Ηρακλής Φίλιος: Το σκαλοπάτι της πτώσης

Τρελαίνομαι όταν ένα άρθρο μυρίζει χώμα και φθορά. Η πιο γλυκιά υπενθύμιση και αλήθεια ότι το χώμα γίνεται χώμα και το φύσημα γίνεται ζωή.

Τρελαίνομαι όταν ένα άρθρο μυρίζει χώμα και φθορά. Η πιο γλυκιά υπενθύμιση και αλήθεια ότι το χώμα γίνεται χώμα και το φύσημα γίνεται ζωή. 

Κι αν θα ήθελα με παραστάσεις από τη φύση ή με χρώματα από τις άγιες εικόνες να βάψω το αίμα που γίνεται ζωή, δεν θα μπορούσα.

Θα αποτύγχανα και ως άλλος Χάιντεγκερ θα χρησιμοποιούσα φθαρτές λέξεις για να εκφράσω το ανέκφραστο και απερινόητο. Από την άλλη τα ταξίδια της ζωής, θα έφερναν στο νου μου την Ιθάκη του Κίρκεγκωρ κι όχι του Καβάφη. Γιατί η κιρκεγκωριανή Ιθάκη τινάζει το πέπλο της στην ατμόσφαιρα της μυσταγωγικής μετουσίωσης όπου η ύλη εν τη υποστάσει της αφθαρτοποιείται και εν τη γεννήσει της αγιοποιείται.

Με άλλα λόγια ένα στάδιο όπου εκεί κατοικεί όλη η πεμπτουσία της ύπαρξης. Μίας ύπαρξης που από το αισθητικό μεταπηδά στο ηθικό, αλλά κι αυτό σαν ήθος πάλι έχει την αδυναμία του να ικανοποιήσει την ανθρώπινη αναζήτηση και δίψα. Γι’ αυτό και ως αδυναμία μεταπηδά στην πηγή της εκπλήρωσης που είναι το τρίτο στάδιο. Αυτή είναι η κιρκεγκωριανή Ιθάκη.

Το θρησκευτικό στάδιο που είναι η μόνη καταφυγή, όπου η Αλήθεια, η Ζωή και η Οδός συνεπαίρνουν σε μυστική ηδονή τις μύχιες ανείπωτες θελήσεις.

Οι του Χριστού εραστές που αγαπούν τον Θεό μεταμορφώνουν τα πάθη. Το σκαλοπάτι όπου πέφτουν, σκύβουν και το φιλάνε. Από την επιφάνεια του σκουπίζουν τον ιδρώτα. Άλλοτε μένουν για πολύ στο ίδιο αυτό σκαλοπάτι, άλλοτε έυκολα δραπετεύουν. Ποτέ δεν πασχίζουν. Όσοι αγαπούν τον Θεό και είναι έτοιμοι να μαρτυρήσουν με τη ζωή τους για Εκείνον και ήδη μαρτυρούν καθημερινά ως μάρτυρες συνειδήσεως, ποτέ δεν τους κυριεύει η μανία να σκοτώσουν το ανίερο, το λάθος, το αμαρτωλό, το πτωτικό. Σε μία τέτοια περίπτωση τον εαυτό τους ξεγελάν στο λαβύρινθο της αναζήτησης που βγάζει πάλι το ίδιο λάθος.

Οι του εαυτού τους εραστές είναι μαχητές και γίνονται στην πορεία μαχητές χωρίς Χριστό. Πασχίζουν να στοχοποιήσουν την αμαρτία, να την καταδικάσουν, ξεχνώντας πως οι ίδιοι την έπραξαν.

Θέλουν οπωσδήποτε να καταρρίψουν την ισχύ της. Μα πως γίνεται να καταρρίψει ένας ανόητος, μόνος του την ισχύ του διαβόλου; Η πτώση ευλογία ζωής, όσο κι αν «πρωτόπλαστο» φαντάζει κάτι τέτοιο. Την παραδοχή αυτή σπάνια την ακούς από ανθρώπους συνειδητούς που ανασαίνουν την ανάσα τους στο ημίφως του παραθύρου της Εκκλησίας.

Οι περισσότεροι σταυρώνουν την πτώση, αισθάνονται μία αφόρητη σεμνοτυφία και αποποιούνται της πτώσης των.

Όπως και να έχει, η αλήθεια δεν έχει όψεις. Δεν έχει χρώματα, μήτε χώματα. Το σκαλοπάτι της πτώσης, δίνει τη δυνατότητα να μείνουμε κάτω. Άλλοτε για λίγο, άλλοτε για πολύ. Ευεργετική είναι πάντως αυτή η αναμονή. Πέφτεις, βλέπεις που έπεσες, αηδιάζεις, αυτογνωσιακά ρίχνεις το βέλος του τόξου στην εσωτερικότητα της αποστροφής σου που αυτόματα κινεί κάθε πνευματικό αισθητήριο που είναι δοσμένο από τον Άγιο Θεό, ώστε να σε σπρώξει στην ανάγκη μεταμορφωτικής φυγής. Πώς θες να φύγεις από το σκαλοπάτι της πτώσης; Πώς το φαντάζεσαι στο νου σου; Να σηκωθείς και να κάνεις βήμα; Αυτή είναι η ωρίμανση σου;

Είδες κάποιον καρπό να ωριμάζει πριν την ώρα του; Χρόνια μπορεί να μείνεις στο σκαλοπάτι αυτό. Και τι έγινε; Αν δεν καταλάβεις που πάτησες, γιατί πάτησες και γιατί έπεσες και πως έπεσες, ξέχνα τα άλλα σκαλοπάτια που σε πάνε ψηλότερα.

Το σκαλοπάτι της πτώσης είναι άγια ευλογία. Στέκεσαι, βλέπεις τι έχεις περάσει. Κοιτάζεις πίσω και παραμένεις εγκλωβισμένος στο σκαλοπάτι αυτό. Αν δεν μεταμορφώσεις την πτώση, το πάθος, την ακόρεστη ηδονή, αυτό είναι και το τελευταίο σου σκαλοπάτι. Σκύψε. Φίλησε το χώμα. Χάιδεψε τον πόθο του για ζωή. Ακούμπησε το. Ερωτεύσου το. Σμίξε στο σώμα του.

Φίλα το νερό στο χώμα. Κάνε το αίμα και Ανάσταση. Τότε πέτα το βήμα σου στο παραπάνω σκαλοπάτι, της ανάστασης σου. Γιατί αν δεν εκτιμήσεις τον πόνο της πτώσης και την ευεργεσία της αμαρτίας, η ανάσταση σου, θα είναι σταύρωση…

Ηρακλής Φίλιος
iraklisf@theo.auth.gr