Η ζωή δεν ορίζεται από τα γεγονότα αλλά από τις αποφάσεις μας

Κι αν τα γεγονότα ορίζουν την ζωή μας; Επηρεάζουν ολόκληρο το είναι μας; Την καθημερινότητά μας, τον τρόπο που συναναστρεφόμαστε;

Κι αν τα γεγονότα ορίζουν την ζωή μας ; Επηρεάζουν ολόκληρο το είναι μας; Την καθημερινότητά μας, τον τρόπο που συναναστρεφόμαστε;

Πλέον, δεν κοιμόμαστε…όχι γιατί δίπλα μας κάποιος ροχαλίζει…αλλά γιατί δεν έχουμε ύπνο…Ακόμη κ αυτή την ηρεμία ,το συναίσθημα

της ξενοιασιάς που μας πρόσφερε κάποτε ο ύπνος, το έχουμε χάσει…Πεταγόμαστε μέσα στην νύχτα όχι γιατί είδαμε εφιάλτη ή γιατί

μας πονά το στομάχι…μα γιατί έχουμε έννοιες…Ένα πλάκωμα στο στήθος ,μια αβεβαιότητα για το αύριο…

“Που θα βρω τα λεφτά να πληρώσω την ασφάλεια του αυτοκινήτου, τη δόση του δανείου…το νοίκι και άλλα τέτοια”….

Ούτε το μυοχαλαρωτικό χαπάκι μας πιάνει πλέον, ούτε το χαμομήλι για να μας ηρεμήσει λίγο μπας και ξανακοιμηθούμε…

Δεν είμαστε κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι και εξαντλημένοι, αφού τρέχουμε όλη μέρα για να τα φέρουμε βόλτα; Κόβουμε από εδώ…

κόβουμε από εκεί…και το επόμενο πρωί ακούμε για νέα μέτρα, νέο μνημόνιο, νέα περικοπή στον μισθό…που μέχρι το βραδινό δελτίο ειδήσεων

μπορεί να έχουν πολλαπλασιαστεί…Εκεί που πάμε να δούμε μια “άσπρη μέρα”—μεταφορικά και κυριολεκτικά λόγου καιρικών συνθηκών αυτές τις μέρες—

“σλαπ” μας δίνουν και άλλη σφαλιάρα στον σβέρκο για να μην σηκώσουμε κεφάλι…Εκεί που λέμε: “άντε, θα βγει και αυτός ο μήνας…τα καταφέραμε”, δίνοντας

εμείς οι ίδιοι “τονωτικές ενέσεις” στον εαυτό μας, να σου ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ!!!!

Κανείς δεν μπορεί να σφυρίζει ανέμελα μπροστά στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Αλλά και κανένας επίσης, δεν μπορεί να αντέξει για πολύ μεγάλο διάστημα τον

πόλεμο νεύρων που καλείται να κερδίσει καθημερινά, αντιμέτωπος με τις δυσκολίες και τα εμπόδια.

Αυτή η απίστευτη αγωνία, η ψυχολογική πίεση ,η ανασφάλεια για το τι θα ξημερώσει αύριο, μας αφήνει άυπνους.

Άκουσα κάποιον φίλο μου να λέει “Κουράστηκα να παλεύω ,κουράστηκα να φοβάμαι” ,κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι. Όλοι λίγο πολύ κοινά συναισθήματα βιώνουμε καθημερινά…Το συζητάμε μπας και το ξεχάσουμε, ή ακούσουμε λίγο πιο ενθαρρυντικά λόγια από τον διπλανό μας ,να μοιραστούμε τον φόβο μας βρε αδερφέ,

αλλά, μάταια…Απαισιοδοξία, “μαυρίλα” ,απογοήτευση, μιζέρια…κάθεσαι να πιεις έναν καφέ και ακούς: “ΑΑΑ, θα έρθουν και χειρότερα” πίνοντας καφέ παρηγοριάς πλέον…

Έχουμε κόψει και εφημερίδα να διαβάζουμε γιατί ό ,τι βλέπουμε το βράδυ στην τηλεόραση, τα ίδια και χειρότερα γράφουν και αναλύουν στις εφημερίδες…

Έχουμε κουραστεί…Κάποιοι άλλοι, πέρα από εμάς—ελπίζω να καταλάβετε σε ποιους αναφέρομαι—κάνανε την αυτοκριτική τους βάζοντας στον “σβέρκο “μας

μια βαρβάτη ομάδα οικονομολόγων τους τροϊκανούς ή αλλιώς ΔΝΤ…

Νιώσαμε ένοχοι για την ζωή που μέχρι πρότινος κάναμε, ή μάλλον μας έκαναν να νιώθουμε έτσι .Δεν κάνουμε πλέον όνειρα.

