Ηρακλής Φίλιος – Όταν η πίστη Κλονίζεται

Είναι υπαρξιακή «έλξη» η τάση του ανθρώπου να αναζητά το θείο (σε οποιοδήποτε θεό ή δύναμη πιστεύει) καθώς και η διαρκής οντολογική του αναφορά προς αυτό. Είναι κάτι που υπάρχει έμφυτο μέσα του, κάτι με το οποίο έσπειρε ο Θεός την ανθρώπινη ψυχή.

Είναι υπαρξιακή «έλξη» η τάση του ανθρώπου να αναζητά το θείο (σε οποιοδήποτε θεό ή δύναμη πιστεύει) καθώς και η διαρκής οντολογική του αναφορά προς αυτό. Είναι κάτι που υπάρχει έμφυτο μέσα του, κάτι με το οποίο έσπειρε ο Θεός την ανθρώπινη ψυχή.

Δεν χρειάζεται να σου φανερωθεί ο Θεός για να πιστέψεις. «Μακάριοι οι μη ειδότες και πιστεύσαντες», είπε ο Θεάνθρωπος. Ούτε η ιδεολογία της «πίστης χωρίς έρευνα» (δηλ. πίστευε και μη ερεύνα) που έχει τις καταβολές της στην πλατωνική φιλοσοφία, κερδίζει έδαφος αφού δεν υπάρχει πουθενά τέτοιο αγιογραφικό χωρίο στην Καινή Διαθήκη. Αντίθετα ο Χριστός είπε «ερευνάτε τας γραφάς». Έτσι ο άνθρωπος δραπετεύει από μία παθητική δεκτικότητα του Θεού στη ζωή του, αναζητά τον Ίδιο και γίνεται ενεργό μέλος του σώματος της Εκκλησίας που συνεχώς αγωνίζεται για να ανάγει το κατ’ εικόνα του στον Δημιουργό Θεό του.

Όμως δεν είναι όλα τόσο εύκολα. Και αυτό γιατί στην ψυχή του ανθρώπου κυριαρχεί μία τρεπτότητα, αποτέλεσμα της ελευθερίας κινήσεων, σκέψεων και επιλογών του ανθρώπου. Άλλοτε τείνει προς την πίστη και άλλοτε προς την απιστία. Η πίστη είναι δύσκολο να χαθεί. Όμως εύκολα κλονίζεται. Ο άνθρωπος πολλές φορές σηκώνει το βλέμμα του στον ουρανό, αναφωνώντας «γιατί;». Τα «γιατί» δε που απευθύνει στο Θεό, δεν είναι σε θέση να τα απαντήσουν με πειστικό τρόπο πολλά από τα κηρύγματα που δεν κεντρίζουν και ευαισθητοποιούν τη διψασμένη ψυχή του ανθρώπου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως επειδή από τη ζωή του κλήρου απουσιάζει κάποιες φορές η ορθοπραξία, το βίωμα ως δυναμική και υγιή παρουσία και η μη δυνατότητα έμπνευσης.

Ποιος μπορεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο, όταν ο θάνατος, ο πόνος, η δυστυχία, οι δοκιμασίες, έχουν χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού του; Είναι πράγματι «περίεργο» να πιστεύεις ότι από τη μία φανερώνεται το θέλημα του Θεού και από την άλλη στα δύσκολα να ακούς ότι «ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και δεν επεμβαίνει πάντοτε». Αλήθεια ποιος ο βαθμός μα πάνω απ’ όλα ποια η ουσία της αλληλοπεριχώρησης του θελήματος του Θεού στην ελευθερία του ανθρώπου;

