Και αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και αν το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος; Καθημερινά ακούμε ιστορίες ανθρώπων που θα έπρεπε να μας παραδειγματίζουν και, όμως, πάλι πέφτουμε στα ίδια λάθη. Γιατί να μην μάθουμε κάτι από τις ζωές και τις ιστορίες των άλλων; Διάβασε, διδάξου, πάρε δύναμη. Μην κάνεις τα ίδια -λάθη εξάλλου υπάρχουν τόσα άλλα!
Αφορμή για να γράψω το παρακάτω άρθρο στάθηκε η γνωριμία μου με μια κοπέλα που έπασχε από διατροφική διαταραχή, από νευρική ανορεξία και όμως κατάφερε να την ξεπεράσει και να συνεχίσει αξιοπρεπώς και ανθρώπινα τη ζωή της. Δεν ξέρω αν φταίει το επάγγελμα που κάνω ή η διάθεση που δείχνω να ακούω τα προβλήματα των άλλων, αλλά σχεδόν πάντα- όπου σταθώ και όπου βρεθώ- όλο και κάποιος θα μου ξεδιπλώσει τον εσωτερικό του κόσμο. Η πρωταγωνίστρια, λοιπόν, και το έναυσμα για να γραφτεί τούτο το άρθρο υπήρξε η Άννα, μια κυρία 45 ετών χωρισμένη εδώ και τρία χρόνια με δυο παιδιά, που ενώ είχε φτάσει στα πρόθυρα του θανάτου, κατάφερε να γυρίσει πίσω στη ζωή και μάλιστα δυναμικά!
Ήταν βράδυ Τρίτης που θα βγαίναμε με τη γνωστή παρέα για φαγητό, στο γνωστό ταβερνάκι, για μια ακόμη τυπική βραδιά. Έτσι απλά να βγούμε για να βγούμε, να περάσει και αυτό το βράδυ, να πούμε καμία κουβέντα. Τα ίδια και τα ίδια δηλαδή! Στην παρέα μας αυτή τη φορά ήταν και η Άννα, φιλοξενούμενη στην πόλη μας από συγγενείς της για την περίοδο των γιορτών. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της βραδιάς, κάποιος σχολίασε αρνητικά τη βαρεμάρα μας. Kαλά πως είστε έτσι όλοι σας! Ψοφίμια είστε! Μόνο η Άννα είναι η ψυχή της παρέας! Πραγματικά και εμένα μου έκανε εντύπωση η υπερβολικά ανεβασμένη διάθεση της κοπέλας. Γελούσε συνέχεια, ήταν υπερβολικά περιποιημένη και ζητούσε συνεχώς να βγάζουμε φωτογραφίες. Λες και θα ήταν η τελευταία βραδιά της ζωής της. Ζούσε το καθετί, απολάμβανε το φαγητό, το κρασί και το όλο περιβάλλον. Η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Ήταν πασιφανές ότι ήταν τρισευτυχισμένη και διψούσε για ζωή και διασκέδαση. Μπράβο της, σκέφτηκα!
Λίγο αργότερα και εφόσον βέβαια είχα φάει κανονικά, όπως πάντα είπα: Άντε για χάρη της παρέας πάλι χάλασα τη δίαιτα για σήμερα. «Σιγά», μου απαντά η Άννα, « μια χαρά είσαι»! «Θα ήθελα να μην μπορούσα να τρώω», της λέω. «Αυτό να μην το ξαναπείς και για κανένα λόγο», μου απαντά εμφανώς εκνευρισμένη! «Αυτό είναι κατάρα… Ρώτα και κανέναν άλλο που έχει ζήσει και ξέρει». Από ό,τι κατάλαβα μετά ήμουν η μοναδική που δε γνώριζε την ιστορία της- εξάλλου πρώτη φορά την έβλεπα! Η Άννα, μετά από σοβαρά προβλήματα στο γάμο της, αντιμετώπισε το γνωστό σε όλους πρόβλημα της νευρικής ανορεξίας. Για πολύ καιρό δεν μπορούσε να φάει τίποτα έφτασε να είναι σκελετός… ώσπου κάποια μέρα ένα τροχαίο ατύχημα στο γιό της την έκανε να συνειδητοποιήσει την αξία της ζωής τόσο του γιού της όσο και τη δική της.. Παραμέρισε το πρόβλημα το δικό της… και αποφάσισε να τρώει για χάρη του γιού της, για να γίνει δυνατή, για να σταθεί δίπλα του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή!
