Κύπρος 20 Ιουλίου 1974 – 20 Ιουλίου 2007
""Λένε πως η λησμονιά έρχεται με το χρόνο. Σε κάποιων όμως τις καρδιές δεν ήρθε ποτέ η λησμονιά. Παλεύουν με το χθες και με το σήμερα και προσπαθούν να ξεχάσουν. Σου μιλάνε για πεδία μαχών και εσύ τ’ ακούς σαν απόμακρο παραμύθι. Σου μιλάνε για αεροπλάνα και βομβαρδισμούς και είναι τόσο παραστατικοί που γυρίζεις το κεφάλι σου να δεις τα αεροπλάνα…
""Λένε πως η λησμονιά έρχεται με το χρόνο. Σε κάποιων όμως τις καρδιές δεν ήρθε ποτέ η λησμονιά. Παλεύουν με το χθες και με το σήμερα και προσπαθούν να ξεχάσουν. Σου μιλάνε για πεδία μαχών και εσύ τ’ ακούς σαν απόμακρο παραμύθι. Σου μιλάνε για αεροπλάνα και βομβαρδισμούς και είναι τόσο παραστατικοί που γυρίζεις το κεφάλι σου να δεις τα αεροπλάνα…
Σου μιλάνε για το Δημήτρη που σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια τους και τον φωνάζουν να γυρίσει πίσω. Σου αναφέρουν το Γιώργο που αγνοείται και τον περιμένουν ακόμα, 33 χρόνια μετά. 33 χρόνια μετά και επαναλαμβάνουν. Πάνε τα παιδιά, τ’ αδέρφια μας. Οι μνήμες έμειναν εκεί στα χαμένα παιδιά από τα πληγωμένα παιδιά του ακήρυχτου πολέμου στην Κύπρο το 1974. Ο πόνος βουβός. Η μάνα ορφανή. 33 χρόνια μετά, όσοι δικοί τους ζουν θυμούνται, δακρύζουν, μοιρολογούν, περιμένουν.
Σκέψεις – συναισθήματα – θλίψη – μελαγχολία. Η συνειδητοποίηση του χαμού δεν ήρθε ακόμα στους δικούς τους. Περπατούν με ζέστη και παγώνουν γιατί εκείνο το θερμό καλοκαίρι του 1974 τους πάγωσε για πάντα. Το παιδί τους δεν γύρισε ποτέ πίσω. Μια ζωή. Ένας θάνατος. Έτσι έμπλεξαν εκείνοι το χθες με το σήμερα και περιμένουν. Ένα ταξίδι στο χρόνο είναι η σύντομη ζωή τους. Ούτε το δικό μου Ρεπορτάζ θα τιθασεύσει τον πόνο τους.
Η ζωή συνεχίζεται κάτω από το βουβό κλάμα του πατέρα. Την αναζήτηση ακόμα του αδερφού. Τον ατελείωτο πόνο της μάνας.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει τον πόνο. Μάλλον για κείνη τον επιτείνει. Αντίο δεν θέλει να πει ακόμα στο λεβέντη της. 33 χρόνια μετά γι ‘αυτό και το βλέμμα της παγιδεύεται στο χρόνο. Όλες οι απώλειες δε γίνονται αποδεκτές, ο χρόνος γι’ αυτή σταμάτησε εκεί στον αλαργινό Ιούλη του 1974.
20 είχε τότε, ήταν του Αϊ – Λιά. Πόνος και οι λέξεις φτωχές για να τον περιγράψουν. Γι’ αυτούς η ζωή ξεπέρασε όλα τα σενάρια. Θρήνος – θρήνος – θρήνος. Αυτόν τον θρήνο οι αρμόδιοι ποτέ δεν τον άκουσαν.
Εκεί σε κείνον τον Ιούλιο έσβησαν τα όνειρα τους και οι δικές τους ψυχές για πάντα.
Από τότε πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια υπό το πέλμα του Αττίλα. 33 Ιουλιάτικα φεγγάρια φέγγουν αχνά τις φωτογραφίες των αδικοχαμένων νέων μας. 33 χρόνια μετά και η σκέψη όσων έζησαν τον εφιάλτη είναι ακόμα εκεί. Πολέμησαν και δεν δικαιώθηκαν ποτέ από την πατρίδα.
33 χρόνια μετά και μεις ζούμε ακόμα κάτω από τον εφιάλτη που λέγεται Τουρκία.
Φταίει η Τουρκία; Η το σύστημα της υπερδύναμης; ""
