Κάποτε τέτοια μέρα είπαμε ένα μεγάλο ΟΧΙ και παλέψαμε για να υποστηρίξουμε εκείνο το ΟΧΙ. Όμως σήμερα από ότι φαίνεται το ΝΑΙ είναι πιο εύκολο. Και παρόλα τα κακώς δρώμενα, τα οποία παθητικά δεχόμαστε το ΝΑΙ σε όλα συνεχίζει να υπάρχει! Έχιδνες φυτρώνουν παντού και πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς.
Ώσπου να εναρμονιστούμε με τα καινούρια οδυνηρά μέτρα, νέα ξεφυτρώνουν για να αλλάξουν και πάλι τα δεδομένα της ζωής μας και φυσικά όχι προς το καλύτερο! Τι άλλο να ελπίζουμε λοιπόν; Τι άλλο να περιμένουμε; Το εκκολαπτόμενο αυγό της Έχιδνας τι θα απογίνει; Τι τερατογεννήσεις θα έχουμε; Φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας κατακλύζουν ολόκληρη την δομή της κοινωνίας και απειλούν την κοινωνική της συνοχή…
Πολλά γράφονται, πολλά ακούγονται και εικάζονται για το τι μέλλει γενέσθαι ποιος όμως γνωρίζει τι πραγματικά θα συμβεί στο μέλλον, έστω και στο άμεσο μέλλον…
Ριζικές, συγκλονιστικές θα έλεγα αλλαγές έρχονται να ταράξουν για ακόμη μια φορά τα ήδη ταραγμένα νερά της κοινωνικοοικονομικής ζωής…
Νέοι φόροι στα ακίνητα, η ανεργία αγγίζει το 27 τοις εκατό… και αν σκεφτεί κανείς ότι τα πραγματικά μεγέθη του άνεργου πληθυσμού επικαλύπτονται από πρόσκαιρες και ευκαιριακές εργασίες, δε διαφαίνεται το πραγματικό ποσοστό που αγγίζει, αυτή η κοινωνική μάστιγα που χρόνια τώρα πλήττει και καταδικάζει, ιδιαίτερα τους νέους σε στάση αβέβαιης αναμονής… δεν πρόκειται να εξαλειφθεί αλλά με το πέρασα του χρόνου θα θεριεύει και οι αυτοκτονίες θα καραδοκούν και θα τείνουν να γίνουν διέξοδος στο πλήγμα της νέας γενιάς που δε βρίσκει γιατρειά στις υποσχέσεις για μια θέση εργασίας, μιας θέσης εργασίας στον ήλιο.
Ήλιος δεν υφίσταται … σκοτάδια απλώνονται παντού σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κάθε χτες και κάθε πέρυσι να είναι καλύτερο από το τώρα.
Η κρίση έχει γίνει χρόνια πρόβλημα, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή, εφόσον παρόλα τα καθησυχαστικά σχόλια κάποιων ειδικών εμείς βλέπουμε άλλη πραγματικότητα να διαμορφώνεται…Η πρώτη προτροπή ενός κοινωνικού επιστήμονα που ασκεί ρόλο συμβουλευτικής είναι να παροτρύνει το άτομο να αποδεχθεί την κατάσταση που βιώνει, να την κάνει μέρος της ζωής του και να μην παραμυθιάζεται… Μόνο αν αποδεχθούμε ότι υπάρχει πρόβλημα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτό.
Διαφορετικά θα ζούμε με παραμύθια.
Είναι όμορφο να ακούς αισιόδοξες συζητήσεις για την οικονομία στην τηλεόραση… είναι ωραίο οι ειδήμονες να σε καθησυχάζουν και να υπόσχονται… όμως εσύ έχεις μια Έχιδνα μπροστά σου που εκκολάπτει μάλιστα νέα αυγά… και αναρωτιέσαι τι να πιστέψεις αυτό που σου λένε ή εκείνο που βλέπεις;
Δεν είναι ότι δε θέλεις να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά σε όσα συμβαίνουν, αλλά τα εκκολαπτόμενα αυγά κάνουν τόσο θόρυβο όταν σπάνε σε σημείο που δε μπορείς να αγνοήσεις τα τερατώδη που ξετυλίγονται γύρω σου.
