στον αρμόδιο φορέα, απλά για να μάθω αν αυτή η κοπέλα μπόρεσε να φύγει από τα νοσοκομεία και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Αυτό μόνο θέλω πάρα πολύ να μάθω».
Από την ημέρα εκείνη ο Βασίλης δεν έχει σταματήσει να προτρέπει φίλους, γνωστούς και συγγενείς τους να γίνουν δότες μυελού των οστών. «Αυτό που τους λέω είναι ότι μπορεί ο καθένας μας να βρεθεί στη θέση των ανθρώπων που σήμερα έχουν την ανάγκη μας. Στη θέση της κοπέλας που έσωσα μπορεί να ήταν η αδελφή μου».
Αλήθεια άλλαξε η ζωή του από κείνη την μέρα; «Άλλαξε σίγουρα ο τρόπος που σκέφτομαι, μπορώ να διακρίνω τα πράγματα που έχουν αξία στη ζωή. Επίσης κάτι γνώρισα σε μένα που δεν το ήξερα, με εκτίμησα και με αγάπησα περισσότερο».
«Όραμά μας είναι να γίνουν όλοι οι συμπολίτες μας 18-45χρόνων εθελοντές δότες μυελού των οστών»
Η κ. Βέρα Μπαλαμίτσα, βιολόγος και υπεύθυνη της Μονάδας Πρόληψης Μεσογειακής Αναιμίας προσπαθεί εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια να διαδώσει την ιδέα της εθελοντικής δωρεάς μυελού των οστών. Τα τελευταία χρόνια η μονάδα είναι επίσημος συνεργάτης του Συλλόγου Όραμα Ελπίδα, της τράπεζας μυελού των οστών που κάνει σε όλη την Ελλάδα έναν τεράστιο αγώνα για να διαδοθεί το σπουδαίο αυτό μήνυμα ανθρωπιάς, προσφοράς και αλληλεγγύης που ειδικά σήμερα η κοινωνία μας το έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ.
Μέχρι πριν την πανδημία η ίδια με στελέχη της Μονάδας έδιναν το παρών σε κάθε μεγάλη εκδήλωση αθλητικού, πολιτιστικού και κοινωνικού περιεχομένου προκειμένου να ενημερώσουν τους συμπολίτες τους γι’ αυτή την προσφορά ζωής. «Ο κορονοϊός μας πήγε πίσω, αλλά κάνουμε ότι μπορούμε για να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο γιατί υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που περιμένουν».
Ο κατάλογος των εθελοντών δοτών δεν ξεπερνά τα 2000 άτομα «μικρός αριθμός για έναν νομό όπως τα Τρίκαλα» και από αυτούς μόνο 6 έχουν βρεθεί συμβατοί δότες. Οι 4 ολοκλήρωσαν την διαδικασία της προσφοράς και οι άλλοι 2 δεν μπόρεσαν λόγω προβλημάτων των παραληπτών.
«Όραμά μας είναι όλοι οι συμπολίτες μας ηλικίας 8 έως 45 χρόνων να γίνουν εθελοντές δότες μυελού των οστών γιατί κανείς δεν ξέρει σε τι θέση θα βρεθεί αύριο και αν θα έχει ανάγκη την προσφορά ζωής ενός συνανθρώπου του. Είναι ο μοναδικός ιστός που μαζί με τον νεφρό μπορείς να προσφέρεις εν ζωή» υπογραμμίζει η κ. Μπαλαμίτσα.
Μέρες που έρχονται ας γίνουμε –όσοι μπορούμε τουλάχιστον- η αφορμή που κάποιος συνάνθρωπός μας πάνω στη γη θα πιστέψει στα θαύματα!
* Αξίζει να σημειωθεί πως όλα τα έξοδα μετακίνησης για έναν συμβατό δότη που θα χρειαστεί να ταξιδέψει εκτός του τόπου κατοικίας του για να ολοκληρώσει τη διαδικασία της μεταμόσχευσης σε νοσοκομείο της Αθήνας ή όπου άλλου οριστεί, είναι καλυμμένα από τον σύλλογο Όραμα Ελπίδας.
* Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δωρεά μυελού των οστών μπορείτε να απευθύνεστε καθημερινά στην Μονάδα Πρόληψης Μεσογειακής Αναιμίας που λειτουργεί στο Νοσοκομείο Τρικάλων.
Της Αφροδίτης Νανάκη
