Κώστας Πρεβέντης – Άρθρο για την προσφορά του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου

Επειδή κάποια πράγματα ακούγονται όμορφα, αν δεν ονειροπολείς και δεν ονειροβατείς ,η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική και ακόμη πιο δύσκολη.

Επειδή κάποια πράγματα ακούγονται όμορφα, αν δεν ονειροπολείς και δεν ονειροβατείς, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική και ακόμη πιο δύσκολη.

Αναφέρομαι στις κατά καιρούς υποσχέσεις των εκάστοτε Δημοτικών Αρχών της τελευταίας 10/ετίας ,για παρεμβάσεις στο 2ο Δημ. Σχολείο Καλ/κας- μακράν το μεγαλύτερο από πλευράς δομικής κατασκευής- οι οποίες ήταν και εξακολου- θούν να είναι και αυτονόητες και κάτι παραπάνω από ανα- γκαίες.

Υπάρχουν καταχωρημένα υπομνήματα με ειδικές αναφορές στις αναγκαίες παρεμβάσεις σ’ένα σχολείο ουσιαστικά εγκα- ταλελειμμένο για σειρά δεκαετιών. Όλοι υπόσχονταν ουδείς υλοποιούσε! Η διάθεση των χρημάτων δεν γινόταν ποτέ με βάση τις πραγματικές ανάγκες του κάθε σχολείου αλλά σχεδόν ισόποσα!!!! Ήμουνα νιος και γέρασα! Θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά τώρα στο λυκόφως της Εκπ/κής αλλά και Διευθυντικής δράσης;

Εξηγούμαι: Πριν από τρία χρόνια αφού είχα πλέον απογοητευτεί από την συμπεριφορά των υπευθύνων, μαζί με τότε Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μας συλλάβαμε μια ιδέα που φάνταζε σαν όνειρο! Να καλύψουμε όλους τους εξωτερικούς διαδρόμους του 2ου ορόφου του σχολείου με τέντες ζελατίνες και plexi-glass για μόνωση και σχετική στεγάνωση του χώρου (επιτυγχάνοντας τη μείωση απώλειας ενέργειας καθ’ότι κυρίαρχο πρόβλημα του σχολείου ήταν και είναι η ελλιπέστατη θέρμανση ( μιλάω για εξασφάλιση ανεκτών συνθηκών λειτουργίας κατά τους χειμερινούς μήνες), πρόβλημα το οποίο πήρε και πανελλήνιες διαστάσεις με επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων και τη Δημοτική Αρχή της πόλης μας να σφυρίζει αδιάφορα και να κωφεύει προκλητικά!

Με την ευκαιρία-διότι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας έχω « σκουριάσει!» δημοσιογραφικά- αλήθεια ντόμινο τελικά αποδείχτηκε πως είναι η ζωή μας-μήπως όμως ακό- μα και αν ένα μόνο τουβλάκι αντισταθεί μπορεί να ανακοπεί η πορεία του ντόμινο;- διερωτώμαι: Αλήθεια τελικά πόσο εύκολο είναι να αδιαφορείς; Πόσο έχει περάσει σαν συμπεριφορά στην καθημερινότητά μας; Θεωρώ ότι θέση έχει εδώ το κομμάτι του « ΄Υμνου εις την Ελευθερία» του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού: « Κι ακαρτέρει ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά Το ένα εκτύπαε τ’άλλο χέρι από την απελπισιά Μοναχή το δρόμο επήρες,εξανάλθες μοναχή. δεν είν’εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί. Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,αλλ’ανάσαση καμμιά, Άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά. Πιστεύοντας τελικά ότι μόνον με τις δικές μας δυνάμεις θα τα καταφέρουμε, σήμερα το όνειρο έγινε πραγ- ματικότητα!

Σας καλούμε κύριοι της Δημοτικής Αρχής να δείτε αυτά που εσείς υποσχόσασταν και ποτέ δεν κάνατε!

Η εξωτερική εικόνα των διαδρόμων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καλ/κας έχει πλέον αλλάξει. Οι εξωτερικοί κίνδυνοι τουλάχιστον ,που κάθε χειμώνα ελλόχευαν θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των μαθητών ,πλέον καθίστανται ανύπαρκτοι. Όλοι θυμούνται το χιόνι και τον πάγο που κατασκήνωνε στο πάνω διάζωμα, τον αέρα να λυσσομανά και να συμπαρασύρει τις πόρτες των αιθουσών διδασκαλίας.

Εμείς τολμήσαμε να τ’αλλάξουμε! Εσείς; Στο σημείο αυτό θα ήθελα και εκ μέρους του διδακτικού προσωπικού του σχολείου μας ,με ειλικρινή αισθήματα ευγνωμοσύνης να εκφράσω τις ολόθερμες ευχαριστίες προς το προηγούμενο Δ.Σ.του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας ,που ξεκίνησε το έργο αλλά και στο σημερινό που το ολοκλήρωσε και να τους τονίσω ότι τέτοιες αξιέπαινες , « ουμανιστικές» κινήσεις συνιστούν θεμέλιους λίθους για την επίτευξη μιας ουσιαστικής και αποτελεσματικής συνεργασίας, αποτελούν μια όαση αισιοδοξίας και ελπίδας μέσα στη σημερινή αναλγησία και απε- ρήμωση.

Αγαπητοί γονείς του Δ.Σ. τάραξατε τα λιμνάζο- ζοντα ύδατα κάνοντας τη διαφορά! Τουλάχιστον θα μείνει κάτι σαν παρακαταθήκη στην πορεία του σχολείου μας. Το χρωστάμε στις γενιές που ακολουθούν.

Ευελπιστώντας πάντα στη δική σας ενίσχυση και συμμετοχή και για ανάλογα επιτυχημένα μελλοντικά εγχειρήματα, δεχθείτε τα θερμά συγχαρητήρια όλων μας.

Γράφει ο Δ/ντής του Σχολείου
Κώστας Πρέβεντης