- «Κύριε – κύριε, ένας μαθητής από το Δ5, θέλει να σας μιλήσει», μου αναφέρει ο απουσιολόγος.
Εισέρχεται η μαθήτρια στο γραφείο.
- «Έλα παιδί μου τι τρέχει»?
- «Κύριε μίλησα και με την σύμβουλο σχολικής Ζωής, μου έδωσε κάποιες συμβουλές, αλλά με παρέπεμψε σε εσάς».
- «Κοίταξε. Ότι πούμε θα μείνει αυστηρά μεταξύ μας, εσύ δε, θα μας επιτρέψεις να ενημερώσουμε και τους γονείς σου εκτός και αν το σχολείο το κρίνει επιβεβλημένο να το κάνει χωρίς τη δική σου άδεια».
- «Κύριε οι γονείς μου δεν έχουν το χρόνο να ασχολούνται με αυτά, στα χωράφια εργάζονται, ούτε με καταλαβαίνουν».
- «Οκ. Τι τρέχει»?
- «Ξέρετε καλή μαθήτρια δεν είμαι, αλλά έχω καλλιτεχνικές ανησυχίες, κοινωνικούς προβληματισμούς, και μερικές φορές αισθάνομαι ότι πνίγομαι. Από την άλλη φοβάμαι ότι αν αυτές τις ανησυχίες τις πω σε κάποιον άλλο μπορεί να παρεξηγηθώ ή και να με εκμεταλλευτούν».
- «Θέλω να τελειώσω το σχολείο και να ασχοληθώ με την τέχνη. Μερικές φορές όμως βλέπω ότι αν δεν έχεις πίσω σου βαρύ όνομα, μπορεί να σε μειώσουν, να σε εκβιάσουν, να σου ζητήσουν ανταλλάγματα. Φοβάμαι».
- «Αυτά δεν συμβαίνουν, παιδί μου. Εξάλλου έχεις εφόδια, από το σχολείο, που σε διδάσκει για ευκαιρίες στη μάθηση και στην εργασία, για δημοκρατία και εμπιστοσύνη στους θεσμούς, για κοινωνική δικαιοσύνη, για αξιοκρατία και ισονομία».
- «Κύριε, ισονομία? Αυτό δεν το καταλαβαίνω».
- «Ισονομία παιδί μου είναι να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Να υπάρχουν τα ίδια κριτήρια είτε για το υιό του εργάτη, είτε για τη φοιτήτρια κόρη καθαρίστριας, είτε για τον σπουδαίο καλλιτέχνη, είτε για τον ακριβοθώρητο πολιτικό».
- «Α κατάλαβα. Η καθαρίστρια που τιμωρήθηκε με 10 χρόνια ποινής και ο σπουδαίος καλλιτέχνης που καταδικάστηκε για δύο βιασμούς, κυκλοφορεί με 30000 χιλιαρικάκια ελεύθερος».
- «Αυτό έτυχε παιδί μου. Η δικαιοσύνη είναι αδέκαστη και τυφλή. Εξάλλου θυμήσου τι διδάσκεσαι στην κοινωνική και πολιτική αγωγή. Η ισονομία που λέγαμε πάνω από όλα»
- «Ναι, αλλά εκείνος ο Ζαν, ο Ζακ πως τον λένε, που τον ποδοπάτησαν, πάλι ελεύθεροι οι φονιάδες του. Για ποια δικαιοσύνη μας μιλάει η κα… στο μάθημα»?
Αρχίζω να μην αισθάνομαι καλά, ως δάσκαλος, όταν η πιτσιρίκα, απέναντί μου, με νεανική αυθάδεια, στα έλλογα επιχειρήματά μου, παραθέτει γεγονότα χωρίς περιτύλιγμα, χωρίς νομικούς ακροβατισμούς. Εξάλλου ένα προβληματισμένο νιάτο είναι, δεν είναι και ο ποινικολόγος παρ’ Αρείω Πάγω Κουγιόπουλος!
- «Ναι και η Δημοκρατία έχει τις κακές της στιγμές. Με υπομονή και επιμονή, με καλλιέργεια της παιδείας θα τις εξαλείψουμε».
- «Ναι κύριε. Όπως με τον συμμαθητή μου τον Γρηγορόπουλο. Ελεύθερος ο φονέας, λόγω προτέρου εντίμου βίου. Δηλαδή τι θα έπρεπε να γίνει για να καταδικαστεί. Να είναι αστυνομικός με ποινικό μητρώο»?
Η νεαρά μαθήτρια είχε αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των ονομάτων, μέχρι σε κάποιον Γεωργιάδη παιδεραστή, καταδικασμένο στη Ρουμανία, έφθασε και ο ομιλών την άκουγε αποσβολωμένος!
-«Κύριε θα σας πω και κάτι άλλο. Εσείς στο σχολείο δεν μας επιτρέπετε τα πολυσχισμένα τζιν, άντε κάποιο σχισιματάκι εκεί στο γόνατο, μετά μας καλείτε στο γραφείο για συμβουλές. Εγώ ως έφηβη, ως φοιτήτρια, ως νεαρή εργαζόμενη γιατί θα πρέπει να υποκύπτω στον κάθε άντρακλα που δεν θα με αντιμετωπίζει ως αυτόνομη προσωπικότητα, αλλά ως σεξουαλικό αντικείμενο και μόνο, τρώγοντας και ένα χαστουκάκι έτσι με το καλημέρα? Γιατί θα πρέπει να ντύνομαι με «κελεμπία» και να μην ορίζω το σώμα μου όπως θέλω»?
-«και κάτι τελευταίο κύριε. Στα αρχαία μαθαίνουμε για την Ύβρη και την Νέμεση. Τη Νέμεση προς τους κραταιούς και τους εξουσιαστές. Εδώ στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία η Νέμεσις πίπτει μόνο στους φτωχοδιάβολους και αποσυνάγωγους».