Όλοι ψάχνουν μια ελπίδα να πιαστούν, ένα λόγο να πιστέψουν ότι όλα αυτά που ζούμε είναι ένα κακό όνειρο που θα σβήσει όταν ξυπνήσουμε! Και όμως δεν ξέρω τι γίνεται δεν ξυπνάμε ποτέ και ο εφιάλτης συνεχίζεται.
Η Ελλάδα το σταυροδρόμι των λαών και των πολιτισμών καλείται για μια ακόμη φορά στην ιστορία να αποπληρώσει το χρέος της. Πότε η Ελλάδα θα αποπληρώσει το χρέος της; Τη στιγμή που τα μνημόνια ακολουθούν το ένα το άλλο; Που οι φόροι πληθαίνουν και εξαπλώνονται και σαν λερναία Ύδρα απειλούν ακόμα και τη βιωσιμότητα του Ελληνικού νοικοκυριού; Τη στιγμή που αδυνατούμε να καλύψουμε με ότι έχουμε και δεν έχουμε το δημόσιο χρέος, τι τρόπος θα βρεθεί προκειμένου να απαλλαγούμε απέ το χρέος, τι μας απομένει ως διέξοδο; Πώς θα βγούμε από το φαύλο κύκλο που έχουμε μπει; Με μαθηματική ακρίβεια είναι διάχυτη πλέον η εικόνα της αποδυνάμωσης του ελληνικού νοικοκυριού.
Η καλπάζουσα ανεργία σε συνδυασμό με την συνεχή επιβολή χαρατσιών είναι εκείνη που θα σκοτώσει και την τελευταία ελπίδα για ανάκαμψη. Η λύση στην κρίση δεν βρίσκεται στην πρακτική της ανάλγητης φορολογικής πολιτικής. Η λύση στην κρίση βρίσκεται σε μια σωστή εκτίμηση σε άλλους τρόπους καταβολής χρέους από αξιοποίηση κερδοφόρων πηγών που τους έχουμε παραγκωνίσει, όπως για παράδειγμα στον φυσικό και ορυκτό πλούτο, τον οποίο αν δεν είμαστε ικανοί να αξιοποιήσουμε οι ίδιοι και θα το αναλάβουν και αυτό οι δανειστές μας.
Και αυτό θα συμβεί γιατί θα έχουμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο που δε θα έχουμε τίποτα πλέον να δώσουμε ως χρήμα, ούτε ένα ευρώ!
Τι άλλο θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για το επικείμενο αύριο, όταν βλέπει ότι όλα τα ελληνικά νοικοκυριά παρότι έχουν μειώσει τις δαπάνες στο ελάχιστο δυνατό (κάποιοι στερούνται και τα βασικά) πάλι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις.
Πολύ θα ήθελα να γράψω ένα άρθρο αισιόδοξο, ένα άρθρο που να αφήνω ελπίδες θα ήταν όμως σαν να εθελοτυφλώ και εγώ στα πραγματικά δεδομένα. Η αθλιότητα της ζωής μας θα γίνεται πιο έντονη, η ποιότητα ζωής θα υποβαθμίζεται και η απόγνωση των ατόμων θα χτυπάει κόκκινο. Όσο συνεχίζουμε να λέμε ΝΑΙ, δεν πρόκειται να σταματήσει η κοινωνικοοικονομική εξαθλίωση.
Ίσως ένα βροντερό ΟΧΙ επιβάλλεται να ηχήσει στα αυτιά εκείνων που έπαψαν προ καιρού να αφουγκράζονται της ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας.
ΟΧΙ λοιπόν στις παρωπίδες από την πραγματικότητα! Είπαμε ένα ΟΧΙ, αλλά πολλά ΝΑΙ. Και τώρα υποκρινόμαστε ότι όλα είναι καλά; Ένα ηχηρό ΟΧΙ ίσως τους κάνει να σκεφτούν ότι τα όρια ανέχειας έχουν ξεπεραστεί, τα θέλω και η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης έχουν ποδοπατηθεί και θυσιαστεί στο βωμό συμφερόντων.
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος