Καλαμπάκα: Ομιλία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έγινε στο ΚΑΠΗ από την Βάσω Μπακάση

Ομιλία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το απόγευμα στο ΚΑΠΗ Καλαμπάκας η οποία διοργανώθηκε από την Ομάδα Γυναικών Καλαμπάκας.

Ομιλία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το απόγευμα στο ΚΑΠΗ Καλαμπάκας η οποία διοργανώθηκε από την Ομάδα Γυναικών Καλαμπάκας.

Η ομιλία έγινε από την κα Μπακάση Βάσω μέλος του Δ.Σ της Ο.Γ.Ε και είχε ως εξής:

Εργαζόμενες, άνεργες, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, μετανάστριες, νέες,

Αγωνιζόμαστε για τις σύγχρονες ανάγκες μας στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην προστασία της μητρότητας,

Για ζωή χωρίς φτώχεια, ανεργία, πολέμους, προσφυγιά.

Η φετινή 8η Μάρτη να γίνει σταθμός στην κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης.

Να γίνει ένα ακόμα σκαλοπάτι για την ενίσχυση της πάλης ενάντια στην πολιτική που στοχεύει τα δικαιώματα στην Κοινωνική Ασφάλιση, τη μητρότητα, την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μαζί με τους εταίρους της, με τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μας καλούν να ξεχάσουμε την 5ετή διαφορά στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης αντρών και γυναικών, τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των γυναικών στα ΒΑΕ.

Να διαγράψουμε από τη μνήμη μας εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και να συμβιβαστούμε με την ευέλικτη, ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη δουλειά με “ημερομηνία λήξης”.

Να δουλεύουμε στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μαγαζί, στο χωράφι χωρίς κανένα μέτρο προστασίας της Υγείας μας.

Οι δικές μας απώλειες σε δικαιώματα και κατακτήσεις έγιναν κέρδη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Στο βωμό των δικών τους συμφερόντων θυσιάζονται οι δικές μας ανάγκες, θυσιάζονται ακόμη και ανθρώπινες ζωές – οι δικές μας ζωές! Η ΟΓΕ παλεύει για επίδομα τοκετού σε όλες τις γυναίκες, εργαζόμενες, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, άνεργες και ανασφάλιστες.

Το επίδομα τοκετού αποτελούσε μια ελάχιστη συνεισφορά στο νέο ζευγάρι, στη μητέρα που αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και αντιστοιχούσε σε ένα μικρό τμήμα των δυσβάσταχτων εξόδων που χρειάζονται για τις πρώτες μέρες της ζωής του.

Η κατάσταση για τις νέες μητέρες και ζευγάρια επιβαρύνεται σημαντικά από την ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια, καθώς και από τη δραματική κατάσταση στην Υγεία, τις ελλείψεις των δημόσιων νοσοκομείων, τα έξοδα της εγκυμοσύνης και του τοκετού.

Οι καταγγελίες που έρχονται στους Συλλόγους και τις Ομάδες της ΟΓΕ σε διάφορες περιοχές της χώρας, αναφέρουν ότι: Γυναίκες που γέννησαν στα τέλη του 2012 και στους πρώτους μήνες του 2013 λαμβάνουν ειδοποιήσεις να επιστρέψουν το ποσό του επιδόματος και μάλιστα με τόκους ενώ απειλούνται με κατασχέσεις. στην εργασία. Έτσι δεκάδες μητέρες που βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, την ανεργία να τις απειλεί, τα έξοδα της οικογένειάς τους να αυξάνονται, βρίσκονται χρεωμένες.

Αντιπροσωπεία της ΟΓΕ συναντήθηκε με τον υπουργό Εργασίας, Γιώργο Κατρούγκαλο. Στη συνάντηση συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ, με επικεφαλής τον Γιώργο Πέρρο μέλος της Εκτελεστικής του Γραμματείας. Συναγωνίστριες, φίλες Τις μέρες αυτές, ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης αγκαλιάζει τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.

Από το υστέρημά τους, οι λαϊκές οικογένειες συνεισφέρουν ότι μπορούν, όχι μόνο για να ανακουφίσουν τον πόνο των ξεριζωμένων, αλλά σε πολλές περιπτώσεις για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες τους, αφού η απουσία του κράτους είναι παντελής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εγκλωβισμένοι στο λιμάνι του Πειραιά.

