Ιούλιος 1974: Μία ανοιχτή Εθνική πληγή – Γράφει ο Στέργιος Π. Γκαραγκάνης

Ήταν καυτός εθνικά ο Ιούλης του 1974. Μας έφερε τετελεσμένα και από χρόνια προετοιμασμένα που ήταν η απλή αποβίβαση-χωρίς καμία αντίσταση- του τουρκικού στρατού στην μεγαλόνησο.

Ήταν καυτός εθνικά ο Ιούλης του 1974. Μας έφερε τετελεσμένα και από χρόνια προετοιμασμένα που ήταν η απλή αποβίβαση-χωρίς καμία αντίσταση- του τουρκικού στρατού στην μεγαλόνησο.

Όλα ήταν προσχεδιασμένα αλλά ο στυγνός και αδίσταχτος δικτάτορας της Ελλάδος Ιωαννίδης τους έδωσε το πρόσχημα με την ανατροπή του νομίμου προέδρου της Κύπρου αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η κατακρεούργηση του νησιού και η κατοχή από του τουρκικό στρατό του 42% των εδαφών του, ενώ ο πληθυσμός των Τουρκοκυπρίων ανέρχεται στο 18%. Οι Ελλαδίτες που υπηρετούσαν τότε στο νησί έκαναν το πατριωτικό τους καθήκον εκτελώντας εντολές. Μόνοι και αβοήθητοι πολέμησαν τους Αγαρηνούς όπως αρμόζει σε έλληνες στρατιώτες.

Πολλοί συντοπίτες μας Τρικαλινοί γεννήθηκαν το 1953 υπηρετούσαν εκείνο τον καιρό στο νησί. Ενώ η χώρα μας βρισκόταν στα πρόθυμα γενικευμένης σύρραξης με την Τουρκία λόγω των όσων ανέφερα, η δικτατορία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και είχαμε στην πιο κρίσιμη μεταπολεμική στιγμή κενό εξουσίας. Η χώρα ήταν ακυβέρνητη.

Εκείνο τον καιρό η στρατιωτική θητεία ήταν στο στρατό ξηράς 24μηνη και ουσιαστικά 28μηνη αφού οι περισσότερες ειδικότητες υπηρετούσαν επί πλέον 4μήνες.

Είχε κηρυχθεί γενική επιστράτευση. Οι έφεδροι στρατιώτες άρτια εκπαιδευμένοι είχαν τα όπλα σαν παιχνιδάκι λόγο της μακράς θητείας τους και εκπαίδευσης τους.

Όλος ο στρατός της Μακεδονίας μετακόμισε στα βουνά και στους λόφους της Κομοτηνής και του Έβρου.

Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι και αποφασισμένοι. Ήθελαν να ανταποδώσουν το χτύπημα στην μεγαλόνησο και να αποδείξουν στους απέναντι ποιοι είμαστε.

Στα άρματα οι στρατιώτες μας είχαν γράψει με μεγάλα κεφαλαία γράμματα την αποστολή τους που ήταν Ινσταμπούλ. Το δεύτερο σύνθημα που γράφανε ήταν Χούλια έρχομαι . Χούλια ήταν η εθνική σταρ της Τουρκίας εκείνου του καιρού η αντίστοιχη της δικιάς μας Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Όταν πέρασε περίπου ένας μήνας και δεν έγινε τίποτα άρχισε η γκρίνια. Οι επίστρατοι στρατιώτες μας είχαν αφήσει στις πόλεις και στα χωριά τους τις οικογένειες τους και τις δουλείες τους.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν πέρασαν όλα στη λήθη. Η Κύπρος αντιστέκεται ακόμα αλλά κουράστηκε.

Στην χώρα μας καυχιόμαστε συνεχώς για την Εθνική αντίσταση κατά των Γερμανών, για το πολυτεχνείο και προβάλουμε συνεχώς τους αντιεξουσιαστές.

Αυτά ήταν σημαντικά γεγονότα αλλά μικρής χρονικής διάρκειας. Οι απέναντι μας γείτονες μας συρρικνώνουν συνεχώς επί 800 χρόνια. Το να ανήκουμε σε ένα κλαμπ ισχυρών κρατών να μας προσφέρει κάποια βοήθεια.

Όταν είχαμε μόνο μουλάρια και γαϊδούρια και ζούσαμε κυρίως από τον πρωτογενή τομέα τους πετάξαμε οριστικά από την Ήπειρο και την Μακεδονία.

Τώρα μιμούμαστε την στρουθοκάμηλο που όταν βλέπει κίνδυνο βάζει το κεφάλι της στην άμμο.

Οι κατά καιρούς κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης διέλυσαν το κύριο δυναμικό του στρατού που ήταν οι έφεδροι στρατιώτες, με την συνεχή μείωση της θητείας και τον προσκοπικό χαρακτήρα της ολιγόμηνης ας το πούμε εκπαίδευση τους.

Οι Τούρκοι αποθρασύνθηκαν και μετά την Κύπρο προγραμματίζουν μακροπρόθεσμα. Αμφισβητούν τα σύνορα που έχουν υπογράψει σε συνθήκες και δεν το κρύβουν ότι στόχος τους είναι τα σύνορα των δύο χωρών να είναι 25ος μεσημβρινός ήτοι διεκδικούν ακριβώς το μισό Αιγαίο πέλαγος και την Κυπροποίηση της δυτικής Θράκης.

Προτιμώ να μην κουράσω άλλο του πιθανούς αναγνώστες τονίζοντας μόνο πως και η γενιά μας επέτρεψε να κατακτηθεί Εθνικό έδαφος από τους Τούρκους και φέρει μέγιστη ευθύνη για αυτό.

ΣΤΈΡΓΙΟΣ Π . ΓΚΑΡΑΓΚΑΝΗΣ
Ανθυπασπιστής εν αποστρατεία
Απόφοιτος ΣΜΥ Σάμου