Η μέρα τέλειωσε, έφυγε πια… έρχεται η νύχτα και η ερημιά.
Παντού σκοτάδι, καθόλου φως… τώρα το αστέρι είναι αρχηγός.
Τίποτα δεν ακούγεται, παντού σιωπή… ακόμα και η θάλασσα γαλήνεψε και αυτή.
Όλοι κοιμούνται τώρα βαθιά… και ταξιδεύουν με την καρδιά
Και βλέπουν όνειρα τόσο γλυκά… που λάμπουν πρόσωπα από τη χαρά
Μα εσύ ξαγρυπνάς, αιτίες ζητάς… τις ώρες μοναξιάς μετράς
Είναι αρκετές, αλλά τι το θες; Είσαι κορυφή και αυτό αρκεί!
Μόνη στη χαρά για άλλη μια φορά; Τόση μοναξιά, πόση μοναξιά
Έφτασες εκεί που άλλοι δε μπορούν …έφτασες εκεί που οι άλλοι απαξιούν
Είσαι κορυφή άρα αυτό αρκεί; Για να είσαι εκεί; Κάνει παγωνιά, τώρα εκεί ψηλά!
Είσαι κορυφή όμως δεν αρκεί να σαι μόνη εκεί… Θέλεις συντροφιά, τώρα στη χαρά
Όλοι απαξιούν να έρθουν πάνω εκεί, κάπως σε κοιτούν… με μισή καρδιά
Νιώθεις ερημιά, μόνο με τη ματιά!
Αχ βρε μοναξιά, είσαι πάντα εδώ
Εδώ στην κορυφή….
Πώς να απαλλαχτώ; Από εσένα εγώ;
Είσαι τόσο πικρή! Μα είμαι κορυφή!
Είσαι κορυφή! Κάτσε πάνω εκεί, φίλοι δεν υπάρχουν πια.
Χάθηκε και η ανθρωπιά.
Και όταν ήσουν χαμηλά, πάλι φίλοι δεν υπήρχαν
Το κατάλαβες αργά, γι αυτό νιώθεις παγωνιά
Τώρα που είσαι εκεί ψηλά!
Και δεν έχεις μοναξιά
Έχεις πληγωμένη την καρδιά που οι δήθεν , οι φίλοι οι καλοί αποδείχτηκαν εχθροί!
Στην κοινωνία βαδίζουμε μόνοι… μόνοι ερχόμαστε, μόνοι φεύγουμε. Έχουμε
γύρω μας πολλούς ανθρώπους αλλά έρχεται κάποια στιγμή που χάνονται από τη
ζωή μας, εξαφανίζονται ως δια μαγείας ή μένουν και μας επικρίνουν, μας
σχολιάζουν, μας γίνονται φορτικοί και βαρετοί. Χαίρονται με τη λύπη μας και
κλαίνε με τη χαρά μας. Είναι εκείνοι που εμπιστευόμασταν, που μοιραζόμασταν
μαζί τους τις ανησυχίες, τα όνειρά μας, ακόμα και το σάντουιτς στο Δημοτικό, τα
μυστικά μας και τα ρούχα μας στο Γυμνάσιο, τα βιβλία μας στο Λύκειο… στο
Πανεπιστήμιο τίποτα εφόσον αλλάξαμε πόλεις, ψιλοχαθήκαμε, αλλάξαμε παρέες.
Μετά αλλάξαμε ενδιαφέροντα, αλλά επικοινωνούσαμε τακτικά. Αργότερα λίγο πιο
αραιά… και τώρα εκείνοι οι φίλοι μας έγιναν χειρότεροι από εχθροί.
Η μη κοινή πορεία στη ζωή απομακρύνει τους ανθρώπους, λογικό είναι αυτό.
Αλλά γιατί τους κάνει απάνθρωπους και αδυσώπητους; Ο καθένας ακολουθεί το
δικό του δρόμο στη ζωή και συνήθως ακολουθούμε τους δρόμους που
επιλέγουμε! Άλλοι θέλουν τους φαρδιούς δρόμους σε ευθεία γραμμή. Αυτοί,
εξάλλου, είναι και πιο εύκολα προσπελάσιμοι. Τους βλέπουν και τους
ακολουθούν. Δεν έχουν όνειρα και φιλοδοξίες για τη ζωή. Επιζητούν το εύκολο,
το πρόσκαιρο, θέλουν μόνο να ζουν καλά και να ζουν ευχάριστα το τώρα, το
σήμερα δίχως να νοιάζονται για το αύριο, γιατί σε μια ευθεία δρόμου δε βλέπεις
μακριά δε βλέπεις το αύριο!
Άλλοι, όμως, προτιμάνε να δουν μακριά ψηλά την κορυφή ενός βουνού και
επιχειρούν να τη φτάσουν. Κοιτάνε λοιπόν μπροστά και βλέπουν στενά
σκληροτράχηλα και ανηφορικά δρομάκια…. Και παραπέρα δε φαίνεται… το μόνο
βέβαιο είναι ο προορισμός, η κορυφή του βουνού που θέλουν να φτάσουν όπου
εκεί είναι μια όαση. Πώς θα φτάσουν είναι το θέμα! Στο δρόμο, ίσως χρειαστεί
να περάσουν από βάλτους, θα τσαλαπατήσουν σε λασπόνερα, ίσως κινδυνέψουν
να μείνουν για πάντα εκεί, κολλημένοι στο βάλτο. Και, όμως, δεν κάνουν πίσω.
Η θέληση μεγάλη! Η δίψα να πιούν νερό από τη δροσερή πηγή που υπάρχει
στην κορυφή του βουνού είναι τόσο έντονη που δεν το σκέφτονται καν.
Προχωράνε, ανηφορίζουν, βουτάνε στα λασπόνερα, τα οποία πολλές φορές ίσως
είναι και ιαματικά! Μας απαλλάσσουν από ασθένειες και στη συγκεκριμένη
περίπτωση μας κάνουν δυνατούς! και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα
φτάνουν στην πολυπόθητη κορυφή.
Και εκεί βλέπεις την όαση από κοντά! Και πίνεις δροσερό νερό από την πηγή και
ξαποσταίνεις από την κούραση, δεν βλέπεις όμως τους φίλους που σου είχαν
απομείνει. Δε βλέπεις κανένα, γιατί οι δήθεν φίλοι δε σε ακολούθησαν, διάλεξαν
εύκολους δρόμους, που τους πήγαν αλλού. Κάποιοι, ίσως, και να ακολούθησαν
και τους δρόμους του πουθενά, δεν έκαναν ούτε ένα βήμα στη ζωή αυτή.
Το θεώρησαν περιττό να αγωνισθούν, και τώρα εκεί ψηλά από την κορυφή τους
βλέπεις όλους φίλους και εχθρούς από μακριά. Είσαι τόσο μακριά τους πλέον!
Έτσι τους βλέπεις πιο καθαρά γιατί έχεις απαλλαχτεί από το συναισθηματικό
δέσιμο. Πάντα βλέπουμε καλύτερα μια κατάσταση όταν
αποστασιοποιούμαστε από αυτή. Και αυτοί με τη σειρά τους δε σε βλέπουν
καλά εκεί ψηλά… λένε μεταξύ τους πόσο έχεις μικρύνει…. Είσαι όμως τώρα τόσο
ψηλά, δεν είσαι δίπλα τους για να τους ακούσεις, δε μπορούν να σε αγγίξουν,
να σε ποδοπατήσουν, να σε πληγώσουν με τα βέλη τους, γιατί είσαι πολύ
μακριά.
Αυτό τους θυμώνει περισσότερο. Εσύ, όμως, είσαι ψηλά στην κορυφή, τίποτα δε
σε αγγίζει, τίποτα δε σε πληγώνει μόνο η μοναξιά της κορυφής. Γιατί ακόμα
και η επιτυχία όταν δε μοιράζεται είναι μισή. Χάνει αρκετή από την αίγλη της.
Χάνει λίγο από το φως της και επισκιάζεται από τα σύννεφα της ψυχής! Γιατί εσύ
είσαι άνθρωπος! Γιατί ξέρεις πως όσο ψηλά και να φτάσεις θα μείνεις άνθρωπος.
Άξιζες την επιτυχία, αναρριχήθηκες σε αυτή, πάλεψες, μόχθησες, ίδρωσες και
πέτυχες τελικά αυτό που λέμε ανέφικτο. Όταν θέλουμε κάτι πραγματικά το
πετυχαίνουμε. Όμως, το τίμημα είναι να χάσουμε κάτι άλλο γι αυτό. Να χάσουμε
ανθρώπους που νομίζαμε ότι μας αγαπούσαν ,ότι ήταν φίλοι μας , ότι μας
νοιάζονταν. Πώς λοιπόν θέλετε να λέγεται κάποιος φίλος αν δεν χαίρεται με τη
χαρά σου και δε λυπάται με τη λύπη σου;
Η μοναξιά της κορυφής είναι πικρή
Αλλά είναι ένα είδος μοναξιάς που επέλεξες…
Και, μάλιστα, μόχθησες να το αποκτήσεις
Γιατί κορυφή και μοναξιά πάνε μαζί!
Εξάλλου, είναι η μόνη πιστή φίλη, που σε ακολουθεί παντού
Δε σε προδίδει, δε σε ζηλεύει και είναι μαζί σου όσο ψηλά να είσαι
Δε σε αφήνει ποτέ, συνταξιδεύει μαζί σου σε χαρές και λύπες
Διασχίζει ωκεανούς, περνάει από κύματα…
Ανεβαίνει βουνά είναι πάντα μαζί σου στα εύκολα και στα δύσκολα
Στον πρωινό καφέ σου κάνει συντροφιά και στο βασίλεμα του ήλιου
Έρχεται να σε ξεκουράσει …
Είναι πάντα δίπλα σου αόρατη, αλλά η παρουσία της είναι έντονη όταν την επιζητάς
Είναι πάντα εκεί και στον πάτο και στην κορυφή
Δε σε αφήνει ποτέ! Και τελικά ναι είναι η πιο καλή σου φίλη
Αφού κάθεται μαζί σου εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν αντέχουν
Στην κορυφή της επιτυχίας…
Είναι η μοναξιά της κορυφής.
Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/συγγραφέας/στιχουργός