Βέβαια ,για να αισιοδοξήσουμε και λίγο μέσα στην μαυρίλα μας, μας ανάγκασαν με διπλωματικούς χειρισμούς να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας, να μαζευτούμε,

να πάψουμε να λειτουργούμε συναισθηματικά ,να πάψουμε να μετράμε ανθρώπους και φιλίες με οικονομικά μέτρα και σταθμά…

Και εν πάσει περιπτώσει αν ζήσουμε μετά απ’ αυτή την “καταιγίδα” ,την υγειά μας να ‘χουμε…

Όμως η κατηφόρα πλέον δεν έχει τελειωμό Όλο νομίζουμε πως θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτός ο αγώνας δρόμου, αλλά μάταια…Δυσκολεύει μέρα με την μέρα.

Αλλάζοντας καθημερινά την προσωπικότητά μας ,τον εσωτερικό μας κόσμο, τα πιστεύω μας ,τις σκέψεις μας…Οι σκέψεις μας που μέσα σε δευτερόλεπτα γίνανε μαύρες και σκοτεινές Είναι αλήθεια πλέον πως μας έχει κυριεύσει ο ΦΟΒΟΣ.

Ο καθένας μας φοβάται, φαίνεται άλλωστε και στα μάτια του διπλανού μας ,του συμπολίτη μας.

Ειλικρινά θλίβομαι και συνάμα λυπάμαι για τους ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν με ό, τι τους έχει απομείνει για να επιβιώσουν, πιστεύοντας πως ό, τι και να γίνει οι αποφάσεις έχουν παρθεί ,το αποτέλεσμα είναι δεδομένο, ξεγυμνώνοντας πλέον την αξιοπρέπειά τους.

Ναι…δεν έχουμε πλέον αξιοπρέπεια…μας την πήραν και αυτή…

Μέσα μας καθημερινά αναρωτιόμαστε: “τι μπορούμε να κάνουμε ως Έλληνες ,ή ο καθένας ξεχωριστά, για να μην ζούμε άλλο έτσι, υπομένοντας απλά τις συνέπειες των αποφάσεων που κάποιοι άλλοι για μας θα πάρουν…παίρνουν ;”Μπορούμε άραγε να επηρεάσουμε τουλάχιστον την καθοδική πορεία της χώρας μας;”

Σ’ αυτές τις ρητορικές ερωτήσεις δεν ήρθα να δώσω απαντήσεις, αλλά να πω με την σειρά μου πως, αυτή την εποχή με θυμώνει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα όλη αυτή την οικονομική κρίση, κάνοντάς μας άβουλα όντα, χωρίς αξιοπρέπεια, ζώντας σε καταστάσεις εξαθλίωσης.

ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΗ .Δεν μπορούν να μας στερούν ούτε την αξιοπρέπεια, ούτε την όποια ποιότητα ζωής που έχει ο καθένας μας δημιουργήσει.

Όλη αυτή η κατάσταση γύρω μας, ΠΡΕΠΕΙ να μας προκαλεί ΘΥΜΟ…ΝΑΙ…Με τον θυμό ίσως μπορέσουμε να βρούμε λύσεις που μέχρι χθες είχαμε απορρίψει

ή δεν είχαμε καν σκεφτεί. Μήπως ήρθε πράγματι η ώρα ν’ αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε που βλέπουμε τα πράγματα και ζούμε;

“Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε την διαφορά”–Νέλσον Μαντέλα.

Το πρώτο βήμα για την αλλαγή είναι να πάψουμε να αντιστεκόμαστε σ’ αυτή .

Ας αποφασίσουμε να φανούμε γενναίοι για ακόμα μια φορά στην ζωή μας ως λαός και ως οντότητες του Ελληνικού κράτους ,αψηφώντας με κάθε τρόπο τον φόβο που μας έχει κυριεύσει με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας .Το πως νιώθουμε, ξεκινά από την ερμηνεία που δίνουμε εμείς στα γεγονότα, στις σκέψεις που κάνουμε με τα δεδομένα και τα κριτήρια που εμείς θέτουμε.

Πρέπει λοιπόν ,να παλέψουμε γενναία, αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε και βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας, δημιουργώντας τα νέα κριτήρια της δικής μας ευτυχίας-επιτυχίας.

Ας δυναμώσουμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας και ας φροντίσουμε τον εαυτό μας. Ας προστατέψουμε = θωρακίσουμε τον εαυτό μας από την φθορά και τις απογοητεύσεις.

Ας ξεκλειδώσουμε τους φόβους μας και ας πάψουμε να μένουμε απλά στην αρνητική πλευρά του θέματος…γιατί, ΑΠΛΑ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ…τόσο για εμάς, όσο και για την γενιά που έρχεται.

“Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται αλλά αυτός που επιβάλλεται στον φόβο του”–Νέλσον Μαντέλα

Γράφει η ANNAMARIA KALABAKA