Μια αναδρομή του εορτασμού και φιλοξενίας αδελφοποίησης Schwabach – Καλαμπάκας από την Όλγα Ζυγολάνη – Καρνέζη

Στις 20.05 μμ απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο του Μονάχου με πτήση για Θεσσαλονίκη. Εκεί στον αέρα, ψηλά στα σύννεφα, οι σκέψεις γυρίζουν πίσω στις 27/07/2012 ημέρα Παρασκευή, όταν το αεροπλάνο της Aegean μας προσγείωσε στο Μόναχο. Προορισμός το Σβάμπαχ – Schwabach.

Στις 20.05 μμ απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο του Μονάχου με πτήση για Θεσσαλονίκη. Εκεί στον αέρα, ψηλά στα σύννεφα, οι σκέψεις γυρίζουν πίσω στις 27/07/2012 ημέρα Παρασκευή, όταν το αεροπλάνο της Aegean μας προσγείωσε στο Μόναχο. Προορισμός το Σβάμπαχ – Schwabach.

Το μεσημέρι φτάσαμε στη πόλη της αδελφοποίησης. Το ξενοδοχείο όπου θα γινόταν η υποδοχή της ομάδας μας, στολισμένο με ελληνικές και γερμανικές σημαίες. Στην είσοδο τα μέλη των οικογενειών, που θα μας φιλοξενούσαν και η ομάδα της αδελφοποίησης του Σβάμπαχ.

Μετά τα καλωσορίσματα, τις ελληνικές σημαίες και κονκάρδες με σημαίες των δυο χωρών, τσάντες με υλικό πολιτισμικό του Σβάμπαχ το πρόγραμμα των ημερών διαμονής και τις προσκλήσεις του Δημάρχου για το πανηγύρι που θα ακολουθούσε, ποτά και σνακ, αναχωρήσαμε. Εγώ και ο γιός μου ακολουθήσαμε τον κύριο και την κυρία Hack, στην οικία τους που μας περίμενε ένα ιδιαίτερο γεύμα με σπεσιαλιτέ του Σβάμπαχ, υπέροχα μαγειρεμένα από την κυρία Doris Hack. Ζεστοί άνθρωποι, ευγενικοί , μας κάνουν να νιώθουμε οικείοι και άνετοι.

Το απόγευμα (ακλουθώντας το πρόγραμμα) μας πήγαν στην πλατεία του δημαρχείου του Σβάμπαχ όπου ο χώρος ήταν διαμορφωμένος και στολισμένος για να υποδεχθεί πολύ κόσμο, για το πανηγύρι, (γιορτή του Σβάμπαχ) το άνοιγμα του βαρελιού της μπύρας. Όλοι οι καλαμπακιώτες φιλοξενούμενοι είχαμε πρόσκληση ονομαστική με δυο κουπόνια το ένα για ποτό και το άλλο για φαγητό από τον Δήμαρχο του Σβάμπαχ. Ακολούθησε χορός με φράγκικους χορούς, του εθνικοτοπικού συλλόγου Σβάμπαχ και ελληνικούς χορούς από το δημοτικό συγκρότημα Καλαμπάκας.

Το Σάββατο στο ξενοδοχείο Holiday Inn έγινε συνάντηση αδερφοποιήσεων με ανταλλαγές απόψεων. Στην συνέχεια μας πήγαν στην Νυρεμβέργη στο κακουργιοδικείο, όπου έγινε η μεγάλη δίκη. Στον χώρο αυτόν υπήρχε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και αντικείμενα όπως πάγκους που κάθονταν οι κατηγορούμενοι, κιβώτια που μέσα μετέφεραν τα έγγραφα και τα στοιχεία που αφορούσαν την δίκη.

Στην συνέχεια περιήγηση στο κέντρο της πόλης και ψώνια. Στις 14.30μμ ήμασταν πίσω στο Σβάμπαχ για να δούμε τον αλπινιστικό σύλλογο Σβάμπαχ να κατεβαίνουν τον πύργο 38 μέτρα ύψους με σχοινιά.

