Πίσω από το τζάμι σαν καθίσω και μες στη σκέψη μου χαθώ.
Όσα φοβάμαι θα αντικρύσω και ένα βροχερό καιρό.
Τα μάτια μου κοιτούν μπροστά και τη βροχή χαζεύουν, μα η σκέψη ταξιδεύει…
Μπροστά στο τζάμι η βροχή, τι θέλει τι γυρεύει;
Αργά κυλούν οι στάλες της, στο τζάμι πάνω μένουν.
Και εσύ κοιτάς, μα είσαι αλλού… σκέφτεσαι τα χρόνια που απομένουν…
Τα καιρικά φαινόμενα πάντα επηρεάζουν τα συναισθήματα του ατόμου. Εξάλλου, συναίσθημα δεν είναι παρά η αντίδραση του Εγώ μας στα εξωτερικά ερεθίσματα. Πόσους έχει εμπνεύσει η βροχή, αξιόλογους καλλιτέχνες, πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για αυτή!
Οι ρομαντικές ψυχές εμπνέονται και δημιουργούν γράφουν στίχους, πεζογραφήματα, τη ζωγραφίζουν… Σε εποχή κρίσης, όμως, πόσοι είναι οι ρομαντικοί; Πόσοι έχουν πλέον διάθεση για δημιουργία; Πόσοι ασχολούνται με τα καιρικά φαινόμενα τη στιγμή που τα κοινωνικά δρώμενα έχουν αποδιοργανώσει ολόκληρη τη ζωή μας; Ίσως λιγότεροι , ίσως όμως και περισσότεροι από πριν.
Η Τέχνη, η Συγγραφή και γενικότερα η Δημιουργία αντιστέκεται στο χλωμό οικονομικό γίγνεσθαι. Η εποχή της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, ίσως, αποτελέσει κίνητρο για δημιουργία σε επίπεδο Τέχνης και Πολιτισμού. Η απογοήτευση του ατόμου, η βροχή της ψυχής του θα γίνει η απαρχή καινούριων εσωτερικών αναζητήσεων. Αναζητήσεις που εκφράζονται, αποτυπώνονται με την πένα σε μια κόλλα χαρτί, σε ένα πίνακα ζωγραφικής, σε χειροτεχνίες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους.
Η δίψα για πνευματική τροφή και πνευματική δημιουργία είναι τόσο έντονη κάποιες φορές που η πένα δεν περιμένει, σκέψη και πένα ταυτόχρονα συμβαδίζουν… και κινούνται σε ένα θαυμάσιο κόσμο, στον κόσμο της δημιουργίας.
Ακόμα λοιπόν και σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς η πνευματική δημιουργία δε σταματά. Μάλιστα, εμπνέεται από το νοσηρό οικονομικό τοπίο, το αποτυπώνει, το μεταμορφώνει, το αλλάζει στο τέλος!
Χοντραίνει έξω η βροχή, οι αστραπές τρομάζουν
Ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί και τα παιδιά φωνάζουν
Και συ ακόμα δημιουργείς και γράφεις με την πένα
Δε σε ενδιαφέρει τίποτα και τέλειωσε η μέρα!
Ο χρόνος κυλάει, η μέρα περνάει τα χρόνια γυρίζουν και φεύγουν μακριά
Το μόνο που μένει και δεν αλλάζει, είναι να γράφω, με συναρπάζει…
Η βροχή της ψυχής, η καταιγίδα της κοινωνίας και όλες οι μπόρες που βιώνουμε ας γίνουν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον καθένα μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη χαρά της δημιουργίας.
Μέσα από την αθλιότητα της καθημερινότητας ας αναδείξουμε το ουράνιο τόξο που όλοι κρύβουμε μέσα μας.