Η Κατερίνα Παπακώστα στην Ολομέλεια της Βουλής για την πρόταση δυσπιστίας

Από το Βήμα της Βουλής, στη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε η αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης, τοποθετήθηκε η Γραμματέας Προγράμματος ΝΔ και Βουλευτής Τρικάλων, Κατερίνα Παπακώστα, στέλνοντας το δικό της μήνυμα στους «δημαγωγούς» της πολιτικής σκηνής που προσπαθούν να πλήξουν όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά την ίδια την δημοκρατία.

«Το να λέει  κανείς  την αλήθεια δεν είναι πάντοτε εύκολη υπόθεση και  δη  στην πολιτική», ανέφερε, συμπληρώνοντας πως «δεν  φτάνει μόνον, να έχει  κάποιος  το πολιτικό θάρρος, την πολιτική  γενναιότητα, το πολιτικό  ανάστημα  να  πει  την  αλήθεια στον λαό, αλλά κι ο λαός να έχει και την θέληση, το  σθένος, τη διάκριση, να  την ξεχωρίσει, να την αποδεχθεί και να την στηρίξει».

Η Βουλευτής τόνισε πως αποτελεί ηθική υποχρέωση της κυβέρνησης να επισημάνει τον κίνδυνο του άκρατου λαϊκισμού, της  εργαλειοποίησης και της  υφαρπαγής  συνειδήσεων, που έχουν ως μοναδικό στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας. Κατέκρινε μάλιστα, έντονα, όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο πόνο, προκειμένου να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, κατηγορώντας ευθέως την αντιπολίτευση για «πολιτικό παίγνιο», πάνω στον ανθρώπινο πόνο των οικογενειών των θυμάτων του πολυπαραγοντικού δυστυχήματος των Τεμπών.

Κλείνοντας, αναφέρθηκε και στον ρόλο της ως Αντιπροέδρου της Εξεταστικής Επιτροπής, επισημαίνοντας πως εκτέλεσε το θεσμικό της καθήκον «με πλήρη επίγνωση του αυξημένου ρόλου και της σοβαρότητας της κατάστασης», υπενθυμίζοντας σε όλους τους νόμιμους εκπροσώπους του λαού, πως ο καθένας θα κριθεί «από το αξιακό  σύστημα, το  ήθος και την αξιοπρέπεια του», αλλά και από την συνειδητή  απόφασή  του, να τιμά τον όρκο «προς  την πίστη μας, την πατρίδα μας, το δημοκρατικό πολίτευμα, το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, με όποιο πολιτικό κόστος, με όποιο  τίμημα».

 

Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο: https://youtu.be/DKb9r-fm-Mc

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία της στην Ολομέλεια:

 

Κύριε Πρόεδρε,

Κυρίες  και Κύριοι  Συνάδελφοι,

Θα μου επιτρέψετε  να ξεκινήσω  την σημερινή μου ομιλία, επί της  κατατεθείσας πρότασης  δυσπιστίας,  με κάποιες  σκέψεις, τις  οποίες  θα ήθελα να μοιραστώ  μαζί  σας.

Τα  7 λεπτά  βεβαίως  φαντάζουν  εξαιρετικά  ελάχιστα  για  να μπορέσεις  να αποδώσεις  την  φιλοσοφία  και την στάση μιας  ζωής, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι απολύτως συνεπής  στον χρόνο μου.

Δεν ξέρω  αλήθεια, αν  το τι είναι σήμερα  ο καθένας  από  εμάς  είναι αποτέλεσμα της οικογένειας  στην  οποία μεγάλωσε, των  δασκάλων που τον δίδαξαν, των εμπειριών που έζησε, της  προσπάθειας, που  ο ίδιος κατέβαλε να  διαπλάσει τον εαυτό του, ή  απλά  έτσι γεννιόμαστε ….

Το σίγουρο πάντως είναι, ότι  η στάση  μας  απέναντι  στα πράγματα  και οι  επιλογές μας πρωτίστως, όχι τα λόγια  μας, οι πράξεις μας  είναι αυτές, που καθορίζουν και  προσδιορίζουν τελικά  το ποιοι πραγματικά   είμαστε….

Και η αλήθεια  είναι,  πως πολλές  φορές έχω  νιώσει  μέσα  σε αυτή την αίθουσα και το έχω  πει άλλες  τόσες,  ότι  δεν είμαστε όλοι  ίδιοι.

Και άλλες  τόσες  φορές έχω αναρωτηθεί, εάν  υπάρχει τελικά  πραγματικά  ελπίδα  για  αυτόν  τον πολύπαθο λαό, για  αυτόν  τον ταλαιπωρημένο τόπο, για  αυτή  την τόσο ξεχωριστή, τόσο όμορφη, αλλά  και συνάμα  τόσο παράξενη, κατά τον Οδυσσέα  Ελύτη,  πατρίδα.

Νομίζω  κυρίες  και κύριοι  συνάδελφοι, ότι μία από τις  σημαντικότερες  αιτίες που   καταδυναστεύουν  το Έθνος  μας, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα,  είναι το  γεγονός, ότι ως  λαός  είμαστε  επιρρεπής  στην δημαγωγία.

Η  δημαγωγία διαχρονικά  αποτελεί την μεγαλύτερη πληγή και απειλή της  δημοκρατίας. Και αυτό διότι  φθείρει  την  ορθολογική δημόσια  συζήτηση  με  αποτέλεσμα,  να υπονομεύεται  η  χάραξη  οποιασδήποτε πολιτικής, ενώ η άποψη,  ότι εμείς  ποτέ  δεν υποκύπτουμε  και ότι εκείνοι  φταίνε  για τα πάντα, είναι εξαιρετικά  επικίνδυνη  και  καταστροφική. 

Για αυτό και  δεν θα πρέπει κανείς  να ξεχνά, ότι  ο  θρίαμβος  των δημαγωγών   μπορεί να είναι  βραχύβιος, τα  ερείπια όμως αιώνια.

Η  πραγματικότητα  βεβαίως είναι αγαπητοί συνάδελφοι, ότι το να λέει  κανείς  την αλήθεια γενικά δεν είναι πάντοτε  και τόσο εύκολη υπόθεση…και  δη  στην πολιτική έτσι δεν είναι;

Καθώς  νομίζω πως όλοι θα  συμφωνήσουμε, τουλάχιστον  σε αυτό, πως  όσοι από την αρχαιότητα   μέχρι και την νεότερη  ιστορία είχαν το σθένος  να  την πουν, σε  κρίσιμες  πολιτικές  στιγμές, μάλλον  δεν είχαν και πολύ καλό τέλος.

Καθώς  το θέμα  τελικά  είναι, μιας και ακούω,  όπως  φαντάζομαι και όλοι εσείς, από μικρό παιδί, ότι  οι πολιτικοί γενικώς δεν συνηθίζουν λένε  την αλήθεια στον λαό, ότι δεν  φτάνει μόνον, να έχει  κάποιος  το πολιτικό θάρρος, την πολιτική  γενναιότητα, το πολιτικό  ανάστημα  να  πει  την  αλήθεια στον λαό, αλλά να έχει και  αυτός την θέληση,  το  σθένος, την διάκριση,   να  την ξεχωρίσει, να την αποδεχθεί και να την στηρίξει.

Σήμερα  κυρίες και κύριοι  συνάδελφοι της  αντιπολίτευσης, βρισκόμαστε  δυστυχώς, για μία ακόμη  φορά, στο ίδιο  έργο  θεατές.

Σε  μια  χώρα, σε μια κυβέρνηση, που  συστηματικά βάλλεται, διαβάλλεται και κατασυκοφαντείται  ακόμη και  διεθνώς από τους  ίδιους συνήθεις  ύποπτους,  εμείς   έχουμε   την ηθική υποχρέωση, να κρούσουμε  το καμπανάκι  κινδύνου του άκρατου λαϊκισμού, της  εργαλειοποίησης, της  υφαρπαγής  συνειδήσεων και κυρίως  του κινδύνου  μιας  διαρκώς  εξελισσόμενης κατάστασης, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια   αποσταθεροποίησης  της  χώρας.

Κάποιοι  σήμερα  δυστυχώς  παίζουν, για μία  ακόμη φορά,  τα ρέστα τους. Ρίχνουν  λάσπη και επιχειρούν την απόλυτη  δηλητηρίαση  του  δημόσιου  λόγου και βίου, καθώς και της πολιτικής αντιπαράθεσης στοχεύοντας, μέσω  της  δημαγωγίας, του άκρατου  λαϊκισμού  και φυσικά  της  εκμετάλλευσης  του ανθρώπινου πόνου, να αποκομίσουν ίδια  πολιτικά οφέλη, να  αντιστρέψουν την κακή τους  αρνητική  εικόνα, να  κερδίσουν  τελικά  πόντους  στην  διεκδίκηση  της  εξουσίας για την διακυβέρνηση  της χώρας.

Όμως κυρίες και κύριοι  συνάδελφοι, όσο και αν  γνωρίζουμε, ότι  η  τραγική υπόθεση των Τεμπών, είναι ένα πολυπαραγοντικό δυστύχημα, από σύσσωμη την αντιπολίτευση χρησιμοποιήθηκε  και  συνεχίζει  μέχρι και  σήμερα  να   χρησιμοποιείται,  ως  «πολιτικό παίγνιο». Όσο  και αν  γνωρίζουμε, ότι  πολλές  φορές  σ’αυτό  τον  λαό, σε  αυτή  τη χώρα  υπερισχύει  το  συναίσθημα  από την λογική, όσο  και  αν  γνωρίζουμε, ότι  τμήμα  της  κοινής  γνώμης  αναζητεί  σε  μόνιμη βάσιμη  θεωρίες  συνωμοσίας, εμείς  έχουμε την  ηθική υποχρέωση  να υπερασπιστούμε  την  αλήθεια, να αντισταθούμε στον λαϊκισμό, καθώς  διαθέτουμε   εδραιωμένη πεποίθηση, αλλά και  βεβαία πίστη  μέσα μας,  πως  στο τέλος η αλήθεια  θα αναδυθεί και θα αποδειχθεί  πέραν πάσης  αμφιβολίας, η λογική  θα υπερισχύσει  του απολύτως  δικαιολογημένου στην παρούσα φάση συναισθήματος, και ότι  οι θεωρίες  συνωμοσίας  θα καταπέσουν, όταν  η  υπόθεση αρθεί  στις  αίθουσες  των Δικαστηρίων, καθώς τότε  τον λόγο  θα  τον έχει η ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη, η μόνη  σε κάθε περίπτωση, αρμόδια  για την ανεύρεση των πραγματικών  ενόχων,   την απόδοση  ευθυνών και  την καταδίκη  των  υπευθύνων. 

Κλείνοντας  κυρίες και κύριοι  συνάδελφοι,

Μέχρι σήμερα, συναισθάνομαι βαθιά τον πόνο που βιώνουν οι συγγενείς των θυμάτων, οι τραυματίες και η ελληνική κοινωνία συνολικά. 

Ως πολιτικός, ως άνθρωπος, ως μητέρα, αλλά και ως αντιπρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής που συστάθηκε για την υπόθεση των Τεμπών, εκτέλεσα το θεσμικό μου καθήκον, με πλήρη επίγνωση του αυξημένου μου ρόλου και της σοβαρότητας της κατάστασης.

Είμαι βεβαία άλλωστε  πως  η πολιτική διαδρομή του καθενός και της καθεμίας από εμάς, που ως νόμιμα και δίκαια εκλεγμένοι εκπρόσωποι του κυρίαρχου ελληνικού λαού, στεκόμαστε σε αυτό εδώ το βήμα, θα κριθεί όταν έρθει  η  ώρα, από το αξιακό  σύστημα, το  ήθος και την αξιοπρέπεια  με την οποία επιλέξαμε  ο καθένας  από  εμάς, να διανύσουμε τα χιλιόμετρά μας.

Από τις επιλογές, των εύκολων οδών ή των δύσβατων μονοπατιών…

Από την συνειδητή  απόφασή  μας, να τιμούμε τον όρκο μας προς  την πίστη μας, την πατρίδα μας, το δημοκρατικό πολίτευμα, το Σύνταγμα και τους  νόμους του κράτους, με όποιο πολιτικό κόστος, με όποιο  τίμημα.

Σας  ευχαριστώ