Ηρακλής Φίλιος – Χριστέ μου που είσαι;

Από το περιοδικό Καλαμπάκα City no 32 – Ακούς για Χριστούγεννα. Στο νου σου έρχονται εικόνες, σκέψεις «ζωγραφίζουν» το μυαλό σου και αναμνήσεις χορεύουν εκστατικά, ηδονικά στους παλμούς της καρδιάς σου. Τι να πρωτοβάλεις σε σειρά; Τα πολύχρωμα λαμπάκια; Τους στολισμένους δρόμους;

Από το περιοδικό Καλαμπάκα City no 32 – Ακούς για Χριστούγεννα. Στο νου σου έρχονται εικόνες, σκέψεις «ζωγραφίζουν» το μυαλό σου και αναμνήσεις χορεύουν εκστατικά, ηδονικά στους παλμούς της καρδιάς σου. Τι να πρωτοβάλεις σε σειρά; Τα πολύχρωμα λαμπάκια; Τους στολισμένους δρόμους; Τα δέντρα που πάνω στα φύλα τους έχει ξαπλώσει το χιόνι; Τα γιορτινά ενδύματα που θα αγοράσεις; Την άγια νύχτα που «αυτός γάρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν», σύμφωνα με τον εξαίσιο λόγο του Μ. Αθανασίου;

Όλα μπορείς να τα βάλεις σε σειρά και να τα χαρείς. Πολλές φορές το ένα συμπληρώνει το άλλο. Το θεϊκό δίνει λάμψη στο κοσμικό και το κοσμικό υποδέχεται το θεϊκό. Στην εποχή της πνευματικής και οικονομικής «απογύμνωσης», της αλλοπρόσαλλης πληροφόρησης, της εισβολής της κοσμικότητας στο ιερό στοιχείο, της εξοικείωσης με το θείο, του ευσεβισμού που «ντύνει» τη φτώχεια μιας άρρωστης και ασταθούς προσωπικότητας, της γυάλινης θρησκευτικής ευλάβειας, της φανερής θρησκευτικής υποκρισίας που κάνει το Θεό να σιωπά όταν ο άνθρωπος μιλά, των κηρυγμάτων αγάπης και συμπαράστασης στον άλλον που χτυπάνε στους «βράχους των Μετεώρων» και διαλύονται, που είναι ο Χριστός;

Σίγουρα μην ψάχνεις να τον βρεις στους δοξασμένους, στους πετυχημένους, στους κερδισμένους, στους φτασμένους. Ψάξε να τον βρεις στους μοναχικούς, καταθλιπτικούς, «νεκρούς» ζωντανούς, φτωχούς, πονεμένους, κατατρεγμένους, βασανισμένους, μαστιγωμένους, αδικούμενους, «πνευματικά ανάπηρους», σε όσους δεν μπορούν να αγαπήσουν τη ζωή και να ζήσουν τη ζωή. Σε όσους χτίζουν τη ζωή τους πάνω στο αίμα, τα δάκρυα, τον πόνο. Γιατί σ’ εκείνους; Ίσως γιατί θα πρέπει να είσαι τελευταίος για να γίνεις πρώτος, ίσως γιατί χρειάζεται να διακονήσεις για να γίνεις αληθινός μαθητής, ίσως γιατί αν πονέσεις, σταυρωθείς και αδικηθείς στη ζωή, μόνο τότε ίσως αναστηθείς. Βέβαια αυτό προϋποθέτει πίστη. Πίστη δυνατή, σταθερή. Μην ανησυχήσεις αν κλονιστείς, αν αποδυναμωθείς, αν δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου καθώς ο χρόνος χαϊδεύει τη ζωή σου. Εκεί θα βρεις πάλι τον Χριστό. Όταν πέσεις, όταν σηκωθείς, όταν αμφισβητήσεις, όταν αντιδράσεις, όταν φωνάξεις. Εκεί συναντάς τον Χριστό. Κι αν νομίζεις πως είσαι μόνος, όχι δεν είσαι. Ίσως αισθανθείς πως είναι παρών – απών. Είναι όμως εκεί.

Πόσο ανθρώπινη και χριστιανική μοιάζει η φιλοσοφία του συγγραφέα του «Oliver Twist», Charles Dickens ο οποίος στο βιβλίο του «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα», αναφέρει ότι «το πνεύμα των Χριστουγέννων θα έπρεπε να κυριαρχεί όλες τις μέρες του χρόνου…η ευσπλαχνία, η φιλανθρωπία, η επιείκεια θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους όλες τις μέρες. Εκτός από τις προσωπικές μας υποθέσεις θα πρέπει να νοιαζόμαστε και για τα προβλήματα των άλλων». Τα προβλήματα των άλλων, ο πόνος των άλλων, οι εσωτερικοί δισταγμοί, οι απόκρυφοι ενθουσιασμοί και οι εκρηκτικοί ρεμβασισμοί χάνονται στο λαβύρινθο των διαπροσωπικών σχέσεων, αποκτώντας ατομική υπόσταση. Ίσως όμως Εκείνος που διακόνησε μέχρι σταυρικού θανάτου την ανθρωπότητα, ίσως εκείνος να μπορεί να ανακουφίσει.    

Θα αναρωτηθείς πολλές φορές γιατί γράφω σε β’ ενικό πρόσωπο. Ίσως γιατί απέναντι μου έχω τον εαυτό μου. Ίσως στα όσα γράφω να βλέπω εμένα, εσένα. Ίσως το απέναντι μου να είναι ο καθρέφτης μου για να δω εμένα. Ίσως γιατί θέλω να συνομιλήσω μαζί με σένα και μέσα από τις σκέψεις σου να γίνω το μολύβι σου. Ίσως να δω σε σένα ποιος είμαι, πραγματικά κι όχι εθελοτυφλώντας. Μα πιο πολύ για να έχω την αίσθηση ότι μαζί σου συμπάσχω, αγωνιώ, πονώ, χαίρομαι, γελάω. Ίσως γιατί εκεί … στο γέλιο και στο δάκρυ να βρεις τον Χριστό. Ζήσε το κάθε μέρα που αναπνέεις…

Μία ευχή … το 2011 να είναι φως στην καρδιά, στην ψυχή, στα χείλη …

Ηρακλής Φίλιος
(e-mail: [email protected])