Το στομάχι της στην αρχή πονούσε, ένιωθε ότι ρίχνει πέτρες μέσα του. Σιγά σιγά όμως, τα κατάφερε. Έτρωγε και άρχισε να ξαναπαίρνει τα χαμένα της κιλά… Αυτό ήταν νίκησε τη νευρική ανορεξία για χάρη του παιδιού της. Η Αγάπη της μάνας για το γιο την έκανε να επανέλθει σε ικανοποιητική κατάσταση. Και όσο η κατάσταση του γιου της καλυτέρευε, τόσο έπαιρνε κουράγιο και η Άννα. Ήταν δυο μάχες που δόθηκαν συγχρόνως και κερδήθηκαν και οι δύο! Η δύναμη της θέλησης μεγάλη, η εσωτερική δύναμη τεράστια, ξεσήκωσε ολόκληρο το Εγώ της, το Εγώ έγινε Εσύ, έγινε Εμείς. Έγινε ένα με το παιδί της. Και για χατίρι του έγινε καλά! Έπρεπε να είναι δυνατή, να στηρίξει το σπλάχνο της και έγινε!
Τώρα ζει μια φυσιολογική ζωή, όμως ποτέ δε θα ξεχάσει τον εφιάλτη που πέρασε. Οι άσχημες στιγμές της αρρώστιας της, γιατί όταν μιλάμε για νευρική ανορεξία για αρρώστια πρόκειται, κρύφτηκαν στα βάθη του μυαλού της. Σχεδόν εξαφανιστήκαν και έμεινε μόνο η δίψα για ζωή, για μια φυσιολογική ζωή… γεμάτη γέλιο και στιγμές χαρούμενες… και, όμως, αλίμονο αν κάποιος αρχίσει να μιλάει για δίαιτες χαριτολογώντας μπροστά της… γίνεται θηρίο! Γιατί, ίσως, γνώρισε πολύ καλά ότι δεν πρέπει να αστειευόμαστε με θέματα υγείας.
Λοιπόν, κυρίες μου σκεφτείτε πολύ … εσείς που λέτε συνεχώς ότι κάνετε δίαιτα ενώ προηγουμένως έχετε φάει για δυο άτομα! Και εσείς που θέλετε να ξεφύγετε από τη νευρική ανορεξία ή κάποια άλλου είδους εξάρτηση ή πρόβλημα σας βαραίνει. Ποτέ μη λέτε ποτέ. Η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης μετακινεί βουνά! Η δύναμη του ανθρώπου είναι τεράστια και δεν χρειάζεται να φτάσετε στα άκρα να το καταλάβετε. Δεν επιβάλλεται να πιάσετε πάτο. Όλα διορθώνονται αν το θέλουμε. Αν το τολμήσουμε.
Τόλμησε αυτό που λες «ακατόρθωτο». Φτάσε αυτό που δε μπορείς. Ύψωσε το χέρια σου στον ουρανό και γίνε ο εαυτός που ήσουν ή που θες να γίνεις. Μην τα αφήνεις όλα στην τύχη… Προσπάθησε, αγωνίσου για αυτό που ποθείς. Καλά είχε πει ο Καζαντζάκης: «Ε κακομοίρη άνθρωπε», είπε δυνατά, «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά».
Χρειάζεται να πεθάνουμε, για να ανακαλύψουμε την αξία της ζωής; Χρειάζεται να χάσουμε κάτι για να το εκτιμήσουμε; Χρειάζεται να φτάσουμε στον πυθμένα της νοσηρότητας για να ευλογούμε τα υγιή στοιχεία; Όχι βέβαια… Οι παραδειγματικές ιστορίες πολλές, οι συνάνθρωποί μας που τις έχουν βιώσει, επίσης… Ας μας προφυλάξουν.. Μα και αν ακόμα κάποιος φτάσει να είναι αντιμέτωπος με εκείνο που φοβάται.. δε θα το ξεπεράσει και δε θα το νικήσει αν το δεχτεί παθητικά!
Η εσωτερική αυτή δύναμη, η δύναμη της ψυχής, η αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό μας νικάει τα πάντα, πολλές φορές και τον ίδιο το θάνατο. Υπάρχουν άνθρωποι που νίκησαν το πάθος τους για τζόγο, άνθρωποι που νίκησαν τα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό, ακόμα και τον καρκίνο…
Μη φοβάσαι, λοιπόν, γι αυτό που θα σου συμβεί, να σε τρομάζει όμως η σκέψη μη χάσεις τη δύναμη της ψυχής σου…
Χαρμπέα Ιωάννα Κοινωνιολόγος/συγγραφέας