Επίσημος αντιπρόσωπος των αναρριχητών ο πρόεδρος της ορειβατικής λέσχης Καλαμπάκας (ΟΛΚ), ο κύριος Άρης Μητρονάτσιος μας έδωσε ένα υπέροχο θέαμα κατάβασης και μας έκανε να αισθανθούμε υπερήφανοι για την συμμετοχή. Εδώ έχω να σημειώσω και μια έκπληξη, που δεν την περιμέναμε. Μαζί μας στην ομάδα υπήρχαν εκτός των άλλων παιδιών του χορευτικού και δυο παιδιά 18 και 13 χρόνων, ο Κωνσταντίνος Λαρίσης και ο Χρήστος Καρνέζης αντίστοιχα μέλη της ορειβατικής λέσχης ΟΛΚ του τμήματος αναρρίχησης , αρχάριοι (ο μικρότερος μόνο με τρείς μήνες εμπειρία ) οι οποίοι μετά την ανακοίνωση του κυρίου Ευθυμίου Παπαχρήστου ότι υπάρχου δυο θέσεις κενές για αρχαρίους στους αναρριχητές, με πολύ ενθουσιασμό χωρίς να σκεφτούν το ύψος των 38 μέτρων που θα αντιμετώπιζαν δήλωσαν συμμετοχή και στις 18.45 ώρα Σβάμπαχ κατέβηκαν τον πύργο πρώτος ο Λαρίσης και μετά ο Καρνέζης με την ευθύνη του γερμανού αλπινιστή. Τη ν κατάβαση συμπτωματικά την παρακολούθησαν ο κύριος Ηρακλής Αλμπάνης και ο κύριος Ιωάννης Ζαρόπουλος αντιπρόσωποι του δήμου Καλαμπάκας με την συνοδεία τους. Ήταν ακόμα μία συγκίνηση για μας και έκπληξη των αλπινιστών που τόσο μικρά παιδιά – αρχάρια είχαν την τόλμη να αντιμετωπίσουν το μεγάλο ύψος.

Στη συνέχεια το υπέροχο χορευτικό, μας έδωσε ακόμα μία παρουσίαση , αυτή την φορά συμμετέχουν με χορό και άψογη μεταμφίεση οι δασκάλες κυρίες Τσίκαρη και Ρετζελιά ντυμένες άντρες με μουστάκι (αυξάνοντας τον ανδρικό πληθυσμό του χορευτικού) χορεύοντας συρτάκι, ζεϊμπέκικο όπου ξεσήκωσαν ακόμα μια φορά τους φίλους μας γερμανούς να συμμετάσχουν χορεύοντας.

Την Κυριακή το πρωί 9.45πμ παρακολουθήσαμε στο χώρο της πλατείας αποσπάσματα προσευχών από τρείς θρησκείες, την ορθόδοξη, καθολική και ευαγγελική εκκλησία, με εκπρόσωπο τον ευαγγελικό «ιερέα», διότι από ότι πληροφορήθηκα ο ορθόδοξος ιερέας και ο καθολικός έπρεπε να βρίσκονται στις ενορίες τους. Δεν ήταν μια Θεία Λειτουργία όπως την ζούμε εμείς στους ναούς μας , αλλά ένωσε τους Σβαμπαχιώτες και Καλαμπακιώτες κάτω από τη σκέπη του Θεού για μια ώρα.

Επειδή η φιλοξενία των Σβαμπαχιωτών αδελφών μας ήταν αμέριστη, μας προσφέρουν μετά την προσευχή το λευκό λουκάνικο με ψωμάκια παραδοσιακά και ποτό της επιλογής μας. Από εκεί μεταφερθήκαμε με λεωφορείο στο Goldbox (Μουσείο επεξεργασίας χρυσόκολλας). Είδαμε όλα τα στάδια επεξεργασίας, τους χειροποίητους τρόπους αλλά και τους εκσυγχρονισμένους με μηχανήματα της χρυσόκολλας. Ο μαέστρος του μουσείου με ιδιαίτερο χιούμορ μας έκανε μια ευχάριστη ξενάγηση που θα μας μείνει αξέχαστη. Όλοι μα όλοι εκτός από τον χρυσό που μας χάρισαν μέσα σε ποτό, αγοράσαμε και φέραμε μαζί μας την περίφημη χρυσόκολλα. Ο χρυσός του Σβάμπαχ έχει στολίσει ανά των κόσμο πολλά μνημεία και έργα τέχνης. Τού Σβάμπαχ είναι η πηγή επεξεργασίας του χρυσού.

