Κατσιγιάννης Φώτης – «Ένας πανηγυρικός της ζωής»

Πόσες φορές ξυπνάμε το πρωί νιώθοντας πως άλλη μια ανούσια ημέρα ξεκινά;

Πόσες φορές ξυπνάμε το πρωί νιώθοντας πως άλλη μια ανούσια ημέρα ξεκινά;

Πόσα είναι εκείνα τα βράδια που μόλις ξαπλώσαμε στο κρεβάτι μας δεν είχαμε τίποτα να αναλογιστούμε, τίποτα που να μας έμεινε στο νου μας και να προστέθηκε στο παζλ που ονομάζεται χαρακτήρας?

Δυστυχώς αυτή έχει καταλήξει να είναι η ζωή κάθε ανθρώπου στις σημερινές «σύγχρονες» κοινωνίες. Είτε μικρές, είτε μεγάλες, ξυπνάει κάποιος το πρωί (συνήθως καθυστερημένα, μιας και δεν χόρτασε των ταραχώδη ύπνο του) και σπεύδει να φτάσει στην δουλεία του, το σχολείο του κ.τ.λ. Στο δρόμο που περπατά, το κεφάλι του μοιάζει να κρέμεται από τους δύο ώμους του και δεν κοιτά παρά μονάχα το πεζοδρόμιο.

Το ίδιο μαρτύριο συνεχίζεται και στον τόπο εργασίας. Το ”καλημέρα” βγαίνει με το ζόρι από τα επτασφράγιστα χείλη του.

Όσον αφορά το χαμόγελο του, έχει φορολογηθεί μαζί με όλα τα υπόλοιπα υπάρχοντα του από το «φανταστικό» (κυριολεκτικά όμως) κράτος μας. Και έτσι σχηματίζεται μία πληκτικότατη ρουτίνα που νομίζω πως αποτελεί έναν αργό και βασανιστικό θάνατο για την ανθρώπινη ψυχή, και ας το σώμα παραμένει ρωμαλέο.

Δεν λέω, προσπαθούμε να την αλλάξουμε! Γι’αυτό δεν υπάρχουν άραγε τα ζώδια, οι μελλοντολογικές προβλέψεις και η κάθε είδους θρησκεία (που εφαρμόζεται σύμφωνα με τα ”θέλω” και τα ΄΄πρέπει΄΄ του καθενός); Το γεγονός να κάνουμε τις σωστές επιλογές ή και να διορθώσουμε τις λανθασμένες κανείς δεν το σκέφτηκε. Το να σηκώσουμε το κεφάλι μας και να καλημερίσουμε έναν συμπολίτη μας , τον ξέρουμε δεν τον ξέρουμε (ήμαρτον μια πόρτα είμαστε όλοι) και πάλι όχι. Το να δούμε με συμπάθεια και κατανόηση κάποιον που ίσως μας εκνευρίσει, και να μην θυμώνουμε μαζί του ούτε να τον κακολογούμε, είναι εξίσου ανήκουστο.

Ερωτώ λοιπόν, ποιος από εμάς στάθηκε για ένα λεπτό μέσα στην πολύβουη ημέρα του και αναλογίστηκε ποιος είναι πραγματικά και αν αυτό που κάνει τον γεμίζει ψυχή τε και σώματι? Πρέπει άραγε να μας το υποδείξει κάποιος πνευματικός ηγέτης ή μέντιουμ για να το κατανοήσουμε?

Ας μην παραλογιζόμαστε λοιπόν. Δεν πρόκειται να λυθεί κανένα πρόβλημα της ζωής μας αν εμείς από μόνοι μας δεν κατανοήσουμε την ζωή μας.

Ο ίδιος ο Πλάτωνας είπε: «αιτία ελομένου Θεός αναίτιος» (Μτφρ. : ο θεός δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις αυτών που έχουν ελευθερία επιλογής)

Κατσιγιάννης Φώτης, Μαθητής ΓΕ.Λ. Καλαμπάκας