Υπάρχει, ομολογώ, μία έντονη προβληματική όταν αποφασίζεις να γράψεις για κάποιο πρόσωπο. Αυτή δε, αυξάνεται όταν το πρόσωπο στο οποίο γίνεται η αναφορά, έχει ζήσει μία ζωή αγία, μία ζωή κατά το πρότυπο των αγίων της Εκκλησίας μας.
Ο π. Γεώργιος Στέφας, το ετήσιο μνημόσυνο του οποίου τελέστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Βησσαρίωνος Καλαμπάκας, το Σάββατο 28 Ιουλίου 2018, υπήρξε για όσους βρεθήκαμε δίπλα του από μικρά παιδιά, εκείνη η μορφή που σημάδεψε τη ζωή μας. Δεν ξεχνιέται ένα τέτοιο ταπεινό πρόσωπο. Και δεν ξεχνιέται, καθώς φέρει πάνω του όλα εκείνα τα στοιχεία που κοσμούν τους αγίους της Εκκλησίας μας. Πώς είναι δυνατόν, στην εποχή του ωφελιμισμού και της μισανθρωπίας, να μην λάμπει μία τέτοια μορφή από την οποία θέλεις να πάρεις φως;
Το ετήσιο μνημόσυνο του π. Γεωργίου Στέφα τέλεσαν οι Μητροπολίτες Αυλώνος κ.κ. Χριστόδουλος, Τρίκκης και Σταγών κ.κ. Χρυσόστομος και Σταγών και Μετεώρων κ.κ. Θεόκλητος.
Πώς να απουσιάζουν από το μνημόσυνο οι όμορφοι και ευλαβείς άνθρωποι της Καλαμπάκας; Πώς να απουσιάζουν οι πιστοί άνθρωποι των Τρικάλων, με τους οποίους ο π. Γεώργιος συνδέθηκε εδώ και χρόνια; Πώς να απουσιάζουν οι εραστές του Θεού, του ουράνιου κάλλους, οι μοναχοί και οι μοναχές των Ιερών και Σεβασμίων Μονών των Μετεώρων, με τους οποίους ο π. Γεώργιος συλλειτουργούσε τόσα χρόνια και χαίρονταν κάθε φορά που επισκεπτόταν τις Ιερές Μονές; Πώς να απουσιάζουν οι καλλικέλαδοι ιεροψάλτες που μυήθηκαν στην τέχνη της βυζαντινής μουσικής στα ιερά αναλόγια των Ιερών Μονών των Μετεώρων που ακαταπαύστως δοξολογούν τον Τριαδικό Θεό;
Η αγάπη των ανθρώπων προς το πρόσωπο του π. Γεωργίου, θεωρώ πως είναι δεδομένη. Κι όταν, πλέον, σε μία αλλοπρόσαλλη εποχή τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο, ο π. Γεώργιος κέρδισε με τα αγαθά στοιχεία της ύπαρξης του, τον κάθε άνθρωπο, γνωστό, άγνωστο, αμαρτωλό, τσαλακωμένο, περιθωριακό, αδιάφορο κ.ο.κ.
Ο Μητροπολίτης Αυλώνος κ.κ. Χριστόδουλος, στον λόγο του, στάθηκε σε πολλά όμορφα σημεία από τη γνωριμία του με τον π. Γεώργιο Στέφα. Στέκομαι, όμως, σε ένα από αυτά. Στο γεγονός ότι ο π. Γεώργιος δεν είχε οπαδούς. Πραγματικά, σε μία εποχή όπου ο γεροντισμός έχει απλώσει τα κύτταρα του στο εκκλησιαστικό σώμα, ο π. Γεώργιος ποτέ δεν ενθάρρυνε τέτοιες συμπεριφορές. Δεν είχε ακολούθους που να τον κολακεύουν. Ήταν ξένα αυτά για τον π. Γεώργιο. Δεν υπήρξε ένας ακόμη θρησκευτικός γκουρού, και ουδέποτε καλλιέργησε το αίσθημα της εγγυημένης προφητείας που επιζητούν ορισμένοι θρησκευόμενοι.
Ο π. Γεώργιος υπήρξε απλός άνθρωπος, με λίγες ιερατικές στολές, ζούσε έναν βίο λιτό. Ήταν αφιλοχρήματος. Προτιμούσε να στηρίζει τους πονεμένους, φτωχούς, να συμβάλλει στην εξωτερική ιεραποστολή. Ακόμη και στις συνήθειες του απλός. Θέλω, όμως, πάρα πολύ να σημειώσω δύο αρετές του, οι οποίες αποκτιούνται με πολύ πνευματικό κόπο. Διακρινόταν για την αμνησικακία και την ταπείνωση.
Σε μία εποχή, όπου στην Εκκλησία η μισανθρωπία ορισμένων εκκλησιαστικών «ευλαβών» ανθρώπων αυξάνεται και ο άλλος γίνεται εχθρός και πρέπει να καταπολεμηθεί, ο π. Γεώργιος ποτέ του δεν εξέφρασε λόγο κακότητας, απέχθειας, εμπάθειας προς κανέναν άνθρωπο. Απορούσες με την αμνησικακία του. Κι αν υπάρχουν ορισμένοι που έχουν εκφραστεί απρεπώς προς το πρόσωπο του, χωρίς να τον έχουν γνωρίσει στο ελάχιστο, αυτούς τους έχει ξεπεράσει η ιστορία.
Θαύμαζες το ύψος της αρετής που είχε φτάσει, όταν δεν τον άκουγες να κατηγορεί κανέναν. Όλους τους δικαιολογούσε. Και δεν τους δικαιολογούσε, στα όρια μιας ηθικής εκκλησιαστικής, αλλά μίας οντολογικής εμβάθυνσης στο μυστήριο του Σταυρού που αναδύει συγχωρητικότητα, αποδοχή, αγάπη. Ο π. Γεώργιος είχε ταπείνωση. Τον έβλεπες ότι καθόταν μακριά από τους επισήμους, τους γνωστούς. Εκεί σε μία γωνίτσα. Τον θυμάστε στην Ιερά Μονή Βυτουμά τον Δεκαπενταύγουστο, εκεί δίπλα από τον ναό, ήσυχος, χαμογελαστός, να πειράζει τον καθένα και να γελάει περισσότερο από παιδί! Δεν επιδίωξε μεγαλεία, πρωτεία, τιμές και δόξες. Και τον τίμησε ο καλύτερος όλων. Ο Θεός.
Π. Γεώργιε φύγατε από την επίγειο ζωή. Δεν χαθήκατε όμως. Ζείτε στη Βασιλεία του Θεού. Λειτουργείτε στις άδηλες και άρρητες μυσταγωγίες του ουρανού, μαζί με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, Μ. Βασίλειο, Ιγνάτιο Θεοφόρο, τον Άγιο Βησσαρίωνα, τους Οσίους Μετεωρίτες Πατέρες μας, τον μακαριστό Μητροπολίτη κυρό Σεραφείμ. Πιστεύω πως τώρα έχουμε ανάγκη τις προσευχές σας, καθώς στέκεστε δίπλα στον Τριαδικό Θεό. Να πρεσβεύετε για όλους μας. Όσο ζούμε θα σας θυμόμαστε και θα σας μνημονεύουμε. Εις μνημόσυνον αιώνιον..
Ηρακλής Αθ. Φίλιος