Η πόλη του Σβάμπαχ έχει πολλές κατακόμβες. Στην είσοδο μιας από αυτές, μας περίμεναν ο κύριος Heiner Hack και η κυρία Doris Hack της οποίας , οι πρόγονοι είχαν αυτή την κατακόμβη και τώρα θα μας γινόταν η ξενάγηση στο εσωτερικό της. Αφού προμηθευτήκαμε φακούς κατεβήκαμε στα βάθη του Σβάμπαχ. Πέρα από τις επίγειες ομορφιές του έχει «κριμένο» στα σπλάχνα του μία άλλη ιστορία. Την ιστορία των κελαριών της μπύρας και του κρασιού. Σ΄αυτήν την κατακόμβη που κατεβήκαμε κάτω από είκοσι μέτρα βρισκόταν η κατάλληλη θερμοκρασία των 8Ο C για την ζύμωση του κρασιού. Η μαύρη μούχλα με λευκές ανταύγειες που κάλυπτε μεγάλα μέρη της οροφής και των τοιχωμάτων, δεν επιτρέπεται να την αγγίζουμε γιατί καταστρέφεται και χάνεται η περίφημη ιδιότητα που συμβάλει για την διαδικασία της ωρίμανσης των κρασιών.

Μεταξύ των βαρελιών, φιλοξενείτε και έκθεση γλυπτών από ξύλο Σβαμπαχιώτη καλλιτέχνη που αναφερόταν σε στάδια του έργου «θεία κωμωδία» του Δάντη Αλιγκέρι. Υπήρχαν επίσης και γλυπτά από μία πρόσμιξη μια μορφή πλαστικοποιημένη, με ανάλογο κρυφό φωτισμό έδιναν ένα έργο τέχνης προσαρμοσμένο στις κατακόμβες. Σε κάθε έργο τέχνης υπάρχει ο κίνδυνος βεβήλωσης. Δεν γλύτωσε αυτή η κατακόμβη , όταν κάποιοι βάνδαλοι με αλυσοπρίονο έκοψαν τις προσόψεις τεσσάρων βαρελιών, οι οποίες ήταν σκαλισμένες με αναπαραστάσεις παραδοσιακές. Αυτά τα γνωρίζω από την ξενάγηση του κυρίου Hack. Επίσης στην κατακόμβη αυτή έβρισκαν προστασία κατά τους βομβαρδισμούς του πολέμου οι κάτοικοι. Μετά από ένα δίωρο περίπου ελεύθερης περιήγησης στην πόλη και ψώνια είχαμε ραντεβού στις 19.00μμ στο πάρκο των σκύλων. Ένα πάρκο όπου εκπαιδεύονται σκυλιά, με ωραίο χώρο αναψυχής όπου διατέθηκε δωρεάν από τον ιδιοκτήτη του, όπως μας ανακοινώθηκε για να στέγαση το αποχαιρετιστήριο δείπνο. Μία άψογη, όπως όλα άλλωστε προετοιμασία με ψητά γουρουνόπουλα, λουκάνικα και παραδοσιακές μαγειρεμένες με ιδιαίτερο τρόπο πατάτες , λάχανο, φέτα και κασέρι.

Το επιδόρπιο, περιλάμβανε γλυκά του Σβάμπαχ, χαρακτηριστική η τούρτα της κυρίας Doris Hack με λικέρ, «ψήγματα χρυσού» διακοσμημένη με φρούτα και τελική διακόσμηση φύλλα χρυσόκολλας τα οποία τρωγόταν. Μία μεγάλη τούρτα με απεικόνιση της φωτογραφίας της Καλαμπάκας και φυσικά καφέ. Η ελληνική ορχήστρα μας έδωσε ευχάριστες νότες στην συνέχεια και πολύ χορό. Έλληνες και Σβαμπαχιώτες χόρεψαν με μεγάλη ευχαρίστηση. Το ιδιαίτερο ήταν ο κύριος Ευθύμιος Παπαχρήστος ζήτησε από τις δασκάλες του χορευτικού κυρίες Ρετζελιά και Τσίκαρη να δείξουν στους αδελφούς μας Σβαμπαχιώτες τα βήματα των ελληνικών χορών (συρτάκι κλπ), που έμαθαν με πολύ λαχτάρα και στην συνέχεια χόρεψαν με ευχαρίστηση.

Ο αποχαιρετισμός ήταν και θα είναι πάντα δύσκολος για ανθρώπους που θέλουν να διατυρούν πολύ καλές σχέσεις. Αυτό έγινε την Δευτέρα 30/07/2012 από το ξενοδοχείο Holiday Inn εκεί αποχερετήσαμε τις οικογένειες, όσοι από εμάς φιλοξενηθήκαμε.

Με το λεωφορείο και κάποια μέλη της αδελφοποίησης του Σβάμπαχ κατευθυνθήκαμε στο Μόναχο, όπου έγινε ξενάγηση και περιήγηση στην πόλη και σε κάποια μνημεία αυτής όπου ο σύλλογος έβγαλε φωτογραφίες. Στην συνέχεια επισκεφθήκαμε και ξεναγηθήκαμε στο Νταχάου, επιτελέσαμε επιμνημόσυνη δέηση με ορθόδοξο ιερέα για τις ψυχές των θανόντων στον χώρο αυτόν. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες, γιατί το γκρίζο, φοβάμαι μη χαλάσει την πολύχρωμη αναφορά του προγράμματος.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το οξυγόνο είναι πηγή ζωής. Στην ομάδα μας κάποια νέα παιδιά γνωρίζουν λίγα γερμανικά, λίγοι φίλοι μας παλαιοί μετανάστες μιλούσαν καλλίτερα και μας εξυπηρετούσαν όπου χρειαζόμασταν, αλλά το οξυγόνο τροφοδοσίας μας ήταν ο κύριος Ευθύμιος Παπαχρήστου ακούραστος πρόθυμος άνθρωπος που αθόρυβα παρακολουθούσε την ομάδα και έσπευδε να διευκολύνει όπου χρειαζόταν. Με ευρύ κοινωνικό πεδίο γνωριμιών που μας βοήθησαν. Μας ανακούφιζε σε στιγμές λεκτικής επικοινωνίας και μας ενημέρωνε ή διευκρίνιζε λεπτομερώς για πράγματα που δεν γνωρίζαμε. Μας συνόδευσε μέχρι το τέλος της διαδρομής όπως και οι κυρίες Χρύσα Τάτσιου και Ελένη Κατσικά που ήταν στηρίγματα κοντά μας.

Συγκινημένη και πολύ υπερήφανη ένοιωσα με την παρουσία κοντά μας των παιδιών του χορευτικού τμήματος, που το ήθος τους ,η σοβαρότητά τους η ακούραστη προσφορά τους εντυπωσίασε το Σβάμπαχ αλλά και τους Καλαμπακιώτες. Παιδιά καλής πάστας. Τα συγχαίρω προσωπικά αυτά , τις οικογένειες τους που τα παιδαγωγούν και τις δασκάλες του χορού που τα εκπαιδεύουν. Στο σημείο αυτό θέλω να κλείσω για να μην σας κουράσω.

Ευχαριστώ Εγώ και ο γιός μου Χρήστος την οικογένεια Heiner και Doris Hack για την εγκάρδια και άψογη φιλοξενία τους. Τα μέλη των συλλόγων του Σβάμπαχ γερμανούς και καλαμπακιώτες , όλους όσους μας προσέφεραν το υπέροχο πρόγραμμα της διαμονής.

Ευχαριστώ και τον σύλλογο αδελφοποίησης Καλαμπάκας για την ευκαιρία που μας δίνει μέσω της αδελφοποίησης να γνωρίζουμε ανθρώπους, ήθη και έθιμα πόλεων εκτός ελληνικών συνόρων.

Μέλος αδελφοποίησης

Όλγα Ζυγολάνη- Καρνέζη