Μικέλης Χατζηγάκης: Νέοι, ναι. Αλλά ποιοι νέοι;
Ο μεγάλος Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι αυτός που δεν ήταν σοσιαλιστής μέχρι τα 20 χρόνια του δεν υπήρξε ποτέ νέος, και αυτός που δεν έγινε συντηρητικός μετά τα 30 δεν απέκτησε ποτέ μυαλό.
Ο μεγάλος Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι αυτός που δεν ήταν σοσιαλιστής μέχρι τα 20 χρόνια του δεν υπήρξε ποτέ νέος, και αυτός που δεν έγινε συντηρητικός μετά τα 30 δεν απέκτησε ποτέ μυαλό.
Ο μεγάλος Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι αυτός που δεν ήταν σοσιαλιστής μέχρι τα 20 χρόνια του δεν υπήρξε ποτέ νέος, και αυτός που δεν έγινε συντηρητικός μετά τα 30 δεν απέκτησε ποτέ μυαλό.
Η διαπίστωση αυτή δεν είναι μόνο του Τσώρτσιλ, καθώς πολλοί πριν από αυτόν υπήρξαν μάρτυρες της μάχης της νεότητας με τον εαυτό της αλλά και με την προηγούμενη γενιά. Συχνά η νέα γενιά θεωρεί την προηγούμενη ως την αιτία κάθε σύγχρονης κακοδαιμονίας.
Σε ένα βαθμό η σκληρή κριτική είναι δικαιολογημένη. Άλλωστε, η κριτική είναι ένα από τα στοιχεία που μας βοηθάνε να γίνουμε καλύτεροι και πρέπει να αποτελεί έναν από τους βασικούς μοχλούς της σκέψης και δράσης κάθε νέου ανθρώπου.
Από την άλλη πλευρά εμείς οι νέοι δεν θα πρέπει να στεκόμαστε μόνο στην κριτική προς το παλιό. Θα πρέπει να μάθουμε από τα λάθη των γονιών μας, αλλά να δούμε και τι έκαναν σωστά. Αλλοίμονο αν ενστερνιστούμε ότι όλα έγιναν λάθος τα τελευταία 40 χρόνια και τώρα πρέπει να έρθουμε εμείς να τα κάνουμε όλα σωστά – δηλαδή, αλλοίμονο αν υιοθετήσουμε την αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δούμε με ψυχραιμία και ρεαλισμό τι μπορεί να γίνει σε μια χώρα τόσο πληγωμένη και χτυπημένη όσο η Ελλάδα. Και λέω πληγωμένη γιατί ο Έλληνας δεν είναι μόνο οικονομικά χτυπημένος αλλά και βαθιά πληγωμένος ψυχολογικά – συναισθηματικά. Έχει καταρρακωθεί το ηθικό του, η αγάπη του για την πατρίδα, και η ελπίδα του ότι θα ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή στην Ελλάδα και δεν θα χρειαστεί να μεταναστεύσει. Για να καταφέρουμε να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα πρέπει εμείς οι νέοι να πάρουμε την πρωτοβουλία να χτίσουμε μια συμμαχία με τις «υγιείς ομάδες» κάθε ηλικίας και κάθε επαγγελματικού προσανατολισμού.
Το «νέο» είναι πραγματικά χρήσιμο για την αναγέννηση της Ελλάδας. Αλλά από μόνο του το νέο δεν εκφράζει τίποτα. Άλλωστε, ένα από τα χαρακτηριστικά σημάδια παρακμής της σημερινής Ελλάδας δεν είναι ότι δεν κυβερνά το νέο. Αλλά ποιο νέο κυβερνά. Το νέο του κ. Τσίπρα, του κ. Παππά, και του κ. Καρανίκα. Η Ελλάδα όμως χρειάζεται το μορφωμένο, το παραγωγικό, το σοβαρό, το συνετό, το ψύχραιμο «νέο». Χρειάζεται να γίνει ένας γάμος μεταξύ αυτού του «νέου» και του έμπειρου, ισορροπημένου και σοφού «παλιού.» Καμία κοινωνία δεν προόδευσε με ηλικιακούς η άλλους διαχωρισμούς.
Για την πρόοδο μας σαν χώρα και σαν κοινωνία είναι απαραίτητα όλα τα καλά και παραγωγικά στοιχεία που έχουμε. Και θέλει πολύ προσοχή σε αυτούς που κάνουν την κολακεία των νέων προοδευτικότητα. Σε αυτούς που περιορίζουν την ανανέωσή σε όσους έχουν μαύρα μαλλιά και δεν φοράνε γραβάτα. Αυτοί εκφράζουν τον πονηρό λαϊκισμό του νεοέλληνα με μόνο σκοπό το άμεσο κέρδος για τους ίδιους.
Σήμερα, εμείς οι νέοι πρέπει να αγωνιστούμε για να φέρουμε την τεχνολογία στην ελληνική επιχειρηματικότητα και για να αναμορφώσουμε τα Ελληνικά σχολεία έτσι ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά μας όχι μόνο τις απαραίτητες σύγχρονες δεξιότητες για να επιτύχουν στην αγορά εργασίας αλλά και τις αξίες για να γίνουν καλοί πατριώτες και χρήσιμοι πολίτες. Εν τέλει, θα πρέπει να αγωνιστούμε για να ενώσουμε την κοινωνία έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει την μετάβαση στην νέα εποχή.
*Ο Μικέλης Χατζηγάκης είναι οικονομολόγος – πολιτικός επιστήμων (LSE, Tufts). Σήμερα είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στην σχολή Κέννετυ του Χάρβαρντ.