Χιλιάδες από αυτούς δεν θα είχαν ούτε ένα πλήρες γεύμα τη μέρα, ένα γάλα για τα παιδιά τους, αν δεν κινητοποιούνταν οργανωμένα τα συνδικάτα και οι φορείς της Αττικής, αλλά και, μεμονωμένα, άνθρωποι με ευαισθησία, για να προσφέρουν απλόχερα την αλληλεγγύη τους.

Από αυτήν τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον προκλητικό να εμφανίζεται η κυβέρνηση ως «εμπνευστής» και υποστηριχτής όλης αυτής της προσπάθειας, για να ξεπλυθεί από τις ευθύνες της για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων, τον εγκλωβισμό τους και τη διαβίωσή τους σε άθλιες συνθήκες.

Οι ευθύνες αυτές δεν μπορούν να κρυφτούν με λόγια συμπάθειας και ευχολόγια. Δεν μπορεί η γνήσια λαϊκή – ταξική αλληλεγγύη να χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο της κρατικής απουσίας στην εξασφάλιση των ελάχιστων μέσων επιβίωσης των κυνηγημένων από τις πατρίδες τους.

Ούτε, βέβαια, να αποτελεί μανδύα για τη στάση της κυβέρνησης, που προσπαθεί να την οικειοποιηθεί. Η πολιτική που συσσωρεύει σε εμάς φτώχεια κι ανεργία, ανασφάλεια για τα παιδιά και όλη την οικογένειά μας, γεννά τον πόλεμο και την προσφυγιά. Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με θάλασσες, με φράχτες, με κυκλώματα δουλεμπόρων, με την κάθε λογής καταστολή.

Διαδηλώνουμε ενάντια στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που έκαναν τη Μεσόγειο θάλασσα νεκρών. Ξερίζωσαν εκατομμύρια από τις πατρίδες τους, εγκλωβίζουν χιλιάδες πρόσφυγες.

Το νήμα του ξεριζωμού για κάθε πρόσφυγα και κάθε μετανάστη εκεί ακριβώς έχει την άκρη του: Στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς, στην ανάμειξη και των δικών τους χωρών, με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων, σ’ αυτό το μπερδεμένο και επικίνδυνο για τους λαούς κουβάρι.

Αλλά και τώρα, που ο δρόμος της προσφυγιάς άνοιξε για εκατομμύρια οικογένειες και παιδιά, η διαχείριση του ζητήματος γίνεται στη βάση των συγκρουόμενων συμφερόντων που έχει η αστική τάξη σε κάθε χώρα. Τόση αξία έχουν οι δακρύβρεχτες διακηρύξεις των ιμπεριαλιστών για τον «ανθρωπισμό» της ΕΕ, στον οποίο ομνύει και η ελληνική κυβέρνηση!

Η υποκριτική και προκλητική στάση της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν πρέπει να αποτελέσει αιτία για να καταλαγιάσει η λαϊκή αλληλεγγύη, αλλά, αντίθετα, λόγος για να πάρει αυτή πιο μαζικά, πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά. Απαιτούμε τώρα:

– Να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

 – Να σταματήσει τώρα το αίσχος με τους χιλιάδες πρόσφυγες, ανάμεσά τους γυναίκες, άλλες έγκυες κι άλλες με μωρά στην αγκαλιά, παιδιά ασυνόδευτα κι εφήβους, που αναγκάζονται να περπατάνε χιλιόμετρα χωρίς φαγητό, χωρίς στέγη και βασικές υποδομές υγιεινής, χωρίς πρόσβαση σε υποδομές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

– Να φτιαχτούν ανοιχτοί ανθρώπινοι χώροι ανοιχτής φιλοξενίας.

– Να κλείσουν τα απαράδεκτα στρατόπεδα διαλογής “hot spot”. Να δυναμώσει η συμπαράσταση σε πρόσφυγες και μετανάστες οργανωμένα μέσα από τα σωματεία και τις Λαϊκές Επιτροπές, να δυναμώσει επίσης το μέτωπο με την πολιτική της κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την πολιτική που οδηγεί στον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων.

Εργαζόμενες, άνεργες, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, μετανάστριες, νέες, Εκφράζουμε τη συμπαράσταση του Συλλόγου μας στις αγροτικές κινητοποιήσεις, επισημαίνοντας ότι: Σύλλογοι της ΟΓΕ, απ’ όλη τη Θεσσαλία, απ’ την πρώτη στιγμή, βρέθηκαν στο πλευρό των αγροτών και των αγροτισσών, που για ένα μήνα βρίσκονταν στο μπλόκο στη Νίκαια.