Οι ίδιες οι εμπειρίες της ζωής όλων μας, αποδεικνύουν ότι υπεισέρχεται κι ο ανθρώπινος παράγοντας πολλές φορές και η πίστη χάνει τη δυναμική της. Μα θα αναρωτηθεί κάποιος και θα πει «εσύ πιστεύεις στο Θεό και όχι στους εκπροσώπους του επί γης που είναι οι κληρικοί». Σωστά. Αρκεί όμως αυτό; Κλονίζεται πολύ εύκολα η πίστη όταν κάποιοι εκπρόσωποι του Θεανθρώπου ξεχνούν πως η ζωή τους οφείλει να διέπεται από απλότητα, ειλικρίνεια και ταπεινότητα. Η ειλικρίνεια και η ταπεινότητα είναι πλέον λέξεις που κοσμούν τα κηρύγματα και τις σελίδες πλούσιων σε πνευματικό περιεχόμενο λόγων, χάνοντας την πρακτική τους σκοπιά στο «φύσημα» του ανέμου ή στο αρχονταρίκι μετά το πέρας της συζήτησης. Κλονίζεται η πίστη σου από τη φανερή υποκρισία κάποιων «ευλαβών» και «σεμνών» πιστών που στα μάτια μερικών φαντάζουν υπόδειγμα ευλαβών ανθρώπων, κρύβοντας όμως καλά τη διπροσωπία τους και το κρυφό μα συνάμα φανερό παρελθόν τους, πίσω από την πίστη τους (πίστη όμως από συμφέρον πολλές φορές).

Κλονίζεται η πίστη όταν τα όσα πίστευες περί απλότητας, σκοντάφτουν στα πλούσια υπερυψωμένα παλάτια της lux life τους εκεί ψηλά, όπου ο εγωισμός τους, τους ωθεί να μην αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να «απαιτούν» από τους άλλους να συγχωρούν και να ζητάνε συγγνώμη. Κι αυτό μάλιστα τη στιγμή που είναι απόντες από τις δοκιμασίες σου, αφού ανεπιφύλακτα σου προτείνουν να ακολουθήσεις τον παραδεισένιο δρόμο που θα ήθελες ή μάλλον τον «απαγορευμένο καρπό», γνωρίζοντας όμως πολύ καλά ορισμένες προβληματικές κακοτοπιές του δρόμου αυτού.

Ο άνθρωπος είναι ανάγκη να ψάξει βαθιά μέσα του και μόνο με τη βοήθεια ενός φωτισμένου πνευματικού (που ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί ακόμη) να αναζητήσει πραγματικά να βρει το Θεό. Όχι το Θεό που του επέβαλλαν να πιστέψει, αλλά το Θεό που ζητά η ψυχή του να γνωρίσει ελεύθερα. Όσο κι αν δύσκολα απαντώνται κάποια ερωτήματα περί αμφισβήτησης της παρουσίας του Θεού στα δύσκολα, όσο κι αν υπάρχουν ορισμένοι που προκαλούνε με τη συμπεριφορά τους, όσο κι αν αυτοδιαφημιζόμενοι πιστοί εμφανίζονται σε κάθε πνευματικό  event προβάλλοντας την πίστη τους, η πίστη δεν χάνεται στο πρόσωπο του Θεού. Η εμπιστοσύνη όμως σε πολλούς εκπροσώπους του Θεού έχει χαθεί.

Φίλοι μου, όση καλή θέληση κι αν έχει ο καθένας μας να πιστέψει στο Θεό, εντούτοις η πίστη αυτή χάνει πολλές φορές τη δυναμική της και απομακρύνει τον άνθρωπο από την εκκλησία. Δεν φταίει όμως ο Θεός γι’ αυτό. Ξέρετε τι φταίει; Ίσως η αδυναμία ορισμένων να σου μιλήσουν με ειλικρίνεια, να σταθούν δίπλα σου, στα λάθη σου, στα πάθη σου, στις αδυναμίες σου, στις δοκιμασίες σου και να σε εμπνεύσουν. Όμως αν δεν πιστεύεις όπως πίστευες, ποιος θα σε ανασύρει;

Ηρακλής Φίλιος

(e – mail: filios@trikalabiz.gr)