“Ποῦ ΄σουν μάγκα τὸ χειμῶνα;”
Λαϊκοὶ ἄνθρωποι, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ὑπερβολικὴ ἔπαρση, ἐμφάνιση καὶ συμπεριφορά… μὲ τὸ μακρὺ μουστάκι, τὰ μυτερὰ παπούτσια μὲ γυρισμένες μύτες… τὸ καβουράκι, τὸ παντελόνι μὲ ρίγα καὶ τὸ κομπολόι, θυμίζοντάς μας τὸν Σταύρακα στὶς ἱστορίες τοῦ Καραγκιόζη… βγῆκαν γιὰ σεργιάνι, μ’ αὐτὸν τὸν βαρὺ τόνο τῆς φωνῆς: “ε ντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ”!!!
Προσπαθοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν: “γειά σας, ρὲ μάγκες!”… “πίσω καὶ σ’ ἔφαγα, ρὲ μάγκα μου!”…
Θεοποίησαν τὸν ἑαυτό τους… ἁγιοποίησαν τὰ πάθη τους… ἔκαναν παρίες ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους… ἄβε, μάγκα μου!!!
Ὁ Θεός, μάγκα μου, δὲν ἐμπαίζεται… μακροθυμεῖ, ἀλλὰ δὲν ἐμπαίζεται.
Ἡ ἀπιστία, δὲν εἶναι μαγκιά. Ἡ αμαρτία, δὲν εἶναι μαγκιά. Νὰ ὑπάρχῃς ἁπλᾶ γιὰ τὶς ἐπιθυμίες σου, δὲν εἶναι μαγκιά. Τὸ νὰ μιλᾶς χωρὶς νὰ πράττῃς, δὲν εἶναι μαγκιά. Τὸ νὰ ζῇς στὸ καβοῦκι τοῦ «ἐγώ» σου, δὲν εἶναι μαγκιά. Τὸ νὰ κάνῃς κάτι ἐπειδή «τὸ κάνουν οἱ πολλοί», δὲν εἶναι μαγκιά.
Μαγκιὰ εἶναι νὰ βουτᾶς σὲ οὐρανοὺς δυσπρόσιτους γιὰ τοὺς πολλούς…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ σκαρφαλώνῃς σὲ κόσμους ἀρετῆς καὶ νήψης…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ γευθῇς τὴν πνευματικὴ ἀγάπη καὶ γλυκύτητα, ὅταν δέχεσαι τὴν ἐπίθεση τοῦ ἐχθροῦ, ποὺ ζητᾷ τὸ κεφάλι σου καὶ ἐσὺ νὰ βλέπῃς τὸ πρόσωπό του σὰν πρόσωπο φωτεινοῦ ἀγγέλου…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ βλέπῃς τοὺς ἐχθρούς σου ν’ ἀφρίζουν ἀπὸ ἀδυσώπητη μοχθηρότητα, διψῶντας τὴν καταστροφή σου, καὶ ἐσὺ νὰ μὴν ταράζεσαι, ἀλλὰ νὰ γεύεσαι χαρὰ καὶ ψυχικὴ εἰρήνη ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν μὲ λόγια…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ ξεσηκώνεται ἐναντίον σου καὶ νὰ κοχλάζῃ ὁ φθόνος, ἡ κακολογία, ἡ διαβολὴ καὶ νὰ μὴ γογγύζεις… νὰ δέχεσαι σκληρές, ἀλλεπάλληλες καὶ ἐξευτελιστικὲς τιμωρίες, δίχως δίκη, δίχως καμμία ἀνάκριση, σὰν ἄλογο ζῶο, σὰν ἀναίσθητο ἄγαλμα…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ κάνῃς πράξη τὴν ρηξικέλευθη βιοθεωρία τοῦ Ἰησοῦ, ἀπὸ τό “ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ” (Λευ. 24,20), στὴν προτροπὴ “ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην” (Μτθ. 5,39).
Μαγκιὰ εἶναι νὰ μάθῃς ἐμπειρικὰ τὸ μυστικὸ νόημα τῆς σιωπῆς τοῦ Χριστοῦ μπροστὰ στὸν Πιλάτο καὶ τοὺς ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων… (Μτθ. 26,63. Μτθ. 27,14)
Μαγκιὰ εἶναι νὰ γίνεσαι θυσία ὅπως ὁ Ἰησοῦς… νὰ σταυρώνεσαι καὶ ἐσὺ δίπλα στὸ Σωτήρα, ὅπως ὁ μακάριος ληστὴς καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν νὰ ὀμολογῇς ἐγκάρδια: «Δίκαια τιμωροῦμαι γιὰ ὅσα ἔκανα… θυμήσου με, Κύριε, ὅταν ἔρθῃς στὴ βασιλεία σου» (Λκ. 23,41-42).
Μαγκιὰ εἶναι νὰ μπορῇς νὰ βλέπῃς τὰ λάθη σου…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ λὲς συγγνώμη…
Μαγκιὰ εἶναι νὰ ζῇς γιὰ τοὺς ἄλλους…
“Μαγκιά”, ξέρεις τί εἶναι μάγκα μου;
Μαγκιὰ εἶναι νὰ εἶσαι τοῦ Θεοῦ…