Η «Λαϊκή Συσπείρωση» Καλαμπάκας για το θέμα των Μετεώρων

Ως θέση αρχής πιστεύουμε ότι ο φυσικός πλούτος πρέπει να είναι περιουσία του ίδιου του λαού ,

Ως θέση αρχής πιστεύουμε ότι ο φυσικός πλούτος πρέπει να είναι περιουσία του ίδιου του λαού ,  γιατί δημιουργήθηκε από φυσικά φαινόμενα στην πορεία των αιώνων γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ιδιοκτησία κανενός.

Επίσης και η πολιτιστική κληρονομιά είναι δημιούργημα του ίδιου του λαού , της ιστορικής εξέλιξης που πρωταγωνιστής είναι οι λαϊκές μάζες , οπότε μ’ αυτή την έννοια δεν ανήκει σε κάποιον ιδιωτικά. Η πολιτιστική κληρονομιά ως συλλογικό, μες στους αιώνες, επίτευγμα ανήκει στο λαό, που πρέπει ανεμπόδιστα να έχει πρόσβαση στα δημιουργήματα του.

Όταν λέμε φυσικός πλούτος και πολιτιστική κληρονομιά να είναι λαϊκή περιουσία , εννοούμε ότι πρέπει να προάγει τη λαϊκή ευημερία, να μπορεί ο λαός να ζει καλύτερα τη στιγμή που πάνε να τον εξαθλιώσουν.

Ο λαός εξαθλιώνεται, γιατί ο φυσικός πλούτος συνεχώς ιδιοποιείται από λίγα χέρια και τα αγαθά που προέρχονται απ’ αυτόν πάνε σε λίγα χέρια , πλουτίζουν οι λίγοι. Στις μέρες μας ακόμη και οι περιοχές φυσικού κάλους και η πολιτιστική κληρονομιά μπαίνει στο στόχαστρο της εμπορευματοποίησης ,μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο προϊόν, γίνεται δύσκολα προσβάσιμη από τους λαϊκούς ανθρώπους( μπαίνουν ακριβά εισιτήρια κλπ) .

Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι έχουν πληρώσει και πληρώνουν διπλά και τριπλά μέσω της φορολογίας τους , καλούνται να ξαναπληρώνουν ακόμη και για να έρθουν σε επαφή, να δουν μνημεία φυσικού κάλους , ιστορικής και πολιτισμικής σημασίας, να αθληθούν , να ψυχαγωγηθούν κλπ.

Ακόμη κι αν άμεσα δε μπαίνει εισιτήριο κλπ με τις απαγορεύσεις που προωθούνται πολλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να αναζητήσουν ψυχαγωγία και άθληση σε άλλους χώρους (που δεν υπάρχουν και πολλοί με ελεύθερη πρόσβαση, αλλά και σε ιδιωτικούς που θα πληρώσουν αδρά) . Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής ότι ήταν κατεκτημενο ελεύθερο δικαίωμα στον πολιτισμό , τον αθλητισμό , στη μόρφωση κλπ και ξεκίνησαν ανάλογου τύπου απαγορεύσεις κατέληξε με μαθηματική ακρίβεια να γίνεται εμπορεύσιμο προϊόν ( υπάρχουν πλήθος παραδείγματα από αρχαιολογικούς , αθλητικούς , πολιτιστικούς χώρους και δραστηριότητες, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ)

Το επίμαχο προεδρικό διάταγμα κάνει ένα σημαντικό βήμα στο να προωθεί , στο όνομα της προστασίας του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου και κληρονομιάς, την «αποκλειστικότητα» ελέγχου κάθε δραστηριότητας στο χώρο των Μετεώρων από την μητρόπολη , τα μοναστήρια, την εκκλησία εν τέλει. Πέρα από κάθε φαινομενικό πρόσχημα προστασίας στην υπόθεση υπάρχουν πολλές αθέατες και επιμελώς κρυπτόμενες πλευρές που πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη.

Συγκεκριμένα, πρέπει να εξετάσουμε πιο σοβαρά την αντιπαράθεση που υπάρχει στο παρασκήνιο για τον έλεγχο τμημάτων της αγοράς στο πεδίο του τουρισμού , στο οποίο πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους που ανταγωνίζονται μπαίνει στο «παιχνίδι» και η εκκλησία, διεκδικώντας την «αποκλειστικότητα» στον τομέα ονομαζόμενου «θρησκευτικού» τουρισμού. Το συγκεκριμένο υπό έκδοση Π.Δ. στόχο έχει την καλύτερη διαφύλαξη των συμφερόντων των μονών σ’ αυτό τον ανταγωνισμό , στην προσπάθεια εισόδου της εκκλησίας με καλύτερους όρους σε επιχειρηματικές δραστηριότητες. Συνέπεια αυτού είναι ο σημαντικός περιορισμός και αποκλεισμός από την περιοχή των Μετεώρων των ανθρώπων που θέλουν να αθληθούν, να ψυχαγωγηθούν , που έχουν ένα χωράφι κοντά στην περιοχή κλπ , να εκδιωχθούν κάποιοι μικροπωλητές ή μικροεπαγγελματίες κλπ ίσως είναι προάγγελος εξελίξεων για παραπέρα εμπορευματοποίηση(πχ εισιτήριο, σύνδεση της εκκλησίας με μεγαλοεπιχειρήσεις του τουρισμού)

Οι τελευταίες εξελίξεις δεν αποτελούν απλά μια κίνηση διευθέτησης εκκρεμοτήτων στην περιοχή των Μετεώρων και δεν είναι αποκλειστικότητα της περιοχής μας. Είναι μια γενικότερη κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της κυβέρνησης (όπως και των προηγούμενων) που ανάγει τον φυσικό πλούτο και πολιτισμό σε προνομιακό και ανεκμετάλλευτο πεδίο κερδοφορίας
Γι’ αυτό και η παράταξή μας , η Λαϊκή Συσπείρωση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας καταψήφισε επί της αρχής το πνεύμα και την ουσία του ΠΔ, και ήταν η μόνη που το έκανε σε αντίθεση με τις άλλες παρατάξεις που ήταν υπέρ αυτού ή άλλους που ήταν ήξεις -αφίξεις .

