Καλαμπάκα: Διασκέδασαν οι Εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων – Φωτορεπορτάζ

Μια όμορφη συνάντηση – συνεστίαση πραγματοποίηθηκε στο Κέντρο Πανόραμα στην Καλαμπάκα, την περασμένη Πέμπτη βράδυ και ενόψει των διακοπών του Πάσχα, από Εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων.

Μια όμορφη συνάντηση – συνεστίαση πραγματοποίηθηκε στο Κέντρο Πανόραμα στην Καλαμπάκα, την περασμένη Πέμπτη βράδυ και ενόψει των διακοπών του Πάσχα, από Εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων.

Οι εκπαιδευτικοί που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της Υπεύθυνης Σχολικών Δραστηιοτήτων κ. Λένας Τζιότζιου – Μηλιώνη, πήραν μέρος στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς σε προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης , Πολιτιστικών Θεμάτων και Αγωγής Υγείας, με ομάδες μαθητών των σχολείων τους.

Είναι αυτοί που προσπαθούν πέρα από το ωράριο, να δώσουν κάτι περισσότερο στους μαθητές τους, να ανοίξουν ένα παράθυρο επικοινωνίας με την κοινωνία και τα προβλήματά της, να γνωρίσουν οι μαθητές τα μικρά και μεγάλα προβλήματα και ζητήματα που απασχολούν τη γειτονιά μας, τη χώρα μας, τον πλανήτη και να μη περάσουν ανυποψίαστοι στον κόσμο των μεγάλων. Και είναι αλήθεια ότι στα σχολεία με τους μαθητές μας γίνονται πολλά.

Προς ενίσχυση αυτής της προσπάθειας, αυτή τη χρονιά ξεκινήσαμε κάποιες πρωτοβουλίες για τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας, την ανταλλαγή εμπειριών, την επιμόρφωσή μας και οργανώσαμε τρεις εκπαιδευτικές επισκέψεις. Ξεκινήσαμε το Νοέμβριο με ένα τριήμερο στο Περιβαλλοντικό Κέντρο Σουφλίου και την ευρύτερη περιοχή. Συνεχίσαμε το Φεβρουάριο με το Περιβαλλοντικό Κέντρο Στυλίδας {Γοργοπόταμος – Θερμοπύλες – Στυλίδα}. Ακολούθησε το Μάρτιο ένα πενθήμερο στην Κωνσταντινούπολη. Σε όλα τα παραπάνω συμμετείχαμε 45 εκπαιδευτικοί και ήταν υπέροχα !!!

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο χώρο αυτό της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, έχουμε καλλιεργήσει ένα πνεύμα ομαδικότητας και αλληλοσεβασμού, καλής συνεργασίας και συλλογικής προσπάθειας, μα πάνω απ’όλα εμπιστοσύνης.

Τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει αν κινούμασταν στη λογική του εγώ και όχι του εμείς!!!
Για 15 ολόκληρα χρόνια κτίσαμε σιγά- σιγά όλα αυτά που σας ανέφερα και φτάνει ένα απλό κάλεσμα για να μαζευτούν μια Πέμπτη βράδυ 60 συνάδελφοι να τα πούνε, να συνδιασκεδάσουν.

Στη διάρκεια της βραδυάς προβάλαμε τρία video όσες και οι εκδρομές μας, διακωμωδήσαμε καταστάσεις, μοιράσαμε… επαίνους, θυμηθήκαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε και υποσχεθήκαμε περισσότερα περιβαλλοντικά ταξίδια.

Βέβαια πέρα από τις περιβαλλοντικές επισκέψεις αυτή τη χρονιά πήραμε και μια άλλη πρωτοβουλία με τίτλο:

“Αναζητώντας εκφραστικές και δημιουργικές διεξόδους σε εποχή πολύπλευρης κρίσης”.
Εδώ εντάξαμε μια χορευτική και μια θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών.
Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη, όλα πήγαν πολύ καλά και σύντομα θα δούμε τη δουλειά τους.

Ακολουθεί το κείμενο που διάβασε κατά την εκδήλωση η κα Λένα Τζιότζιου – Μηλιώνη

“Στην Κλειώ, την Άννα – Μαρία και όλα τα παιδιά”,

• στους μαθητές μας που δίνουν το δικό τους καλό αγώνα, και χτίζουν με όνειρα, μέρα τη μέρα, το δικό τους αύριο .
και μαζί
• στους εκπαιδευτικούς, συνοδοιπόρους της περιβαλλοντικής και των άλλων σχολικών δραστηριοτήτων που αγωνίζονται για ένα σχολείο που αφουγκράζεται την κοινωνία και τα προβλήματά της.

Της Λένας Τζιότζιου – Μηλιώνη
Υπεύθυνης Σχολικών Δραστηριοτήτων
της Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης Τρικάλων

Ήθελα πάντα να πιστεύω πως υπάρχει μια φυσική νομοτέλεια στα πάντα γύρω μας, ένα αόρατο χέρι που μας προστατεύει… μια τάξη.

Ήθελα πάντα να πιστεύω πως υπάρχουν κάποιοι κανόνες που ρυθμίζουν το απέραντο σύμπαν αλλά και το μικρόκοσμο γύρω μας… μια τάξη.

Ήθελα πάντα να πιστεύω πως υπάρχει μια καθαρότητα που διέπει την ανθρώπινη σκέψη και μια κοινή λογική που κατευθύνει τα έργα των ανθρώπων… μια τάξη.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω το χρόνο που όλα τα πιστεύω μου ανατράπηκαν.

Δεν μπορώ να συγχωρήσω στον εαυτό μου, γιατί αγνόησε τα σημάδια της μεγάλης ανατροπής.

Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις, για να φτιάξω τις καινούργιες κοσμοθεωρίες μου που θα μου δώσουν τις απαντήσεις στα ατέλειωτα γιατί.

Ήταν γιατί όλοι νομίζαμε πως είχαμε βολευτεί και τρέχαμε να προλάβουμε τις πλασματικές ανάγκες και τα εικονικά θέλω μας?

Ήταν γιατί το σύστημα έκανε για άλλη μια φορά καλά τη δουλειά του και το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μας?

Ήταν γιατί όλα ήρθαν τόσο γρήγορα? Γιατί δεν αντιληφθήκαμε την καταιγίδα που έρχονταν, το τσουνάμι που ξεχύθηκε και κρέμασε τις ζωές μας σε μια σανίδα?

Και ξαφνικά! Άδειασαν οι ζωές μας, μίκρυνε ο κόσμος γύρω μας, θάμπωσε το όνειρο!
Αλήθεια όμως υπήρχε ξεκάθαρο όραμα? Υπήρχαν δημιουργικές ιδέες? Υπήρχε σαφής στόχος?

Ή σαν κοινωνία ήμασταν σε ακυβέρνητο σκαρί μεσοπέλαγα χωρίς πυξίδα, με “αδέξιους” εναλλασσόμενους καπεταναίους και εμείς… ?

Διαβήκαμε την πόρτα της μεταπολιτευτικής εποχής δυνατοί, φορτωμένοι ιδέες, γεμάτοι από οράματα και κοσμοθεωρίες και με δυνατή φωνή, υψωμένη γροθιά και το κεφάλι ψηλά, πορευτήκαμε. Και ύστερα … σκορπιστήκαμε.

Κάποιοι αντάλλαξαν τις ιδέες με μια καρέκλα εξουσίας, κάποιοι ξεπούλησαν τις ιδέες με ευκαιρίες πλουτισμού, κάποιοι έστησαν τα πλοκάμια της διαφθοράς και άλλοι έμειναν με τις κομματικές σημαίες στα χέρια, μοιραίοι και ρομαντικοί, ιδεολόγοι. Και ύστερα … βολευτήκαμε.
Επαγγελθήκαμε ανάπτυξη και καταλήξαμε σε αποανάπτυξη, αφού πρώτα φτιάξαμε 8-10 οικογένειες οικονομικά πανίσχυρες που ελέγχουν τα πάντα.

Παραδώσαμε την ύπαιθρο στους οικονομικούς μετανάστες και στήσαμε τα παιδιά της σε ουρές στα βουλευτικά γραφεία για μια θέση στο Δημόσιο. Καλλιεργήσαμε στον αγρότη νοοτροπία δημόσιου υπαλλήλου, αμειβόμενου από τις επιδοτήσεις των Βρυξελών.

Θάψαμε παραγωγές… επιδοτούμενοι, ξεριζώσαμε αμπέλια και δένδρα… επιδοτούμενοι, βάλαμε τα χωράφια σε αγρανάπαυση… επιδοτούμενοι, και καταλήξαμε να εισάγουμε ακόμα και … φασόλια.

Δεν καταλάβαμε ότι καμιά χώρα, όσο ανεπτυγμένη και αν είναι, δεν εγκαταλείπει τον πρωτογενή τομέα, γιατί η συμμετοχή του στο ΑΕΠ υπερ-πολλαπλασιάζεται με τη συνεισφορά του στο δευτερογενή και τριτογενή τομέα, αφού μια σειρά από επιχειρήσεις ασχολούνται με την παραγωγή εφοδίων αλλά και την εμπορία, τη μεταποίηση, τη διακίνηση πριν και μετά την παραγωγή.

Φτιάξαμε ένα δημόσιο τομέα υπερμεγέθη και αναποτελεσματικό. Ξηλώσαμε λίγο-λίγο το ΕΣΥ. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ασύνδετο με τις ανάγκες της χώρας, που «μεταρρυθμίζεται» κάθε φορά που αλλάζει ο Υπουργός.

Χώρα χωρίς παραγωγή, χωρίς μακρόπνοο σχεδιασμό για την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, τον τουρισμό, το περιβάλλον, … το αύριο.

Και φτάσαμε στο γκρεμό, για άλλους γκρεμιστήκαμε, για άλλους όχι ακόμα…
Πόσες φιλοσοφικές θεωρίες έχουν αναπτύξει οι πρόγονοί μας για την αρμονία του κόσμου γύρω μας κι εμείς τις αγνοήσαμε?

Πόσοι φιλέλληνες, ή δήθεν φιλέλληνες και μη, ανέπτυξαν οικονομικές θεωρίες για τη διάσωσή μας ή τον αφανισμό μας?

Πόσα site του παγκόσμιου ιστού μεταφέρουν τον εξευτελισμό αυτής της άλλοτε ευλογημένης χώρας, αυτής που δίδαξε τη δημοκρατία, αυτής που δίδαξε τον πολιτισμό, της χώρας μας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη?

Υπάλληλοι των Βρυξελών πάνε κι έρχονται, σε διατεταγμένη υπηρεσία από την πολιτική τάξη και το κεφάλαιο που επιβάλουν στους λαούς της Ευρώπης το θέλημά τους.
Μέτρα, νέα μέτρα, συμπληρωματικά μέτρα, προσαρμοστικά μέτρα, …Ως πότε!

Φόροι και ξανά νέοι φόροι, εισφορές και μαζί μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων αλλά και θέσεων εργασίας… Ως πότε!

Και μετράνε, όλο μετράνε και όπως αυτοί θέλουν, την ανεργία και τους ανέργους αλλά …
δε μετράνε τους άστεγους, τους νεόπτωχους, τις ουρές στα συσσίτια που μεγαλώνουν …
δε μετράνε τον πόνο και την αγωνία της μάνας που δε μπορεί να ταΐσει και να ζήσει τα παιδιά της…

δε μετράνε τον τρόμο του άρρωστου που δεν έχει να πληρώσει για φάρμακα και νοσήλια…
Πως άραγε να μετρηθεί και να χωρέσει σε αριθμούς ο πόνος, ο τρόμος, η αγωνία, η απόγνωση… ?

Ναι η απόγνωση,
του εργαζόμενου που χάνει τη δουλειά του και φεύγει ο κόσμος κάτω από τα πόδια του,
του νέου που του στέρησαν το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα να κάνει οικογένεια, το δικαίωμα στο όνειρο.

Αλήθεια αν είχαν χρώμα τα όνειρα, των νέων τα φανταζόμουνα ροζ, πάντα ροζ.
Σιγά – σιγά, μέρα τη μέρα, φτάσαμε στο γκρίζο σήμερα. Σήμερα τα όνειρα, σίγουρα είναι γκρίζα.

Γι’ αυτό και αναβιώνουν χώροι και φωνές ακραίες και στρατολογούν οπαδούς.
Γιατί η εθνική ταυτότητα χάθηκε, η δημοκρατία καταπατήθηκε, η ελευθερία είναι μια αυταπάτη, οπότε μοιραία, η βία και ο εθνικισμός αναβιώνουν.
Και για ακόμα μια φορά, οι «πνευματικοί άνθρωποι» της χώρας, κρύφτηκαν στην καλοπέρασή τους.

Μόνο κάποιες κυρίες, κάνουν σεργιάνι από κανάλι σε κανάλι την προσφορά τους στον άρρωστο, στον πεινασμένο, στον καταφρονεμένο, στον … συνάνθρωπο.
Ήθελα πάντα να πιστεύω στο «η ισχύς εν τη ενώσει».

Τώρα λέω, με πόσα μεγαλοφυή μας φούσκωσαν το μυαλό, εμάς τους πολλούς τους δήθεν δυνατούς και κάναν οι λίγοι τη δουλειά τους?

Ήθελα πάντα να πιστεύω στα δύο εκείνα μονοπάτια «της αρετής και της κακίας». Τώρα όχι πια.
Τώρα πιστεύω πως υπάρχει κι ένα τρίτο που μας το έκρυψαν σκόπιμα.
Δεν ξέρω που οδηγεί αλλά αν ψάξουμε, μπορεί και να βρούμε την άκρη του.
Ναι εμείς πρέπει να το μπορέσουμε, γιατί είμαστε,
οι εκπαιδευτικοί που ζούμε με τα παιδιά,
οι γονείς που μεγαλώνουμε παιδιά,
όλοι εμείς που ονειρευόμαστε ένα κόσμο με ελπίδα, πλημυρισμένο από τα χαμόγελα παιδιών.
Αυτό δεν μπορούν να μας το αλλάξουν.

Αρκεί, να κοιτάξουμε τα παιδιά στα μάτια, να δούμε μέσα το δικό τους όνειρο, να ενώσουμε τις φωνές μας, πολλές φωνές με πολλά χρώματα και φόντο ροζ και να πάρουμε τη ζωή μας απ’ την αρχή, να χτίσουμε πάνω στα δικά τους θέλω, να ταξιδέψουμε το δικό τους όνειρο, με χρώμα και όραμα, με όραμα και στόχο, με ελπίδα και προοπτική.
Τότε ίσως μπορέσουμε απενοχοποιημένοι, να κοιτάξουμε την Κλειώ στα μάτια και να της πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο, με περισσότερη αγάπη γύρω μας και να πούμε στην Άννα – Μαρία και σε όλα τα παιδιά που δίνουν το δικό τους αγώνα, «καλό ταξίδι σ’ ένα κόσμο Αληθινό και Δίκαιο, με περισσότερη Ανθρωπιά και ακόμα περισσότερα χρώματα».

Κι ακόμα να τους πούμε πως, ζούμε σε μια πανέμορφη χώρα, με σπάνιες φυσικές ομορφιές που σμίγουν με τον ήλιο και τη θάλασσα, με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά που δίδαξε ανά τους αιώνες τη Δημοκρατία, τις Επιστήμες και τα Γράμματα και αποτελεί σημείο αναφοράς για όλα τα Πανεπιστήμια του Κόσμου, αλλά ατύχησε από λάθος πολιτικές επιλογές που μας οδήγησαν στο ολέθριο σήμερα. Αυτή την παραμυθένια χώρα με τους υπέροχους απλούς ανθρώπους, αγρότες – εργάτες – επαγγελματίες – επιστήμονες, ας τη γνωρίσουν μέσα απ’ τις περιβαλλοντικές τους διαδρομές, για να την αγαπήσουν, να την προστατέψουν, να αγκαλιάσουν κάθε χάραμα και κάθε ηλιοβασίλεμά της ….

Εμείς οι μεγαλύτεροι από τη σημερινή πολύπλευρη κρίση, κάναμε την αυτοκριτική μας και διδαχθήκαμε πολλά. Μας βοήθησε να ορίσουμε ξανά τον εαυτό μας. Μας έκανε να δούμε καθαρά γύρω μας και να ανακαλύψουμε πως οι λύσεις για τα προβλήματα είναι γύρω μας.
Στους μαθητές μας οφείλουμε απλά να πούμε πως, «η ζωή είναι ένα σχολείο που ήρθες για να μάθεις. Τα προβλήματα είναι μαθήματα που πάνε κι έρχονται και ότι μάθεις από αυτά θάναι για όλη σου τη ζωή. Πάρε μαζί σου αρχές, αξίες, κανόνες, πειθαρχημένη σκέψη και κοινή λογική και ξεκίνα, ξεκίνα για να κερδίσεις όποιον στόχο κι αν βάλεις, ξεκίνα για να κερδίσεις τη ζωή.»