Γράμμα στις κόρες μου… – Γράφει η Ζαχαρούλα Γιαβρούτα – Λούδα

Με ρωτάτε καθημερινά γιατί σας αγαπάω τόσο πολύ. Πάντα σας κοιτάζω αμήχανα κι αρχίζω να ψελλίζω ακατανόητα πράγματα, το ξέρω.

Με ρωτάτε καθημερινά γιατί σας αγαπάω τόσο πολύ. Πάντα σας κοιτάζω αμήχανα κι αρχίζω να ψελλίζω ακατανόητα πράγματα, το ξέρω. 

Από πού να ξεκινήσω; Καλύτερα απ την αρχή…

Την πρώτη φορά που σας είδα ήσασταν μια κουκίδα σ ένα φύλλο χαρτί. Αυτή η κουκίδα κάθε μήνα μεγάλωνε όπως και η χαρά μου και η αγωνία μου. Να πάνε όλα καλά ως το τέλος. Ως τη στιγμή που ο γιατρός σας ακούμπησε πάνω μου και σας έσφιξα στην αγκαλιά μου. Σας μύρισα. Σας φίλησα. Κι έκλαιγα και γελούσα μαζί. Μην ανησυχείτε, δάκρυα απόλυτης ευτυχίας ήταν. Και ικανοποίησης. Τα είχα καταφέρει.

Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε το κοινό μας ταξίδι. Άλλαξε ο ρόλος μου. Ως τότε ήμουν γυναίκα. Μαζί σας έγινα μαμά. Η δική σας μαμά. Είστε ότι πιο μεγάλο και σπουδαίο έχω κάνει ή θα κάνω στη ζωή μου. Αγωνιώ συνεχώς κατά πόσο τα κάνω όλα σωστά και να ξέρετε αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Μακάρι να μην κάνω ή να μην έκανα λάθη. Δεν ήξερα όμως πως είναι να είσαι μαμά. Πρώτη φορά το βιώνω μαζί σας. Μ αρέσει να σας βλέπω ανεξάρτητες, δυναμικές, αποφασισμένες κι ευάλωτες μερικές φορές. Αυτό σημαίνει ότι είστε πραγματικοί άνθρωποι κι όχι κάτι εξωπραγματικό.

Πιο πολύ όμως μ αρέσει να σας βλέπω να γελάτε. Να γελάτε με την ψυχή σας. Τότε αισθάνομαι ασφαλής. Και θα κλάψετε και θα χτυπήσετε και θα πονέσετε. Δεν τα αποφεύγουμε αυτά τα συναισθήματα γιατί υπάρχουν όλα σ αυτή τη ζωή. Να ξέρετε μόνο ότι αυτές τις στιγμές εγώ κλαίω και πονάω πιο πολύ από εσάς.

Μέσα μου. Πάντα έτσι θα γίνετε γιατί είστε τα παιδιά μου. Όλα μου τα όργανα μετατοπίστηκαν για να σας δεχτώ και ν αναπτυχθείτε μέσα μου. Από μένα τρεφόσασταν, μαζί μου γελούσατε, σ εμένα κοιμόσασταν, μέσα μου ξυπνούσατε και για εννέα μήνες ήμασταν ενωμένες. Κάποιοι νομίζουν ότι όταν σας γέννησα κι έκοψε ο γιατρός το λώρο χωριστήκαμε. Λάθος. Δεν θα χωριστούμε ποτέ. Όπου κι αν βρισκόμαστε. Είστε οι μόνες που έχετε δεν την καρδιά μου από «μέσα» κι έτσι ξέρετε ποια είμαι πραγματικά.

Με ρωτάτε λοιπόν ακόμη γιατί σας αγαπώ τόσο πολύ; Γιατί είστε σπάνια πλάσματα. Γιατί μου δίνετε καθημερινά σημαντικά μαθήματα. Γιατί με κάνετε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Γιατί μαζί σας γίνομαι ατρόμητη και μπορώ να παλέψω τα πάντα.

Γιατί για εσάς αξίζει τον κόπο να ζει κανείς. Και δεν αγαπάω μόνο εσάς. Αγαπώ κι όλο τον κόσμο γιατί ζείτε κι εσείς μαζί. Δεν ξέρω αν σας κάλυψα ή αν βρίσκετε εγωιστικούς τους λόγους. Είναι η αλήθεια μου.

Χρόνια μου πολλά λοιπόν κι ευτυχισμένα μαζί σας. Μακάρι να σας αξίζω.

ΥΓ1. Πάντα τέτοιες μέρες η σκέψη μου είναι κοντά στις μανούλες που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά γιατί μεγαλώνουν παιδάκια διαφορετικά από εσάς, εξίσου μοναδικά όμως. Κυρίες μου είστε άξιες θαυμασμού.

ΥΓ2. Να πούμε κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον μπαμπά που μου χάρισε τρεις απίστευτες κόρες και μ έκανε μάνα…

Ζαχαρούλα Γιαβρούτα-Λούδα
Μαμά της Γεωργίας, της Όλγας και της Άννας-Νικολίας Λούδα