Βέβαια ,το ίδιο θα έκανε αν η «αποκλειστικότητα» ενός κομματιού στην περιοχή των Μετεώρων προωθούνταν υπέρ κάποιου ιδιωτικού φορέα ή μεγαλοεπιχειρηματία που είχε σκοπούς να το «χρησιμοποιήσει»για δικιά του κερδοφορία και να εμπορευματοποιήσει την πρόσβαση σε επισκέπτες, αθλούμενους, αγρότες , μικροεπαγγελματίες. ( Το ίδιο θα κάναμε πχ αν δινόταν μια μεγάλη έκταση σε κάποιον μεγαλοεπιχειρηματία που θα τη δέσμευε για δεκαετίες ή ακόμη και σε κάποιον που θα το κανε αυτό και με πρόσχημα αθλητικές δραστηριότητες) .

Με αρχή την αντίληψή μας ότι ο φυσικός και πολιτισμικός πλούτος πρέπει να είναι λαϊκή περιουσία θα πρέπει να δούμε το ζήτημα της «διαχείρισης» του χώρου των Μετεώρων απαλλαγμένο απότη λογική εμπορευματοποίησης απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται αυτή (είτε είναι ιδιωτικά συμφέροντα , είτε εκκλησία ή και από τη διαμεσολάβηση του κράτος προς τέτοια κατεύθυνση) .

Το ζήτημα της «διαχείρισης» θα μπορούσε να λυθεί κάτω από έναν κρατικό φορέα ελέγχου και προστασίας που θα παίρνει υπόψη όλες τις παραμέτρους που προστατεύουν το χώρο και δεν εμποδίζουν το λαό στην ουσιαστική επαφή του με τον φυσικό πλούτο και την πολιτιστική κληρονομιά. Σήμερα υπάρχουν όλες οι επιστημονικές μέθοδοι που μπορούν να συνεισφέρουν στην προστασία του περιβάλλοντος και του πολιτισμού χωρίς να χρειάζονται τέτοια μέτρα αποκλεισμού.

Πχ Σύμφωνα και με αθλούμενους στο χώρο ( όπως έχουν εκφραστεί μέσω της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αναρρίχησης) υπάρχει ήδη τέτοια νομοθετική πρόβλεψη (αρχαιολογικός νόμος) που σέβονταν στη δραστηριότητα τους, έχουν καταθέσει μια σειρά βελτιωτικών προτάσεων που δεν πάρθηκαν υπόψη από κρατικούς φορείς ακόμη και από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) .Οι ίδιοι οι αναρριχητές δηλώνουν ρητά μέσω της Ομοσπονδίας τους ότι αναρρίχηση δεν πραγματοποιούταν σε κανένα βράχο όπου υπάρχει μονή, ενώ ερείπια παλαιών ασκηταριών που υπάρχουν στους υπόλοιπους δεν προσεγγίζονται από τους αναρριχητές.

Άραγε, γιατί υπάρχει επέκταση των απαγορεύσεων και σε άλλες περιοχές ; Επίσης, η ύπαρξη μικροπωλητών τι ζημιά προκαλεί;
Όσον αφορά το ζήτημα της θρησκευτικής συνείδησης, πιστεύουμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη θρησκευτική του συνείδηση, όποια κι αν είναι αυτή , κι αυτό να γίνεται με νομική κρατική κατοχύρωση και ούτε η θρησκευτική πεποίθηση του καθενός να διασφαλίζεται διά όποιας επιβολής. Το δικαίωμα της ελευθερίας στη θρησκευτική συνείδηση χωρίς επιβολές δε συνάδει με τέτοιους περιοριστικούς όρους όπως αυτούς που έχει το ΠΔ ,ούτε με την ανάπτυξη επιχειρηματικών δράσεων από την εκκλησία . Άλλωστε και οι αρχές του εκκλησιαστικού βίου και του μοναχισμού δεν είναι η όποια «αποκλειστικότητα» στο φυσικό και πολιτισμικό πλούτο , αλλά η αυτοσυντήρηση και η ανάπτυξη βοηθητικού (φιλανθρωπικού) έργου προς το συνάνθρωπο, που γίνεται μέσω της προσφοράς του οβολού των πιστών καθώς και διαφόρων δωρεών από αυτούς.

Δηλαδή οι αρχές του εκκλησιαστικού βίου και του μοναχισμού δε συνάδουν με την κατοχύρωση «προνομίων» από τα μοναστήρια.
Για το λόγο αυτό απαιτούμε την άμεση απόσυρση του μέτρου, την ελεύθερη πρόσβαση στους δημόσιους χώρους φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς . Αυτό σημαίνει ότι αντιτιθέμεθα σε απαγορεύσεις και δραστηριότητες που θέτει και πραγματοποιεί η εκκλησία, το κράτος , διάφοροι επιχειρηματικοί ομίλοι κάθε είδους εργολάβοι ακόμη και ΜΚΟ και εμποδίζουν την ελεύθερη πρόσβαση στους δημόσιους χώρους φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς.