Σε προηγούμενα άρθρα είχα γράψει τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε έως ότου προσαρμοστούμε στα δεδομένα της πανδημίας, αλλά και για τα ποσοστά, που θα έπρεπε να έχουμε κατά τον εμβολιασμό, προκειμένου να αποκτηθεί η περιβόητη ανοσία. Ξεκινήσαμε άψογα, αλλά καθοδόν αναπτύχθηκαν αρκετά σύννεφα, τα οποία εμπόδισαν την ομαλή πανδημική εξέλιξη.
Με την έναρξη των εμβολίων, κάποιοι από τους ειδικούς, συνεπαρμένοι από ενθουσιασμό, αφού διανύαμε περίοδο πανδημικής ηρεμίας, μας είπαν ότι καταργείται η μάσκα και πραγματικά όλοι ανασάναμε. Και φυσικά στο πίσω μέρος του μυαλού τους είχαν τη γρήγορη ολοκλήρωση του εμβολιασμού, γιατί κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα περίμενε αντιδράσεις. Αμ δε!
Ζούμε σε μια προοδευτική εποχή, όπου ο ανθρώπινος παράγοντας με την ερευνητική επιστημονική του κατάρτιση, αλλά και την εξέλιξη της τεχνολογίας, κατάφερε να παρασκευάσει το μοναδικό όπλο κατά της πανδημίας, που δεν είναι άλλο από το εμβόλιο. Και ενώ το εμβόλιο κυκλοφόρησε με τις ευλογίες της επιστημονικής κοινότητας ως το μόνο μέσο που θα έσωζε ζωές, ως θεϊκή κατάρα, πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν αντιεμβολιαστικά κινήματα, σε φορείς της κοινωνίας , όπως είναι η διασπασμένη εκκλησία και οι περιβόητοι «ξερόλες», οι οποίοι δεν λείπουν από καμία κοινωνία. Ένα φαινόμενο το οποίο δεν είναι μόνο ελληνικό και που τροφοδοτείται πολύ γρήγορα με την σύγχρονη τεχνολογία σε ολόκληρη την υφήλιο.
Από την άλλη μεριά οι πολιτικές ηγεσίες, για τους δικούς τους λόγους, όχι μόνο δεν ακολουθούν ενιαία γραμμή πλεύσης, αλλά αντιθέτως ενεργούν κυκλοθυμικά. Ψηφίζουμε π.χ. το Νόμο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και εκ παραλλήλου αρχίζουμε τα ναι μεν αλλά. Να τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα για την πανδημία στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων, αλλά δεν διασαφηνίζουμε επακριβώς τον τρόπο ελέγχου. Αυτά, αλλά και τόσα άλλα, αποτελούν στοιχεία, που κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Μάλλον έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου και όταν αυτή χαθεί, πολλές ισορροπίες διαταράσσονται. Όλα αυτά, μαζί με τα αντιεμβολιαστικά κινήματα, οδήγησαν στην άρνηση, ή αν θέλετε και στην απροθυμία σημαντικού ποσοστού πολιτών να εμβολιαστούν. Αυτό έχει ως συνέπεια τη διασπορά του κορωνοϊού και κατ’ επέκταση την επιβράδυνση της ανοσίας με όλα τα συνεπακόλουθα. Το πιο σοβαρό είναι να «φεύγουν» άνθρωποι εξαιτίας της πανδημίας με τον πιο σκληρό και επαίσχυντο τρόπο.
Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα, στην οποία κυριαρχεί ο παραλογισμός. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει και κάνει ό,τι θέλει, όπως: «Δεν υπάρχει κορωνοϊός, είναι ένας κοινός ιός και τίποτα παραπάνω, λένε ψέματα για τον αριθμό των νεκρών, διασωληνώνουν άτομα που δεν χρειάζονται, αξιώνουν από το κράτος αποζημιώσεις» και τα τοιαύτα. Φθάσαμε στο σημείο να ανακαλύπτουμε απάτες αντιεμβολιαστών με πλαστά πιστοποιητικά, με αποτέλεσμα την εισαγγελική παρέμβαση. Εκείνοι που τον έζησαν στο πετσί τους (τον κορωνοϊό) είναι και οι μόνοι που καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Καθημερινά φωνάζουν οι εντατικολόγοι για να διαφωτίσουν κατά το δυνατόν την κοινή γνώμη, αλλά κανείς δεν τους ακούει. Κάτι σοβαρό λείπει από την κοινωνία μας. Ίσως η παιδεία μας, ίσως κάτι άλλο, ας μας απαντήσουν οι ειδικότεροι εμού.
Το κακό αρχίζει να μεγεθύνεται από την στιγμή που δεν θέλουμε ή δεν αισθανόμαστε τον δημόσιο κίνδυνο της πανδημίας, ειδικά μετά τη μετάλλαξη ΔΕΛΤΑ, η οποία έχει κατασπαράξει την ανθρωπότητα και μάλιστα άτομα νεαρής ηλικίας. Με την προσβολή νεαρών ατόμων, όπως είναι η μαθητιώσα νεολαία, τα μεγαλύτερα άτομα της οικογένειας πέφτουν επάνω στο νεαρό ή νεαρή που προσβλήθηκε, προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, με αποτέλεσμα να μολύνονται και αυτοί. Το παράδοξο είναι ότι και τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που είχαν την τύχη να κάνουν το εμβόλιο και που δυστυχώς δεν παρακολουθούν επακριβώς τις εξελίξεις της πανδημίας, μετά από πάροδο χρονικού διαστήματος, λόγω της ηλικίας τα αντισώματα κάμπτονται και οι προσβολές από τη ΔΕΛΤΑ μετάλλαξη που είναι δεδομένη, αυξάνονται· οδηγούνται κατ’ ανάγκη λόγω των υποκείμενων νοσημάτων στη διασωλήνωση και αναπόφευκτα στο θάνατο. Εάν όμως είχε εμβολιαστεί το 80 %, ο ιός θα είχε σχεδόν εξαφανισθεί, όπως έγινε και στην Πορτογαλία. Νομίζουμε ότι αυτό που έγινε στην Πορτογαλία ήταν τυχαίο; Φυσικά όχι. Μήπως τελικά, σε αυτή τη φάση της πανδημίας, χρωστάμε στο χάρο; Τι άλλο να πει κανείς· βγαίνει από τα ρούχα του μ’ αυτά που βλέπει και ακούει. Και ο Θεός βοηθός.
ου Θανάση Σιούτα