Συμπαραστεκόμαστε στο δίκαιο αγώνα τους. Βρισκόμαστε στο πλευρό των γυναικών της υπαίθρου, που η πλειοψηφία τους είναι άνεργες, συμβοηθούντα μέλη, εργάτριες γης, εποχιακά εργαζόμενες σε βιομηχανίες παραγωγής κομπόστας. Είναι τα μεγαλύτερα θύματα της αντιαγροτικής-αντιασφαλιστικής πολιτικής που έχει τη σφραγίδα της ΕΕ, με τη νέα ΚΑΠ, της κυβέρνησης, των επιχειρηματικών ομίλων».

Για μας, τους Συλλόγους και τις Ομάδες της ΟΓΕ, για τις γυναίκες μέλη της ΟΓΕ, οξυγόνο και ελπίδα στους αγώνες, μας δίνει η κοινή πάλη των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των γυναικών, της νεολαίας από τις λαϊκές οικογένειες, κόντρα στους εκμεταλλευτές του μόχθου μας.

Με αυτούς λοιπόν τους αγώνες συνεχίζουμε με αισιοδοξία το 2016 και δίνουμε μια υπόσχεση: Ότι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει δε μένουμε απαθείς, δε θα σκύψουμε το κεφάλι. Τους απαντάμε με την οργάνωση των αγώνων μας, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες μας. Κανένας από τους λόγους και καμιά από τις αιτίες που το προηγούμενο διάστημα έβγαλαν στους δρόμους χιλιάδες λαού, γυναίκες, με απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, δεν έχει εκλείψει.

Αντίθετα, στο αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης, έρχονται να προστεθούν κι άλλοι παράγοντες που καθιστούν αναγκαία την κλιμάκωση της εργατικής – λαϊκής πάλης και με 48ωρη απεργία, όπως έχει ήδη αποφασιστεί από τα συνδικάτα.

Η επιτυχία της πρέπει να αποτελέσει ευθύνη της καθεμιάς ξεχωριστά, με δουλειά στον κλάδο και στο χώρο εργασίας. Να γίνει η απεργία πραγματικός σταθμός στους αγώνες των εργαζομένων και του λαού ενάντια στα μέτρα που τσακίζουν τη ζωή μας. Σε αυτές τις συνθήκες, καμιά γυναίκα του καθημερινού μόχθου δεν περισσεύει.

Από τη δική μας συμμετοχή στην οργάνωση και πάλη κόντρα στους εκμεταλλευτές μας εξαρτάται το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Από εμάς εξαρτάται αν θα επιτρέψουμε να ζουν τα παιδιά μας, η νέα γενιά, χωρίς δικαιώματα, με τα “ψίχουλα” που πέφτουν από το τραπέζι των εκμεταλλευτών μας. Από εμάς εξαρτάται αν θα συμβιβαστούμε με τις απανωτές απώλειες σε μισθούς, συντάξεις, στο λαϊκό εισόδημα, διαλέγοντας το “σκοινί” που θα κρεμάσουν την ευημερία μας…

Θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια, απλώς παρακολουθώντας το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την κυβέρνηση να εμπλέκουν το λαό μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; που γεννούν κινδύνους για νέα γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση στην περιοχή μας;… Με αγωνιστική δράση και λαϊκή αλληλεγγύη, με τη δική μας κοινωνική συμμαχία, να επιβάλουμε τη θέληση και το δίκιο μας, τα σύγχρονα δικαιώματά μας.

Ο αγώνας των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης στις 8 του Μάρτη του 1857, που σήκωσαν ανάστημα απέναντι στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης τους, είναι επίκαιρος και σήμερα. Ό,τι κατακτήθηκε δεν είναι αυτονόητο…

Αλλά κι ό,τι χάθηκε δεν χάθηκε για πάντα. Χρειάζεται μαζικός και συλλογικός αγώνας για να κερδηθεί σε ανώτερο επίπεδο και ανεπίστρεπτα, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια, τις πολιτικές της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

ΖΗΤΩ Η 8η ΜΑΡΤΗ,

σύμβολο αγωνιστικής διεκδίκησης με πυξίδα τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες