Πρώτη ημέρα αντιμέτωπος με τους μαθητές. Θέλει να σπάσει τον «πάγο», να εκμαιεύσει απαντήσεις για το πώς νιώθουν, τι κάνουν, τι σκέπτονται, πως περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους οι μικροί δυνάστες που έχει απέναντί του. Ανάμεσα στα άλλα, η συζήτηση για το τι βλέπουν στην τηλεόραση.
Προβοκατόρικη ερώτηση: «Βρε παιδιά ποια πέρασε στο επόμενο στάδιο για να γίνει μοντέλο? Δεν πρόλαβα να το δώ!». Ως ελατήρια 22 (είκοσι δύο) χέρια σηκώνονται αυθόρμητα και απονήρευτα για να απαντήσουν: « η τάδε και η δείνα κύριε. Πως δεν το είδατε»? Έκπληκτος ο εκπαιδευτικός ρωτά: «καλά σας άφησαν μέχρι στις 12 το βράδυ να δείτε την εκπομπή»? «όχι κύριε, δεν το βλέπουμε μόνοι/ες μας, το βλέπει όλη η οικογένεια!!!»
Πράγματι, τον τελευταίο καιρό η νεοελληνική οικογένεια, αυτή η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, ονειρεύεται, φαντασιώνεται και αποχαυνώνεται με τα οπίσθια καλλίπυγων νεαρών που προσφέρουν το σώμα τους στην κρεατομηχανή των top models σε μια χώρα που δεν έχει να επιδείξει πλέον κανέναν, ή σχεδόν κανέναν παγκοσμίου φήμης οίκο μόδας , δεν έχει να επιδείξει κανέναν παγκοσμίου φήμης σχεδιαστή, παρά άτομα που σαν διάττοντες αστέρες έχουν το δικό τους πεντάλεπτο στα πρωινάδικα και τα αντίστοιχα μεσημεριανά με τις «γκλάμουρους» αποχρώσεις του γκρι μέσα από χαζοχαρούμενες εκπομπές.
Την αρχή, αν θυμάστε την έκαμνε το παιδί του Λαλιώτη, με το «ΚΛΙΚ» που έφερε την κλειδαρότρυπα εντός των τειχών. Τα εξώφυλλα με τα πλούσια μπούστα, τα σαρκώδη χείλη και όχι μόνο υπήρχαν σε κάθε είδους χώρους αναμονής, επιμελώς τακτοποιημένα παρουσιάζοντας τον «πετυχημένο» άνδρα με το ρολόι “rolex” (μπορεί και απομίμηση) στο ένα χέρι, το πούρο Αβάνας στο άλλο (παρέπεμπε στην άλωση του τελευταίου προπυργίου του κομμουνισμού) και περιστοιχιζόμενος από καλλίγραμμες πολλά υποσχόμενες , όπως αυτές που οι διάφοροι «φλώροι» τιτίβιζαν στη Μύκονο. Η κυρία αναπολούσε το πάλαι πότε νεανικό και σφριγηλό σώμα της, ο δε κύριος φαντασιωνόταν τον επιτυχημένο «επιχειρηματία».
Ο κύκλος αυτός τελείωσε. Το ρόλο αυτόν τον συνεχίζουν πλέον τα ΜΜΑ (μέσα μαζικής αποβλάκωσης). Η μικροαστική ηθική της δεκαετίας του 60, που ακόμη βλέπουμε στις ταινίες του ελληνικού σινεμά, με τους τίμιους και τίμιες νέους και νέες που με την σκληρή δουλειά θα προκόψουν, με το πηλοφόρι, το μυστρί, τον αργαλειό, το κέντημα τελείωσε. Η ανέλιξη τώρα θα γίνει μέσα από τις «μπίζνες», από τα «ντιλς» – συμφωνίες κατά την ελληνικήν, με το χρήμα να κατακλύζει τα πάντα και τους πάντες. Και με την κρεατομηχανή να κάνει τα κοριτσάκια να ονειρεύονται μεγάλη ζωή και τα αγοράκια την επιτυχημένη καριέρα. Η «τάξις και η ηθική» ισχύει μόνο στο εργοστάσιο, στους χώρους εργασίας των πολυεθνικών, στις «άναρχες» γειτονιές της Αθήνας , στους χώρους συγκέντρωσης των προσφύγων, στις απαγορευμένες διαδηλώσεις .
Όταν πέφτει το σούρουπο, με το άλλοθι του καθημερινού κάματου, η οικογένεια θα έχει να ασχοληθεί με τους αγώνες της κλειδαρότρυπας και του θεαθήναι. Είναι τυχαίο που στην ελληνική τηλεόραση δεν υπάρχει ούτε μια σειρά που να αναφέρεται σε κοινωνικούς αγώνες? Μην φανταστείτε αναρχοάπλυτους, με ταγάρια κατά δήλωση της Παναγιωταρέας (του εκπροσώπου τάφου) αλλά ένας Θεοτόκης, ένας Μυριβήλης, ένας Βενέζης, ένας Τσίρκας? Ένας Λάνθιμος, βρε παιδί μου, ένας Γαβράς (ποιος είναι αυτός)?
Ζητάει πολλά τελικά αυτός ο εκπαιδευτικός εν μέσω κανονικότητας!!!
Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός