Υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται το δημόσιο βίο ως προσωπικό μονόλογο.
Δεν τους ενδιαφέρει η συλλογική βούληση, η κοινωνική συνοχή ή η ουσιαστική συμβολή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η δική τους φωνή να ακούγεται, έστω κι αν αντηχεί στο κενό.
Όταν η εμμονή γεννά την ανάγκη αυτοπροβολής, όταν η ανασφάλεια μετατρέπεται σε λαχτάρα για επιβεβαίωση, τότε το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, είναι βαθιά υπαρξιακό.
Το να νομίζεις ότι ενδιαφέρεσαι περισσότερο από του άλλους ,ενώ αγνοείς την ίδια την κοινωνία, είναι η υπέρτατη μορφή εγωκεντρισμού!
Το να αναζητάς συνέχεια βήμα- ραδιοφωνικό, τηλεοπτικό, διαδικτυακό- χωρίς να έχεις την ελάχιστη αποδοχή, δεν συνιστά παρέμβαση ,είναι κραυγή μοναξιάς!
Και στο τέλος ,όσο κι αν επιμένεις ,όσο κι αν προσπαθείς να επιβληθείς δια της παρουσίας σου ,η κοινωνία παραμένει αδιάψευστος κριτής, είτε σε υπολογίζει είτε σε αγνοεί.
Γιατί η πραγματική αναγνώριση δεν επιβάλλεται. Κερδίζεται.
Και όταν κάποιος παραμένει σταθερά στο περιθώριο , δεν φταίνε οι άλλοι.
Φταίει η ανικανότητά του να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτή!!!
Γράφει ο Κώστας Πρεβέντης
Το να γράφεις αράδες και να νομίζεις ότι σε διαβάζουν μάλλον έχεις χάσει τη μπάλα….