Η είδηση που θα έπρεπε να κυριαρχεί και να προβληματίζει όλους ανεξαιρέτως (πολίτες και πολιτικούς), είναι η εκτόξευση των ανισοτήτων κατά την διάρκεια της πανδημίας. Διανύουμε μια ολόκληρη διετία με την πανδημία και σαν να μην μας έφτανε αυτός ο αόρατος πόλεμος, διαπιστώνουμε εδώ και αρκετό καιρό μια εκτόξευση τιμών, η οποία δημιουργεί μια χαώδη κατάσταση. Είναι τόσο μεγάλη η αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος, του φυσικού αερίου, του πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης, αλλά και των ειδών πρώτης ανάγκης (σούπερ μάρκετ, λαϊκές αγορές κ.λπ.), που είναι αδιανόητο να επιβιώσουν τα χαμηλά οικονομικά στρώματα και γενικότερα η μεσαία τάξη. Προφανώς και δεν αφορά μόνον στην Ελλάδα και ούτε μπορεί να πει κανείς ότι οφείλεται μόνο στα προβλήματα της τελευταίας οικονομικής κρίσης. Η ακρίβεια και γενικότερα η πορεία της οικονομίας επηρέασε τους κυβερνώντες· γίνονται κάποιες κινήσεις για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, αλλά μάλλον δεν μπορούν να σταθούν ικανές για την λύση του ογκωδέστατου αυτού προβλήματος που συνεχώς «μεταλλάσσεται».
Η ανεξέλεγκτη λειτουργία της οικονομίας δυναμιτίζει τον κοινωνικό ιστό και βάναυσα υπονομεύει ακόμη και την δημοκρατία. Και ενώ η φτώχια και η ανέχεια φτάνει στο απροχώρητο, οι ισχυροί του πλανήτη επωφελούνται αυξάνοντας τον πλούτο και την δύναμή τους. Παίζεται ένα επικίνδυνο «παιχνίδι» από το μεγάλο κεφάλαιο με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο ίδιος ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) επισημαίνει ότι «η διεύρυνση των ανισοτήτων υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, γιατί οι ελίτ έχουν καρπωθεί κάθε όφελος σε βάρος των υπολοίπων». Άρα συμπεραίνει κανείς ότι αν συνεχίσει η ανισότητα να αυξάνεται σε βάθος χρόνου, θα γυρίσει και θα τους «δαγκώσει».
Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού διαβλέπουν τον κίνδυνο και δηλώνουν την πρόθεση για συμμόρφωση του καπιταλισμού προς όφελος όλων. Έχουν ειπωθεί πολλά για το συγκεκριμένο θέμα της διεύρυνσης των ανισοτήτων από πολλούς διεθνείς παράγοντες της οικονομίας. Ο κόσμος όμως δεν θέλει λόγια αλλά έργα. Από υποσχέσεις όλοι είμαστε χορτάτοι· επί του πρακτέου δεν βλέπουμε να γίνεται κάτι· με κουβέντες δεν γεμίζει το στομάχι των πεινασμένων. Δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά ή όπως αλλιώς λέει ο θυμόσοφος λαός μας, «με πορδές δεν βάφονται αβγά». Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες δημιουργούν ένα καζάνι που βράζει και για να μην εκραγεί, πρέπει τουλάχιστον τα καπιταλιστικά συστήματα να αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Θα γίνει αυτό άραγε ποτέ στην πράξη;
Στηρίζονται σίγουρα στο γεγονός ότι όσο και αν τα συνδικάτα διαμαρτύρονται και χτυπούν τις καμπάνες σε συναγερμό, οι κοινωνίες δεν αντιδρούν ή αντιδρούν στα τυφλά. Γνωρίζουν επί πλέον ότι τα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο) χειραγωγούνται από το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι με την χειραγώγηση των Μ.Μ.Ε. αποδυναμώνεται η ουσία της δημοκρατίας και διαστρεβλώνεται η έννοια διεκδίκησης του πολίτη. Μάλιστα, αν λάβουμε υπόψη ιστορικά γεγονότα παρελθόντων ετών, το δημοκρατικό πολίτευμα των περισσότερων χωρών τίθεται σε κίνδυνο και το χάσμα γίνεται υπερβολικά αγεφύρωτο.
Η ίδια η πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ δηλώνει ότι “αν δεν προσέξουμε, τα φαντάσματα από τα τέλη του 19ου αιώνα θα έρθουν και θα μας στοιχειώσουν στον 21ο αιώνα”, ενώ ο Thomas Piketty (managers) δηλώνει ότι “όταν η υπερσυσσώρευση ιδιοκτησίας (ενίοτε και σε εγκληματικά χέρια) γίνεται εργαλείο εξουσίας, τότε υπάρχει πρόβλημα Δημοκρατίας”.
Ακούγονται όμως τα παραπάνω από ευήκοα ώτα ή φωνή βοώντος εν τη ερήμω; Είναι καιρός τα λόγια να γίνουν πράξεις· λαός και εξουσίες να σοβαρευτούν μπροστά σε αυτή την μεγάλη απειλή, να λάβουν σοβαρά υπόψη την κλιματική αλλαγή και να αγωνισθούν για τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών τάξεων και όχι μερίδας πολιτών, όπως γινόταν μέχρι πρότινος.